Νιώθω ότι ακόμα και η λέξη ντροπή είναι μικρή. Είναι μικρή γιατί η ίδια η ελληνική κοινωνία απέδειξε περίτρανα πόσο μικρή είναι η ίδια. Όχι μόνο οι πολίτες, όχι μόνο οι γείτονές! Πάνω απ΄ όλα το ίδιο το Κράτος και οι μηχανισμοί που βρίσκονται γύρω από αυτό.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Η Δήμητρα από τις αρχές Απριλίου δεν ζει…
Υπήρξε θύμα θανάσιμου τροχαίου στη Λεωφόρο Ποσειδώνος. Εγκαταλείφθηκε στο δρόμο, εγκαταλείφθηκε στο νεκροτομείο. Εγκαταλείφθηκε και εν ζωή όμως.
Αγνώστου ταυτότητας…
Πόσο τραγικά ειρωνικό;
Η Δήμητρα όμως γνώριζε καλύτερα από τον καθένα την ταυτότητά της. Η Δήμητρα ή ο Δημήτρης ήξερε καλύτερα από τον καθένα να αυτό-προσδιορίζεται μα πάνω απ’ όλα ήξερε να βλέπει με τα μάτια της καρδιάς.
H Δήμητρα ή ο Δημήτρης δεν κράτησε κακία…
Σπάνιο είδος ανθρώπου από μόνο του αυτό. Σε μια κοινωνία που το διαφορετικό πειράζει και ενοχλεί, που ο ρατσισμός ζέχνει, η Δήμητρα ή ο Δημήτρης δεν κράτησε κακία. Ούτε σε γονείς που την/τον «ταΐζαν» με ψυχοφάρμακα από μικρή ηλικία, ούτε σε αδέλφια που έκαναν τα στραβά μάτια και πήραν αποστάσεις, ούτε στην τοπική κοινωνία που αδιαφόρησε. Ίσως ακόμα ούτε και στον ίδιο τον οδηγό που τη δολοφόνησε και την/τον παράτησε στον δρόμο νεκρή. Ήξερε με τον δικό της τρόπο να βλέπει καθαρά τα πράγματα όσο θολά και αν ήταν πολλές φορές και αυτό της επέτρεπε να αποδέχεται σε έναν κόσμο που δεν αποδέχεται ή αποδέχεται επιλεκτικά και κάτω από προϋποθέσεις.
Σε ένα ντοκιμαντέρ είχα δει τη Δήμητρα να εκφράζει την επιθυμία της να κάνει παιδιά. Είχε μιλήσει για τους μετανάστες στο νησί της και με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αγάπη είχε πει ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζεται να υποστηριχθούν και να φτιάξουν μια νέα βάση, ένα ασφαλές σπιτικό. Είχε μιλήσει για τις γάτες της, είχε ξεναγήσει στο σπίτι της, είχε δείξει τα ρούχα της και τις φωτογραφίες της. Μα πάνω απ΄ όλα είχε μοιραστεί. Τα τραύματά της, τις πληγές της, την αλήθεια της.
Ναι, η Δήμητρα ή ο Δημήτρης χρειαζόταν υποστήριξη και βοήθεια
Ωστόσο η εξαφάνισή της/του από το Δρομοκαΐτειο πέρασε στα ψιλά γράμματα. Δεν ασχολήθηκε κανείς με την απουσία της. Δεν ασχολήθηκε κανείς με την απουσία του. Ένας άνθρωπος εξαφανισμένος σχεδόν δυο μήνες. Μια ψυχή στα αζήτητα.
Δεν ξέρω, αν είναι το ανθρώπινο έλλειμα που φταίει. Δεν ξέρω αν είναι η ελληνική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από βαθύ σωβινισμό. Δυσκολεύομαι να αναζητήσω μια πιθανή απάντηση, ίσως γιατί τα γεγονότα είναι τόσο απάνθρωπα που δεν μου επιτρέπει το μυαλό μου να κάνει να συνδέσεις.
Όταν ο αποκλεισμός του διαφορετικού και του αλλότριου καλλιεργείται από τα γεννοφάσκια, όταν 15χρονοι έφηβοι έχουν το θράσος να μπουκάρουν στο σπίτι ενός άλλου ανθρώπου και να τον κοροϊδέψουν και εμείς είμαστε απόντες, τότε είναι αδύνατο να συζητήσουμε για κοινωνικό ιστό και για κοινωνική ευαισθησία. Εκτός και αν η ευαισθησία εξαντλείται σε σεισμόπληκτους, σε πυρόπληκτους και σε ο,τι μας κάνει εμάς να αισθανόμαστε άνετα. Όταν η ψυχική μας αναισθησία καθρεφτίζεται στον συναισθηματικό πόλεμο που ασκείται σε κάθε άνθρωπο που επιλέγει να είναι αλλιώς, τότε δεν μιλάμε για ανθρώπινη κοινωνία αλλά για ένα είδος μάζας και όχλου χωρίς ενσυναίσθηση.
Πέρλες φοράει και τις μετράει
έχει αγαπήσει πολλές φορές
κάθε της τραύμα που γρατζουνάει
σε ομφάλιο λώρο, σε ενοχές
Ένα φουστάνι που αγαπούσε
κόκκινο ήταν με ντεκολτέ
και η καρδιά της μέσα χτυπούσε
ποιες χειροπέδες και ποια κολιέ
Πόσο σου μοιάζει η ελευθερία;
Πώς σε κλειδώνουν σ΄ ένα κελί;
Πόσο τους μοιάζει σαν αμαρτία
όταν μπορέσεις να είσαι εσύ
Πόσα ξενύχτια, πόσο παγκάκια,
πόσα πιωμένα σκόρπια «κουμπιά»
φύλα και χέρια κι άδεια τασάκια
πάντα προδίδουν και τη σκιά
Βρες την αγάπη στις καταλήξεις
στραβά τα μάτια και δεν κοιτούν
στο βάθος ξέρεις σε ποιον θα λείψεις
ποια εκδοχή σου δεν τη βαστούν.
Ν.Τ.
Η Δήμητρα, ο Δημήτρης ή όπως αλλιώς ήθελε να λέγεται, να συστήνεται, να προσδιορίζεται και να σχετίζεται έλαμπε. Έλαμπε η καρδιά του όπως και οι πέρλες του, που ήταν καθαρές και αστραφτερές σε μια κοινωνία που χρειάζεται να ξε-σκονιστεί, να ξε-βρωμιστεί, σφουγγαριστεί και να καθαρίσει από κάθε τι τοξικό που μολύνει το μέσα μας, το έξω μας και τους γύρω μας.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
