Εφτά χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου εκείνο το χαρτί… Καλογραμμένο,φροντισμένο, φτιαγμένο ειδικά για το παιδί μου. Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή… Αριθμός πρωτοκόλλου Νο 5856.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Σταμάτησε ο χρόνος, λες και βγήκε η ψυχή από το κορμί και κοιτούσε τη ζωή μου από ψηλά. Πώς το φοβήθηκα εκείνο το χαρτί… πώς χόρευαν οι λέξεις του μπροστά μου κάθε που έκλειναν τα μάτια. Κυρά γιατρίνα φρόντισες τόσο αυτές τις λέξεις, εμένα όμως ποιος θα με φροντίσει τώρα; Κάθε βράδυ έπαιρνα στην αγκαλιά μου το παιδί μου και θρηνούσα! Θρηνούσα το ζωντανό παιδί μου και ευχόμουν να μπορούσα να μπω μέσα σε αυτό το μικρό κεφαλάκι για να δω τι ήταν αυτό που θεωρούσαν χαλασμένο! Και κοιτούσα όλα τα αύριο μπροστά μας και χάνονταν οι δρόμοι από τα μάτια μου!
Έφτιαξα λοιπόν ένα μαγικό κουτί… Και έβαζα εκεί όλη τη θλίψη και την απόγνωση που νιώθει μια μάνα που ψάχνει να βρει τα μάτια του παιδιού της. Μα πριν το κλείσω σκέπαζα όλη την απελπισία μου με ένα όνειρο και μπόλικη αγάπη! Όλα θα πάνε καλά μωρό μου… Η μαμά είναι εδώ…
Μα εγώ φοβόμουν πολύ, πάρα πολύ…
Ήρθαν μπροστά μας ειδικοί που έπαιξαν με την ψυχή του παιδιού μου πίσω από κλειστές πόρτες. Τον άκουγα να ουρλιάζει κι εγώ ανήμπορη να αντιδράσω γιατί έπρεπε λέει το παιδί να ξεκολλήσει από πάνω μου, έπρεπε να εκπαιδευτεί! ….Το παιδί σας είναι χειριστικό… Το παιδί μου καλή μου δεν μπορεί να μιλήσει και ψάχνει τον τρόπο να μου δείξει ότι κάτι κάνω λάθος! Κι έτσι έσπασα τις πόρτες που με χώριζαν από αυτόν…
Ένας χρόνος χαμένος θεραπευτικά, ένας χρόνος που κόστισε και στους δυο μας την αγάπη μας και τη σύνδεση μας. Και το μαγικό μου κουτί γέμιζε επικίνδυνα σχεδόν ασφυκτικά.
Αλλάζω κέντρο και έρχεται στη ζωή μας μια νεράιδα! “Ένα βήμα τη φορά. Βάζουμε στόχους μικρούς και αγάπη. Κάτσε στο πάτωμα και παίξε με το παιδί σου χωρίς δεύτερες σκέψεις στο μυαλό σου! Η ταμπέλα έχει το βάρος που θα της δώσεις… Εσύ θα εκπαιδευτείς να ακούς όσα δε λέει. Εσύ θα μπεις στον κόσμο του και θα τον πάρεις αγκαλιά!”
Και παίξαμε και γελάσαμε και τρέξαμε! Και η καλή μας η νεράιδα βρήκε το κλειδί και ξεκλείδωσε τη ψυχή του μέσα σε δυο μήνες! Πόσο όμορφη ήταν η φωνή του! Πόση αγάπη χωρούσε μέσα σε αυτά τα μάτια που έψαχναν τόσο για να με βρουν! Και το μαγικό μου κουτί έκανε την θλίψη ελπίδα και γιόμισε μέχρι απάνω!
Η κυρά γιατρίνα με αγάπη και κατανόηση παρέδωσε στα χέρια μου σε ένα χρόνο κι ένα δεύτερο χαρτί. Και το δεύτερο παιδί μου στο φάσμα του αυτισμού. Απουσία βλεμματικής επαφής, απουσία κατανόησης λόγου, έντονες αισθητηριακές δυσκολίες…. Τελικά το μαγικό μου το κουτί πρέπει να είναι τεράστιο αλήθεια!
Ο πόνος γίγαντας που σου σφίγγει το λαιμό και δεν σου αφήνει ανάσα! Όμως τώρα ήξερα… η μαμά έμαθε να φτιάχνει μαγικά φτερά! Έμαθε να αγαπάει ακόμη και το φόβο!
Η καλή μας η νεράιδα έκανε και δεύτερη φορά τα μαγικά της! Αυτή τη φορά όχι τόσο γρήγορα, της πήρε δυο τρία χρόνια για να βρει το κλειδί. Όμως το βρήκε και ξεκλείδωσε μαζί κι εμένα!
Τώρα ο Αλέξανδρος είναι δέκα χρόνων και ο Χρήστος μου εφτά. Κλείνω τα αυτιά μου από την πολυλογία τους, μπαίνω στη μέση όταν τσακώνονται, φτιάχνουμε μαζί το πρόγραμμα μας. Ο Αλέξανδρος παίζει μπουζούκι και δίνει το καλοκαίρι την πρώτη του συναυλία με το ωδείο. Ο Χρήστος τραγουδάει, κάνει μαγικά… Φύσα μαμά! Και μιλάει με λέξεις, μιλάει με το βλέμμα!
Δίνουμε τη δική μας μάχη με το σχολικό σύστημα που δεν έχει μάτια για κανένα παιδί με ειδικές μαθησιακές ανάγκες!
Ένα έμαθα και ξέρω πια καλά… Η αγάπη όλα τα μεταμορφώνει, δίνει φως και θάρρος και αγκαλιά! Δεν περιμένω ότι θα καταλάβει κάποιος αυτό που ζω, δεν γίνεται να ξέρει αν δεν το ζει. Έτσι ούτε πονάω, ούτε θυμώνω. Γι’ αυτό λοιπόν εξηγώ… Με αγάπη και τρυφερότητα και όχι με πόλεμο!
Γράφω για σένα που έχεις στα χέρια σου το ίδιο χαρτί που κράτησα κι εγώ. Για σένα που φοβάσαι ό,τι φοβήθηκα. Βάλε ελπίδα και πίστη… βάλε αγάπη στο μαγικό σου το κουτί και όλος ο φόβος θα γίνει δύναμη! Να σου πω ένα μυστικό; Η μαγεία είναι μέσα μας, γύρω μας, παντού! Οι νεράιδες απλά σου το θυμίζουν!
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
