H ταινία Marriage Story / Ιστορία Γάμου ξεκινάει μ’ ένα ανδρόγυνο που φτιάχνει μία λίστα, ο καθένας, με τις αρετές του συντρόφου του καθώς και με κάποια ελαττώματα, που παρουσιάζονται όμως με χαριτωμένο και τρυφερό τρόπο. Όμως τα πράγματα δεν είναι παντα όπως φαίνονται.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Στην ουσία η ταινία είναι η ιστορία ενός χωρισμού…
Το διαζύγιο, αν και είναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο και πολλές φορές επιβεβλημένο, δεν είναι σίγουρα χαριτωμένο και συχνά είναι μία βάναυση και σκληρή διαδικασία. Μια διαδικασία που την έχω ζήσει ως παιδί χωρισμένων γονιών και την ζω ως πατέρας, τελώντας εν διάστασει, τα τελευταία χρόνια.
Στην ταινία είδα κάποιες γνώριμες καταστάσεις… την αρχική πικρία, τον πόνο ή το μούδιασμα, ανάλογα πώς το βιώνει ο καθένας, την ανισορροπία που φέρνει στη σχέση γονιών με παιδί και την αναπόφευκτη οικονομική και ψυχολογική επιβάρυνση που επιφέρει και στους δύο γονείς η κατάσταση αυτή.
Η ταινία δεν σταματάει όμως εκεί. Δείχνει, το πόσο άβολο και εξευτελιστικό είναι για έναν ενήλικα που είναι χρόνια ανεξάρτητος, όντας ο ίδιος γονιός, να πρέπει να στηριχθεί έστω και προσωρινά πάλι στους δικούς του γονείς.
Η βαριά βιομηχανία του διαζυγίου…
Το διαζύγιο είναι μία επικερδής επιχείρηση που αφορά το 50% των γάμων στις δυτικές κοινωνίες και σε μερικές περιπτώσεις, όπως σε οικογένειες που υπάρχει παιδί με αναπηρία, το ποσοστό των διαζυγίων είναι συντριπτικά μεγαλύτερο. Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές με τους δικηγόρους των δύο γονέων που τους υποδύονται οι πολύ έμπειροι ηθοποιοί Laura Dern και Ray Liotta (αγνώριστος εδώ). Προσπαθούν να χειραγωγήσουν το ζευγάρι για να αποκομίσουν μεγαλύτερες αμοιβές, σπρώχνοντας τα πράγματα στα άκρα.
Σε μία παρένθεση ανθρωπιάς, στο ρόλο ενός γηραιού και συμπαθούς δικηγόρου, ο σπουδαίος Alan Alda, αναφέρει: «Το διαζύγιο με παιδί, ίσως είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα. Σαν θάνατος χωρίς πτώμα».
Οι πρωταγωνιστές…
Για μένα ευχάριστη έκπληξη ήταν οι δύο πρωταγωνιστές. Η Scarlett Johansson που σίγουρα είναι μία καλή ηθοποιός, στη συγκεκριμένη ταινία έχει μία πολύ ώριμη ερμηνεία. Η κούραση, ο πόνος, η απογοήτευση, ο θυμός είναι συναισθήματα τα οποία βλέπει και αναγνωρίζει κάποιος στο πρόσωπό της, χωρίς υπερβολές, με φυσικότητα. Ο σκηνοθέτης Noah Baumbach, της δίνει την ευκαιρία να τσαλακωθεί, να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο μιας γυναίκας που θέλει να προχωρήσει, να αλλάξει τη ζωή της, να βρει τον πραγματικό της εαυτό.
Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη όμως είναι ο Adam Driver που παίζει τον ρόλο του συζύγου. Η αλήθεια είναι ότι τον συγκεκριμένο ηθοποιό τον είχα αδίκως αντιπαθήσει λόγω της συμμετοχής του στη χειρότερη και πιο άχαρη για μένα τριλογία star wars (της τελευταίας). Αυτό άλλαξε όμως για μένα πλέον.
Η αποστασιοποίηση, η άρνηση της πραγματικότητας, το μούδιασμα του χαρακτήρα του, μετατρέπονται σιγά-σιγά σε συνειδητοποίηση, σε πράξη, σε αλλαγή και τελικά σε αποδοχή. Και αυτό εμένα με συγκινεί περισσότερο, γιατί η αλήθεια είναι ότι θεωρώ ότι σταδιακά γίνομαι καλύτερος πατέρας τώρα, παρά πριν μέσα στο γάμο. Και όπως δείχνει η ταινία, αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται εύκολα, δεν γίνεται γρήγορα και σίγουρα δεν γίνεται μόνο από τον ένα γονέα. Χρειάζεται συνεργασία και είναι κάτι που πρέπει να το παλεύεις συνέχεια.
Η σκηνή…
Η σκηνή που με άγγιξε περισσότερο είναι αυτή που οι δύο πρώην σύζυγοι ξεσπούν ο ένας στον άλλον, αδειάζοντας όλη την τοξικότητα, την πικρία, το θυμό, που κρατούσαν μέσα τους καθ’όλη τη διάρκεια του γάμου τους. Και παρ’όλη τη σκληρότητα των λέξεων και την ένταση της οργής τους, περιέργως, ίσως είναι η πιο ανθρώπινη, στενάχωρη αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να είναι και από τις πιο συγκινητικές σκηνές της ταινίας.
Φέρνοντας στο μυαλό μας το κλασικό φιλμ Κράμερ εναντίον Κράμερ, πού ήταν μια ταινία με μελοδραματικά και κωμικά στοιχεία ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι τα πράγματα έχουν προχωρήσει. Εκεί περιγραφόταν ένας πόλεμος των φύλων, μία λυσσαλέα μάχη γονέων, με θύμα το παιδί και όλο αυτό μονόπλευρα.
Στο Marriage Story βλέπουμε τα πράγματα να εμφανίζονται πιο ισορροπημένα, το διαζύγιο παρουσιάζεται ως κάτι που είναι μέσα στη ζωή μας και δεν είναι ανάγκη να είναι πια πόλεμος. Γενικά η ταινία με άφησε με πάρα πολύ καλή εντύπωση, παρά τη μεγάλη διάρκειά της και παρότι την θεωρώ αρκετά άνιση, με το πρώτο μέρος να υπολείπεται του δεύτερου.
Το πιο σημαντικό είναι αυτό που μας δείχνει: ότι ένα καλό διαζύγιο είναι πάντα προτιμότερο από ένα κακό γάμο, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται παιδιά.
Είμαστε αναγκασμένοι να αλλάξουμε, να αφήσουχμε πίσω τον εγωισμό και το φόβο μας, να προσαρμοστούμε και να βοηθήσουμε τόσο τα παιδιά μας, όσο και ο ένας τον άλλον. Και βέβαια τον εαυτό μας…
Δείτε το trailer της ταινίας και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
