Ένα από τα λιγότερο γνωστά εγκλήματα των ναζί είναι η συστηματική και μαζική εξόντωση των ανάπηρων παιδιών και ενηλίκων που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1939. Μέχρι σήμερα δεν είχα δει εγώ προσωπικά, αν και φαντάζομαι ότι θα υπάρχει, άλλο κινηματογραφικό έργο να ασχοληθεί με αυτό το θέμα οπότε χάρηκα, όταν κυκλοφόρησε από το Netflix η ταινία “Forgive us our trespasses” (Συγχώρα τις αμαρτίες μας) του 2022.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Σε αυτή την 14λεπτη ταινία βλέπουμε την προσπάθεια του μικρού Πέτερ που έχει ακρωτηριασμένο το δεξί του χέρι από τον αγκώνα και κάτω, να επιβιώσει στη ναζιστική Γερμανία όπου λόγω της αναπηρίας του θεωρείται από το καθεστώς, περιττός και αναλώσιμος.
Μία ανάσα…
Στην ουσία δεν θα σας παρουσιάσω την ταινία απλά θα σας προτείνω να τη δείτε γιατί είναι τόσο σύντομη, έχει τόσα πολλά να πει, χωρίς πολλά λόγια, οι εικόνες της είναι ταυτόχρονα έντονες και δυνατές που δεν χρειάζονται αναλύσεις. Από τεχνικής και καλλιτεχνικής πλευράς είναι άρτια η παραγωγή του Netflix και η ταινία βλέπεται όσο διαρκεί μία ανάσα.
Αφορμή…
Όλοι γνωρίζουμε για τις διώξεις των ναζί πριν τον πόλεμο στους δημοκράτες, τους αριστερούς, στους Εβραίους, στους Ρομά στους ομοφυλόφιλους. Ελάχιστοι από μας έχουμε ακούσει για την εξόντωση των αναπήρων με το πρόγραμμα εξόντωσης “Aktion T4″ όπου διατάχθηκε αρχικά η συστηματική θανάτωση όλων των βρεφών και παιδιών μία οποιαδήποτε αναπηρία, που με βάση την απάνθρωπη λογική των ναζί αποδυνάμωναν και επιβάρυναν με την ύπαρξή τους, την «Άρια» φυλή. Αυτό βέβαια επεκτάθηκε και στους ενήλικες ανάπηρους.
Υπάρχει λόγος που δεν το ξέρουμε, γιατί όπως και σήμερα ο θάνατος, η κακοποίηση η παραβίαση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ δεν ενδιαφέρει την κοινή γνώμη. Η μαζική εξολόθρευση ατόμων με νοητικές και κινητικές αναπηρίες, ψυχιατρικές εμπειρίες και γενετικά σύνδρομα δυστυχώς ήταν σιωπηρά αποδεκτή από ένα μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας με φωτεινές εξαιρέσεις τις αντιδράσεις κάποιων στελεχών της προτεσταντικής και της καθολικής εκκλησίας της εποχής.
Για περισσότερες ιστορικές πληροφορίες εδώ…
Τι γίνεται σήμερα…
Εδώ και δύο-τρία χρόνια χάρη στην δύναμη των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και των τοπικών μέσων αποκαλύπτονται αλλεπάλληλα περιστατικά θανάτων, κακοποίησης σεξουαλικής και σωματικής ανθρώπων με νοητικές αναπηρίες καθώς και απάνθρωπες συνθήκες που αντιμετωπίζουν είτε σε ιδιωτικά κέντρα είτε σε δημόσια ιδρύματα και κανένας δεν ενδιαφέρεται. Ο αντίκτυπος που υπάρχει τόσο στην κοινωνικά δίκτυα όσο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και στον κοινωνικό μας περίγυρο είναι υπόπολλαπλάσιος από αντίστοιχες και εξίσου καταδικαστέες περιπτώσεις που αφορούν νευροτυπικούς η αρτιμελείς συνανθρώπους μας.
Διαβάστε | Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας βαμμένη με Αίμα… Ο Πάρης έφυγε…
Κανένα hashtag…
Καμιά διαδήλωση, κανένας ξεσηκωμός, καμία ερώτηση στο κοινοβούλιο σε ότι αφορά τη βία και την παραμέληση απέναντι σε ανθρώπους με αναπηρίες, ιδιαίτερα νοητικές αναπηρίες.
Κανένα hashtag δεν σηκώθηκε στα social media για τον Πάρη, τον Τίμo, το Γιώργο και πολλά άλλα θύματα που δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους. Λες και θεωρείται αυτονόητο να κλωτσάνε τα παιδιά μας στο κεφάλι, να τα δέρνουν μέχρι αναισθησίας ή θανάτου, να πεθαίνουν οι άνθρωποι μας δεμένοι στα κρεβάτια νοσοκομείων και ιδρυμάτων. Εάν τότε η εξόντωση γινόταν κάτω από έναν ιδεολογικό μανδύα, συστηματικά και φανερά, τώρα γίνεται γίνεται μέσα στη σιωπή, τμηματικά και με τη συνενοχή όλων μας εφόσον δεν υπάρχει οργανωμένη και σθεναρή αντίδραση σε όλο αυτό.
Ο μικρός πρωταγωνιστής…
Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας είναι ο πρωταγωνιστής Knox Gibson, ένας 14χρονος ανάπηρος ηθοποιός πού το δεξί του χέρι ακρωτηριάστηκε σε ένα ατύχημα όταν ήταν τεσσάρων ετών. Ο Gibson ασχολείται με την υποκριτική, το μόντελινγκ, τον αθλητισμό και επίσης έχει ακτιβιστική δράση στο χώρο της αναπηρίας. Και αυτό είναι το σημαντικότερο: ένα νέο παιδί πρωταγωνιστής σε μία ταινία που δείχνει το απάνθρωπο πρόσωπο του φασισμού αλλά και την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητα ενός μικρού παιδιού απέναντί στη βαρβαρότητα.
Ζώντας πάλι σε ημέρες πολέμου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ναζισμός δεν σταματήθηκε με προσευχές και hashtag, σταματήθηκε με θυσίες με πόνο και αιματηρούς αγώνες.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: o Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
