Αν υπάρχει ένα είδος ταινίας που κατακλύζεται από κλισέ είναι οι αθλητικές ταινίες. Ο προπονητής που έχει χάσει το δρόμο του, αναλαμβάνει μία ομάδα από outsider και βρίσκοντας τον εαυτό του τους οδηγεί στο θρίαμβο… μπλα μπλα. Τι γίνεται όμως όταν τα outsider είναι μεσήλικες άντρες που ασχολούνται με την συγχρονισμένη κολύμβηση και η προπονήτριά τους δεν μπορεί να βρει το δρόμο της;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Την απάντηση θα τη βρούμε στη γαλλική κωμωδία του 2018 «Κολύμπα ή βούλιαξε». Η ταινία εστιάζει αρχικά στον Μπερτράν ένα οικογενειάρχη μετά τα 40 που τα τελευταία δύο χρόνια παλεύει με την κατάθλιψη και την ανεργία μέχρι που βρίσκει μία αντρική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης στο τοπικό του κολυμβητήριο.
Όχι κρίση ηλικίας αλλά κρίσιμη ηλικία…
Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος μετά από κάποια ηλικία έχει κατασταλάξει, έχει τακτοποιήσει τη ζωή του, ξέρει τι θέλει και πού βρίσκεται. Στην πραγματικότητα όμως κανένας δεν ωριμάζει υπο ΚΣ (κανονικές συνθήκες εργαστηρίου) και σπάνια τα πράγματα έρχονται όπως θέλεις και αυτό έχει συμβεί και στους ήρωες μας.
Ο Μπερτράν πέρα από την κατάθλιψη πρέπει να αντιμετωπίσει και την χλεύη και τη δυσπιστία των γύρω του, που θεωρούν ότι τεμπελιάζει και υπερβάλλει. Ο Σιμόν έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μουσική και βλέπει ότι αυτό δεν τον φέρνει πιο κοντά στο όνειρό του. Ο Μάρκους έχει τη μία επιχειρηματική αποτυχία μετά την άλλη. Ο Τιερί έχει ανύπαρκτη ερωτική ζωή και δυσανάλογα μικρή εμπειρία με τις γυναίκες σε σχέση με την ηλικία του. Ο Λόρεν έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του γάμου του, τη δυσκολία στην ομιλία του γιου του, το πρόβλημα υγείας της μητέρας του και δεν τα καταφέρνει… Όλους αυτούς τους προπονεί η Ντελφίν που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ την αναπηρία της παλιάς της παρτενέρ στη συγχρονισμένη κολύμβηση, της Αμάντα, που έβαλε τέλος στη καριέρα τους.
Αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα πολλές φορές. Θεωρούμε ότι η αναπηρία είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε ανθρώπους που αγαπάμε, σε αυτούς που είναι κοντά μας. Θρηνούμε για την αναπηρία των άλλων λες και είναι το τέλος τους. Δεν είναι ποτέ κάτι ευχάριστο αλλά όταν προκύπτει δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας διαφορετικής κατάστασης, μιας διαφορετικής ζωής και αυτό που θεωρούμε δύναμη στο πώς αντιμετωπίζεται από το ίδιο το ανάπηρο άτομο, είναι η φυσική τάση του ανθρώπου να προσαρμόζεται για να επιβιώσει.
Η Ντελφίν επιπρόσθετα έχει προβληματική προσωπική ζωή και δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της με την ομάδα..
Δραμεντί που γίνεται κωμωδία…
Το φίλμ ταινία ξεκινάει με σκοτεινούς τόνους και λίγες πινελιές χιούμορ. Και αυτό είναι φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι ήρωες μας αντιμετωπίζουν την ανεργία, το άγχος, την κατάθλιψη, τα ματαιωμένα όνειρα, οικονομικά προβλήματα μοναξιά και μερικοί από αυτούς την πρόκληση το να μεγαλώνεις εφήβους.
Σιγά-σιγά όμως αυτό αλλάζει και στο δεύτερο μέρος το κωμικό στοιχείο γίνεται ακόμα πιο έντονο. Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές με την, ο Θεός να την κάνει, ληστεία στο κατάστημα με τα αθλητικά είδη, οι απολαυστικές σκηνές με την Αμάντα και την ομάδα αλλά και η κωμική περσόνα του Τιερί πού αποφορτίζει τις δύσκολες καταστάσεις.
Μακριά από στερεότυπα….
Συγχρονισμένη κολύμβηση λοιπόν για άντρες. Άντρες από 38 μέχρι σχεδόν 60 χρόνων, κάποιοι υπέρβαροι, με τρίχες, όχι ιδιαίτερα αθλητικοί και που ακολούθησαν αυτό το άθλημα όχι γιατί θέλουν να δηλώσουν κάτι ή να κάνουν κάτι πρωτοποριακό. Απλά βρήκαν κάτι που τους κάνει να νιώθουν όμορφα, βρήκαν την φιλία… Όσο κι αν οι άλλοι τους κοροϊδεύουν γιατί δεν ταιριάζει με τα πρότυπα της αρρενωπότητας όπως τα ξέρουμε ή όπως μας έχουν επιβληθεί.
Εδώ η ταινία σέβεται τους ήρωες της που κάποιοι ναι είναι άγαρμποι και δεν έχουν ωραία σώματα αλλά δεν το χρησιμοποιεί αυτό για να βγάλει εύκολο και χυδαίο ίσως γέλιο.
Άλλωστε το γενναίο δεν είναι να ακολουθείς αυτό που θεωρούν οι άλλοι πρέπον και κατάλληλο για σένα. Γενναίο είναι να κατακτάς την αυτοπεποίθηση, ώστε να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα αγνοώντας τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα καθώς και τους περιορισμούς που επιβάλλουν στο σύγχρονο άνθρωπο οι έμφυλοι ρόλοι ή τα ηλικιακά πρότυπα.
Ένας διαφορετικός χαρακτήρας με αναπηρία…
Η Αμάντα μπαίνει στην ομάδα με έναν πολύ δυναμικό και αρκετά αστείο τρόπο. Μία μικρόσωμη γυναίκα χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου που θυμίζει περισσότερο εκπαιδευτή ειδικών δυνάμεων σε αμερικανική ταινία του ’80 παρά προπονήτρια. Η μέθοδός της περιλαμβάνει χτυπήματα, βρισιές, φωνές και ατελείωτο τρέξιμο για τα μέλη της ομάδας που στην αρχή την σιχαίνονται, στη συνέχεια την μισούν και στο τέλος… σας αφήνω να το δείτε μόνοι σας. Το θέμα είναι ότι ξεφεύγουμε λίγο από τη γλυκανάλατη απεικόνιση της αναπηρίας.
Ακόμα και το αστείο με την αναπηρία της σε κάποια σκηνή, γίνεται αποδεκτό από το θεατή γιατί η Αμάντα είναι μέλος της ομάδας και δεν ξεχωρίζει από τους άλλους,
Η χαρά που μοιράζεται…
‘
Η ταινία προσφέρεται δωρεάν μέχρι τις 7/11 στο ertflix.gr
