Η Ιωάννα Μαρία Γκέρτσου, Ψυχολόγος, Πρόεδρος της σχολής Σκύλοι Οδηγοί Λάρα, με ανάρτησή της στα social media αναφέρεται στην ανησυχητική έλλειψη ασφαλών συνθηκών για τα παιδιά, με αφορμή την καταγγελία για περιστατικά Σεξουαλικής κακοποίησης στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού».
Το κείμενο της ανάρτησης:
14χρονος που «φιλοξενείται» στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», φέρεται να κακοποίησε σεξουαλικά έναν 7χρονο και μια 13χρονη. Και τα τρία παιδιά, βρίσκονται εκεί, κατοπιν εισαγγελικής εντολής αναμένοντας να πάνε σε κάποιο ίδρυμα. Μάλιστα ο 14χρονος, βρίσκεται εκεί από τον Ιούλιο.
Τα δυο μεγαλύτερα παιδιατρικά νοσοκομεία της Ελλάδας, καλούνται να φιλοξενούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, παιδιά που πρέπει να απομακρυνθούν από τις οικογένειες τους. Υποτείθεται πως πάνε εκεί ώστε να περάσουν από έναν τυπικό ιατρικό και ψυχιατρικό έλεγχο. Όμως με τις υπηρεσίες πρόνοιας να καθυστερούν πολύ, τις κοινοτικές πολιτικές αναδοχής παιδιών ανύπαρκτες, και τα γεμάτα ιδρύματα, τα νοσοκομεία πρέπει να τα συντηρήσουν, δίχως να μπορούν να το κάνουν.
Τα εν λόγω παιδιά, συχνά είναι κακοποιημένα με ψυχικές διαταραχές ή από δύσκολες κοινωνικές ομάδες. Τα νοσοκομεία δεν διαθέτουν κατάλληλη ξενοδοχειακή υποδομή ή υποδομή πχ για παιδιά με βίαιη συμπεριφορά, εξειδικευμένο προσωπικό αποκλειστικά για αυτά τα παιδιά 24 ώρες το 24ωρο, εκπαιδευτικές δομές και την απαραίτητη ασφάλεια.
Φτάνει Πια. Γίνε η Φωνή μου! Ψήφισμα Κατά της Κακοποίησης ΑμεΑ…
Φτάνει Πια. Γίνε η Φωνή μου! Ψήφισμα Κατά της Κακοποίησης ΑμεΑ…
Αγόρια και κορίτσια διαφόρων ηλικιών και καταγωγών, διαμένουν μαζί για μήνες, μέσα σε νοσοκομειακούς θαλάμους, χωρίς ερεθίσματα, χωρίς παιχνίδια. Σουλατσάρουν οπουδήποτε μέσα στους εσωτερικούς κι εξωτερικούς χώρους του νοσοκομείου, συχνά χωρίς επίβλεψη, προβαίνοντας σε παραβατικές συμπεριφορές και θέτοντας σε κίνδυνο τα ίδια και τους άλλους (ασθενείς, συνοδούς, προσωπικό). Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για αυτά πχ οι κακοποιητές τους, έχουν πολύ εύκολη πρόσβαση αφού σε τόσο μεγάλα νοσοκομεία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελέγχεται ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει. Το νοσοκομειακό προσωπικό είναι ανεπαρκή και συχνά οι σεκιουριτάδες, οι νοσηλευτές και οι εφημερεύοντες ψυχίατροι, είναι εκείνοι που «πληρώνουν τη νύφη», καλούμενοι να δράσουν, εντελώς πρόσκαιρα.
Κάποιοι εθελοντές που έρχονται από την καλή τους την καρδιά, δεν λαμβάνουν καμία εκπαίδευση και είναι άσχετοι αναφορικά με την αντιμετώπιση βίαιων, κακοποιημένων, τοξικοεξαρτημένων παιδιών, που βρίσκονται μόνα, σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον.
Τέλος, τα κονδύλια, το ανθρώπινο δυναμικό και τα κρεβάτια που διατίθενται για τη μακροχρόνια διαμονή των αυτών παιδιών μέσα στα νοσοκομεία, στερούνται απο ασθενείς.
Είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα για το οποίο δεν γίνεται απολύτως τίποτα και έτυχε, ένα περιστατικό να βγει προς τα έξω.
Εμένα που δουλεύω εκεί με πιάνει η ψυχή μου, κυρίως επειδή νιώθω σαν σταγόνα μέσα στον ωκεανό της παράνοιας. Μια θλίψη στην οποία με αναγκάζει καθημερινά να ζω η Ελλάδα. Όπου και να στρέψω το βλέμμα, ανοργανωσιά και χάος…
Ας μας πει κάποιος σε ποια άλλη πολιτισμένη χώρα του κόσμου, συμβαίνει αυτό.
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: Ioanna-Maria Gertsou
