Ο Δημήτρης Αντωνίου, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, ανάρτησε ένα κείμενο στα social media για την δύναμη να αποδεχόμαστε την ζωή, να προχωράμε, να αντέχουμε και να ονειρευόμαστε και συνοψίζεται σε μια φράση: “C’est la vie”.
Η ανάρτηση…
«Κύριε Δημήτρη έχετε σκεφτεί ποτέ να αυτοκτονήσετε;
Αυτή ήταν μια ερώτηση για την οποία δεν ήμουν έτοιμος. Μου έγινε πριν χρόνια από μαθητή δημοτικού όταν επισκέφτηκα το σχολείο τους μαζί με τους φίλους μου για δράση γκράφιτι με μήνυμα τη φράση «C’est la vie»
Τώρα τι απαντάμε εδώ… Μιλάμε για παιδιά δημοτικού. Τους λέω την αλήθεια; Και αν τρομάξουν ή πληγωθούν ή απογοητευτούν; Αλλά αν δεν πω την αλήθεια, τότε τι κάνω εδώ; Αυτό δεν είναι και το κεντρικό νόημα της φράσης που θα ζωγραφίζαμε και θα κοσμούσε τους τοίχους του σχολείου τους; Την ίδια φράση που έβλεπαν τυπωμένη σε τατουάζ στο χέρι μου και ήθελαν να κάνουν το ίδιο τατουάζ όταν μεγαλώσουν;
Απ’ ότι φαίνεται η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια κοστολογούνται από κάποιους πολύ χαμηλά…
Απ’ ότι φαίνεται η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια κοστολογούνται από κάποιους πολύ χαμηλά…
‘’Ναι, έχω σκεφτεί να αυτοκτονήσω, απάντησα. Όταν όλα ήταν δύσκολα, στενάχωρα, όταν ένιωθα μόνος και όταν δεν με καταλάβαινε κανείς, όταν πονούσα όλη μέρα και όλη νύχτα και δε σταματούσε ποτέ. Ναι, το σκέφτηκα, αλλά δε το έκανα. Γιατί ήλπιζα ότι στο μέλλον τα πράματα θα πάνε καλύτερα, θα δυναμώσω, θα ξεπεράσω πολλά, θα έχω φίλους και θα κάνουμε βόλτες πολλές. Ονειρεύτηκα μια μέρα που δε θα πονάω τόσο ή θα πονάω και δε θα με πειράζει γιατί θα έχω γίνει σοφότερος, ονειρεύτηκα να μετατρέψω την ατυχία μου σε κάτι θετικό για τον κόσμο και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις για αυτό.
Αυτούς τους στόχους έβαλα και για να μην τους ξεχάσω ποτέ, έκανα αυτό το τατουάζ στο χέρι μου για να θυμάμαι πάντα πως «έτσι είναι η ζωή». Ναι, μπορεί να γίνει σκληρή, δύσκολη και άδικη, αλλά είμαστε εδώ για να αγωνιστούμε, για να παλέψουμε, για να προσπαθήσουμε. Δυσκολίες θα αντιμετωπίσουμε όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση, αλλά τι θα κάνουμε με αυτές είναι μια επιλογή που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Εγώ επέλεξα…’’
Όταν ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω, με πλησίασε το ίδιο παιδί για να μου αλλάξει τη ζωή…
«Κύριε Δημήτρη ευχαριστώ που δεν το κάνατε. Χαίρομαι που δεν αυτοκτονήσατε.» μου είπε με δάκρυα στα μάτια του και φυσικά παρασύρθηκα και εγώ και για λίγα δευτερόλεπτα κοιταζόμασταν και κλαίγαμε. Και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις πάλι δακρύζω, γιατί και εγώ χαίρομαι που δεν το έκανα, χαίρομαι που γνώρισα όλα αυτά τα παιδιά που κάθε φορά με κάνουν να νιώθω όλο και πιο σίγουρος για την επιλογή μου και για το γεγονός ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, ναι πολλές φορές είναι δυσάρεστες, αλλά υπάρχουν και αυτές οι αναπάντεχα ευχάριστες που κάνουν τον αγώνα να αξίζει την κάθε του στιγμή. Αυτή είναι η ζωή και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο
ΥΓ : Δεν υπάρχει νομίζω μεγαλύτερη αποτυχία για μία κοινωνία από το να βλέπει τους νέους της να αυτοκτονούν. Το νου μας στα παιδιά και την αισιοδοξία τους. Τη χρειάζονται όσο δε φαντάζεστε…»
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: Δημήτρης Αντωνίου
