Η Σημασία της Παράλληλης Στήριξης, για ένα παιδί με Αυτισμό, στο Γενικό Σχολείο

Είμαι μαμά ενός αγοριού 7,5 ετών, με “Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή Υψηλής Λειτουργικότητας”.

Τί σημαίνει αυτό…

Σημαίνει, ότι μιλάμε για ένα υπέροχο αγοράκι, γλυκό και ευγενικό το οποίο όμως δυσκολεύεται αρκετά στο σχολείο… Όχι με τα μαθήματα, εκεί είναι αστέρι. Δυσκολεύεται να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, να ακολουθήσει τους κανόνες της μικρής αυτής κοινωνίας και να συνυπάρξει, κυρίως, με άτομα συνομήλικά του.

Την προηγούμενη χρονιά, στην Α’ Δημοτικού, το παιδί αυτό φοιτούσε σε Γενικό Σχολείο, χωρίς Παράλληλη Στήριξη… Το αποτέλεσμα ήταν, το παιδί να βρίσκεται μόνιμα απομονωμένο στα διαλείματα, καθώς κανένας δεν ήταν δίπλα του να τον εντάξει στις παρέες των άλλων παιδιών… Ένα παιδί στόχος των “νταήδων”, καθώς δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ένα παιδί δυστυχισμένο που στη μέση της σχολικής χρονιάς δεν ήθελε να ξαναπάει σχολείο γιατί ένιωθε έντονα τη διαφορετικότητά του.

Φέτος, με την αλλαγή του σχολείου και την Παράλληλη Στήριξη (μισή βέβαια αλλά και αυτό ακόμα είναι πολύ βοηθητικό) το παιδί εντάχθηκε στην μικρή κοινωνία του σχολείου. Έχει φίλους, θέλει να μείνει ολοήμερο και να μην γυρίζει σπίτι από νωρίς το μεσημέρι. Συμμετέχει ενεργά σε όλα τα δρώμενα και τις εκδρομές του σχολείου, γιατί ξέρει πως ένας άθρωπος θα είναι εκεί για εκείνον, για να τον βοηθάει.

Για να μην κουράσω πολύ, καθώς το θέμα είναι ανεξάντλητο, θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα του τί μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός Αυτιστικού… Σκεφτείτε λοιπόν τον εαυτό σας, μόλις έχετε βγει απο το μετρό μιας μεγάλης Ευρωπαϊκης πόλης και να μην γνωρίζετε ούτε που θέλετε να πάτε ούτε πώς…. Το πιο πιθανό είναι να σας πιάσει ένας πανικός. Για μερικούς μικρότερος και για άλλους μεγαλύτερος. Σκεφτείτε τώρα, μέσα σε αυτό το χάος, να βρεθεί μπροστά σας ένας παλιός γνωστός, να σας πιάσει από το χέρι και να σας δείξει τα πάντα…. Πόσο όμορφα και οικεία θα είναι όλα εκείνα που μέχρι πριν 5 λεπτά ήταν χάος και άγχος πολύ!

Πόσο πιο εύκολα μπορείς να αγαπήσεις αυτό που κάνεις ή που είσαι, όταν δίπλα σου υπάρχει κάτι “σταθερά βοηθητικό”.

Έτσι νιώθει λοιπόν και ο αυτιστικός… Το χάος… Πολλά παιδιά γύρω του τρέχουν, τσιρίζουν και εκείνος στη μέση να νιώθει χαμένος.

Ο θεσμός της Παράλληλης Στήριξης βοηθά, αυτά τα παιδιά, κυρίως να μάθουν τον τρόπο να ενταχθούν, να συνυπάρξουν και να λειτουργήσουν αρμονικά στο σύνολο. Να μαθαίνουν να μην φοβούνται και να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

O άνθρωπος της παράλληλης στήριξης, είναι ο μόνος “Ειδικός” ο οποίος βλέπει το παιδί σε αυθόρμητο περιβάλλον και το βοηθά ακριβώς εκεί που πάσχει.

Εύχομαι και του χρόνου να έχουμε κοντά μας μια ειδική παιδαγωγό (για την Παράλληλη Στήριξη) και να σας γράφω πάλι για τα “θαύματα” που βλέπω να γίνονται, μέσω αυτού του θεσμού.