Η Συμπερίληψη είναι η Θεραπεία της νόσου της Κοινωνίας!

Γεια σας, γεια σας.

Πόσοι από εσάς, έχετε κοιτάξει με σαΐτες ματιές έναν άνθρωπο σε αναπηρικό αμαξίδιο;

Πόσοι από εσάς είδατε έναν άνθρωπο με αυτισμό να παθαίνει κρίση στο πεζοδρόμιο;

Κάποιοι, σίγουρα, έχετε συναναστραφεί στο μετρό, ένα άτομο με νοητική υστέρηση που ενοχλείται από τους θορύβους ή την πολυκοσμία και δεν γνωρίζατε πώς να το διαχειριστείτε.

Κάποιοι άλλοι (…ελπίζω όχι εσείς), θα έχετε δει ένα άτομο με ψυχική διαταραχή μπροστά σας και αλλάξατε πορεία! Ενδεχομένως, να κλείσατε τα μάτια στο παιδί σας και να το προφυλάξατε στην αγκαλιά σας, για να μην το αγγίξει το άτομο αυτό.

του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος

Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται!

Κάποια πράγματα στη ζωή μας τα θεωρούμε αυτονόητα, γιατί έτσι έτυχε να μας έρθουν βολικά. Ενδεχομένως, να είστε οι γονείς που έχετε τη δυνατότητα να έχετε ένα υγιές παιδί (νευροτυπικό, κατά τον ιατρικό όρο), που θα του κλείσετε τα μάτια να μη δει την αναπηρία του συνανθρώπου του και θα το παραμερίσετε να μην το αγγίξει και το κολλήσει κάτι, ενδεχομένως…

Αν είστε σε αυτήν την κατηγορία, δεν υπάρχουν λόγια. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι!

Εκείνοι που έτυχε, έτυχε –ναι- να βρίσκονται στην άλλη άκρη, την αντίπερα όχθη του ποταμού της ζωής. Τη δύσκολη. Την κακοτράχαλη. Την απότομη. Που αγκομαχούν να επιβιώσουν, να πολεμήσουν με αξιοπρέπεια την αναπηρία τους, αλλά κυρίως να αντιπαλέψουν με τα στερεότυπα της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας εχθρικής, που τους φέρεται λες κι είναι μιάσματα. Εξαμβλώματα μιας τερατόμορφης γέννας.

Κανείς (;) δεν μπορεί να καταλάβει την ανάγκη για αποδοχή και αναγνώριση των ατόμων με αναπηρία. Καθημερινά βιώνουν την απόρριψη, την απαξίωση ή μερικές φορές την λύπηση. Το στίγμα είναι ορατό παντού. Θέλοντας ή μη δεν μπορούμε να τους συναισθανθούμε, να μπούμε στα παπούτσια τους και να αντιληφθούμε τις πραγματικές τους ανάγκες. Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας.

Χωρίς διακρίσεις, χωρίς στερεότυπα… Συμπερίληψη!

Η μόνη λέξη που μπορεί να χωρέσει όλους μέσα, χωρίς καθόλου διακρίσεις, είναι μία: ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ!

Η Συμπερίληψη των ΑμεΑ στην κοινωνία και σε ό,τι συνεπάγεται μέσα σε αυτήν, είναι το μαγικό συστατικό που δίνει απάντηση σε κάθε φαινόμενο ρατσισμού, σε κάθε φαινόμενο παραγκωνισμού, σε κάθε φαινόμενο φασισμού. Είναι η πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας και θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.

Λένε πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο που η ίδια αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία. Επίσης, λένε πως η πολιτιστική κληρονομιά της είναι οι τέχνες, οι επιστήμες, ο χορός, το θέατρο, η μουσική κλπ. Κι η Ελλάδα καυχιέται πως είναι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό.

Πολιτισμός;

Άραγε τι είναι, πραγματικά, ο πολιτισμός; Τι εννοούμε όταν μιλάμε για πολιτισμό; Μην είναι τα αγάλματα; Η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας, οι Δελφοί κ.α. που μαρτυρούν μιαν αρχαία ιστορία κάποιων προγόνων μας; Μην είναι τα επιτεύγματα στον αθλητισμό, τις επιστήμες και τα όσα έχουν καταφέρει κατά καιρούς διάφοροι –μη ανάπηροι- συμπολίτες μας και έχουν γεμίσει με τόνους υπερηφάνειας την ψωροκώσταινα;

Δεν «πουλάνε» τα ΑμεΑ…!

Τα επιτεύγματα των ΑμεΑ δεν συγκινούν και πολύ τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν πουλάνε ξέρετε ή επισκιάζονται από τα ρεκόρ, τις επιτυχίες και τα μετάλλια τυπικών αθλητών ή καλλιτεχνών. Δεν τους χωράει το star system και δεν τους αποδέχεται η ελληνική κουλτούρα. Μιας και είναι μαθημένη να βομβαρδίζεται από ψεύτικα πρότυπα ατόμων που εξυπηρετούν σκοπούς και συμφέροντα.

Μιλώντας για συμπερίληψη εννοούμε την συνειδητή ενέργεια του να περικλείονται και να «χωράνε» ισότιμα όλοι οι συνάνθρωποί μας, μέσα σε κάθε γεγονός της καθημερινότητάς μας.

Σε οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο. Χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις. Κάτι που για εμάς, τους αρτιμελείς, τους φυσιολογικούς όπως έχουμε ακούσει να χαρακτηριζόμαστε, φαίνονται δεδομένα. Όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο και δεν θα πρέπει να θεωρείται γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς πώς του τα φέρνει η ριμάδα η ζωή κι εκεί που είναι καβάλα στο άλογο, μπορεί να γκρεμιστεί ανά πάσα στιγμή.