Στο παρόν άρθρο, η Ελίζαμπεθ Κουίγκλεϊ (Elizabeth Quigley- δημοσιογράφος στο BBC τηςΣκωτίας), μας παρουσιάζει την Τζόι Μάιλν (Joy Milne) από το Πέρθ (πόλη της κεντρικής Σκωτίας, Ηνωμένο Βασίλειο), της οποίας η αυξημένη οσφρητική ικανότητα μπορεί να αλλάξει τον τρόπο διάγνωσης της ασθένειας του Πάρκινσον.
Ο σύζυγος της Τζόι Μάιλν (Joy Milne), o Λές, πέθανε τον Ιούνιο του 2015 σε ηλικία 65 ετών. Δούλευε, ως ειδικευμένος αναισθησιολόγος, πριν διαγνωστεί με Πάρκινσον σε ηλικία 45 ετών.
Η Τζόι αρχικά εντόπισε την οσμή στον άντρα της Λές.
Ένας στους 500 ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει Πάρκινσον – γεγονός που σημαίνει ότι 127,000 άτομα πάσχουν από αυτή την ασθένεια.
Άτομα με αυτή την ασθένεια μπορεί να δυσκολεύονται να περπατήσουν, να μιλήσουν και να κοιμηθούν. Δεν υπάρχει θεραπεία, ούτε ακριβής διαγνωστική εξέταση.
Η Τζόι παρατήρησε ότι κάτι είχε αλλάξει στον άντρα της αρκετά πριν διαγνωστεί – έξι χρόνια πριν διαγνωστεί.
Λέει: “Η μυρωδιά του είχε αλλάξει και ήταν δύσκολο να το περιγράψω. Αυτή η αλλαγή δεν ήταν ξαφνική. Ήταν μια ευδιάκριτη – έντονη μυρωδιά. Κατά διαστήματα μου ερχότανε η μυρωδιά.”
Η Τζόι σύνδεσε αυτή τη μυρωδιά με το Πάρκινσον κατόπιν συμμετοχής της στο Φιλανθρωπικό Ίδρυμα για το Πάρκινσον του Ηνωμένου Βασιλείου και κατόπιν γνωριμίας με άλλα άτομα με την ίδια μυρωδιά.
Κατά τύχη το ανέφερε στους επιστήμονες, στη διάρκεια κάποιας συζήτησης, πράγμα που τους διέγειρε το ενδιαφέρον.
Το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου αποφάσισε να εξετάσει αυτή την ιδιαίτερη ικανότητα που έχει και αποδείχθηκε ακριβής.
Ο Δόκτορας Τίλο Κιούναθ (Dr Tilo Kunath), Επικεφαλής Συνεργάτης Ερευνών του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος για το Πάρκινσον του Ηνωμένου Βασιλείου στη Σχολή Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, ήταν από τους πρώτους επιστήμονες που μίλησε η Τζόι.
Αυτός λέει: “Την πρώτη φορά που εξετάσαμε την Τζόι προσλάβαμε έξι άτομα με Πάρκινσον και έξι χωρίς.”
“Τους δώσαμε να φορέσουν μια κοντομάνικη μπλούζα για μια μέρα και μετά τις πήραμε πίσω, τις βάλαμε σε σακούλες και τις κωδικοποιήσαμε.”
“Η δουλειά της ήταν να μας πει ποιοί είχαν και ποιοί δεν είχαν Πάρκινσον.”
“Σε πρώτη φάση η ακρίβεια της ήταν 11 στους 12. Εντυπωσιαστήκαμε.”
Ο Δόκτορας Κιούναθ προσθέτει: “Βρήκε τους έξι ασθενής με Πάρκινσον και ήταν πεπεισμένη ότι ένας ακόμα από την ομάδα ελέγχου με τα υγιή άτομα είχε Πάρκινσον.”
“Αλλά επειδή βρισκόταν στην ομάδα ελέγχου με τα υγιή άτομα, υποτίθεται ότι δεν είχε Πάρκινσον.”
“Σύμφωνα με τον ίδιο, αλλά και με εμάς δεν είχε Πάρκινσον.”
“Ωστόσο μετά από οκτώ μήνες μας πληροφόρησε ότι είχε διαγνωστεί με Πάρκινσον.”
“Επομένως η Τζόι δεν ήταν σωστή μόνο για τους 11 από τους 12 συμμετέχοντες, αλλά επαληθεύθηκε για όλους τους συμμετέχοντες.”
“Αυτό μας εντυπωσίασε πολύ, γεγονός που μας ώθησε να μελετήσουμε ακόμα περισσότερο αυτό το φαινόμενο.”
Και αυτό ακριβώς κάνει αυτή η ερευνητική ομάδα.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι αλλαγές στην επιδερμίδα των ανθρώπων που βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο του Πάρκινσον αναδίδει μια ιδιαίτερη οσμή γεγονός που τους συσχετίζει με την ασθένεια.
Ελπίζουν να βρούνε τη μοριακή βάση που ευθύνεται για την οσμή και έπειτα να δημιουργήσουν ένα απλό τέστ, παραδείγματος χάριν με το σκούπισμα του μετώπου.
Το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα για το Πάρκινσον του Ηνωμένου Βασιλείου την παρούσα περίοδο χρηματοδοτεί τους ερευνητές στο Μάντσεστερ, Εδιμβούργο και το Λονδίνο να μελετήσουν 200 άτομα με και χωρίς Πάρκινσον.
Η Κάθριν Κράουφορντ (Catherine Crawford), από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα για το Πάρκινσον του Ηνωμένου Βασιλείου, λέει ότι είναι υπερβολικά δύσκολο να διαγνώσει κανείς αυτή την ασθένεια.
Ένα απλό τέστ για το Πάρκινσον μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιων ανθρώπων σύμφωνα με την Κάθριν Κράουφορντ, διευθύντρια στο παράρτημα της Σκωτίας του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος για το Πάρκινσον…
“Το Πάρκινσον είναι μια υπερβολικά δύσκολη ασθένεια για να διαγνωστεί.”
“Μέχρι και σήμερα η αποτελεσματική διάγνωση γίνεται με τον ίδιο τρόπο, όπως ο Δόκτορας Τζέιμς Πάρκινσον είχε υποδείξει το 1817, με το να παρατηρούμε τα συμπτώματα των ανθρώπων.”
“Ένα διαγνωστικό τέστ σαν αυτό θα μας εξοικονομούσε πολύ χρόνο, καθώς θα έδινε την ευκαιρία στους ανθρώπους να επισκεφθούν έναν ειδικευμένο γιατρό, να κάνουν ένα απλό διαγνωστικό τέστ και να φύγουν έχοντας μια έγκυρη διάγνωση του Πάρκινσον.”
“Κάτι τέτοιο θα ήταν εκπληκτικό και θα τους άλλαζε τη ζωή άμεσα.”
Η Κυρία Κράουφορντ προσθέτει: “Αυτοί και οι επαγγελματίες συνάδελφοί τους θα μπορούσαν να συζητήσουν και να οργανώσουν κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα, να μπορούνε να ελέγχουν την εξάπλωση της ασθένειας και να την θεραπεύσουν καταλλήλως. Η συμμετοχή των ασθενών σε αυτή την έρευνα πιθανόν να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στα άτομα με Πάρκινσον.” Μπορεί να αποτελεί συμπτωματική ανακάλυψη, ωστόσο η Τζόι ελπίζει ότι θα κάνει τη διαφορά .
Μετάφραση: Εμμανουέλα Σκαλίδη – Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
