Ανεξαρτησία, μία λέξη που όλοι μας επιδιώκουμε αλλά λίγοι έχουμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε… ειδικά στα άτομα με αναπηρία φαντάζει πολύ μακρινή έως απατηλή. Πόσο μάλλον αν μιλήσουμε για διαβίωση, εκεί μπαίνουμε σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Η θεραπευτική- επιστημονική κοινότητα, εκπαιδεύει και πασχίζει να δημιουργήσει συνθήκες σε οικεία περιβάλλοντα, έτσι ώστε ένα ΑμεΑ να γίνει όσο το δυνατό πιο ανεξάρτητο (ποικίλλει ανάλογα με το είδος της αναπηρίας του) έτσι ώστε εκείνο να αυτονομηθεί και να μην είναι πια εξαρτώμενο από άλλους ανθρώπους, συνθήκες, περιβάλλοντα, επιρροές, προκαταλήψεις κλπ.
Η σύμβαση του ΟΗΕ (Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών) με το άρθρο.19 προωθεί την ανεξάρτητη διαβίωση των ατόμων με αναπηρία με στόχο να στηριχθεί το άτομο με αναπηρία και η οικογένειά του, μέσα στην κοινότητα, με προοπτική επανένταξης, κοινωνικής ενσωμάτωσης, εκπαίδευσης και στήριξης.
Η αποασυλοποίηση είναι ευλογία για μία κοινωνία, πολιτισμός και σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κάθε άνθρωπος να αποφασίζει για το που και με ποιον θα ζήσει, χωρίς αυτό να του επιβάλλεται από απρόσωπες και συχνά απάνθρωπες διαδικασίες.
Η χώρα μας έχει ανάγκη από:
- δομές προστατευόμενης διαβίωσης,
- ανεξάρτητης διαβίωσης,
- να προχωρήσει άμεσα ο θεσμοθετημένος ρόλος του προσωπικού βοηθού, σε ένα πλαίσιο υποστηριζόμενο και επιστημονικό, μέσα στην κοινότητα και όχι σε συνθήκες εγκλεισμού.
Χρειάζεται μεγάλη και σοβαρή προετοιμασία σε υποδομές και περιβάλλοντα.
Τι είναι η ανεξάρτητη διαβίωση;
Τα άτομα με αναπηρία ζουν ανεξάρτητα στην κοινότητα κι έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν τον τόπο διαμονής τους, πού και με ποιόν θα συμβιώνουν και δεν υποχρεούνται να ζουν σε συγκεκριμένο καθεστώς διαμονής.
Τα ΑμεΑ έχουν πρόσβαση σ’ ένα φάσμα παροχής υπηρεσιών κατ’ οίκον, υπηρεσιών στον τόπο διαμονής τους, αλλά και άλλων υπηρεσιών υποστήριξης από την κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής βοήθειας που είναι απαραίτητη για την υποστήριξη της διαβίωσης και της ένταξης στην κοινότητα.
Σύμφωνα με τους όρους της ίσης αντιμετώπισης και δικαιωμάτων, οι υπηρεσίες της κοινότητας και οι εγκαταστάσεις είναι διαθέσιμες σε ίση βάση για όλους τους ανθρώπους, ανάπηρους και μη, οι οποίες ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους.
Ο κόσμος οφείλει να αναπροσαρμοστεί στις ανάγκες και τα δικαιώματα των ΑμεΑ
Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας αλλάζει και η κοινωνία οφείλει να προσαρμοστεί στις ανάγκες του, έτσι ώστε να υπάρχει αυτό που λέμε ποιότητα ζωής. Οι διακρίσεις και το στίγμα που μπορεί να υφίστανται τα ΑμεΑ ισοδυναμεί με καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επομένως, γίνεται φανερό πως, καθώς οι συνθήκες αλλάζουν, η ζωή των ατόμων με αναπηρία μεταβάλλεται, με σκοπό την τήρηση των δικαιωμάτων τους και την ποιότητα ζωής που δικαιούνται να έχουν.
Στην ίδια κατεύθυνση θα πρέπει να επικαιροποιηθεί και η νομοθεσία, ν’ αλλάξουν οι στάσεις των κρατών απέναντι στην αναπηρία και να υιοθετηθούν πιο σύγχρονες απόψεις και θεωρίες. Παρόλα αυτά η πλειοψηφία των ανθρώπων με αναπηρία σε πολλά κράτη παραμένει στο περιθώριο.
Η ανθρώπινη επιταγή, επιβάλλει, αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα, δικαιοσύνη και ατομικές ελευθερίες να αναπροσαρμοστεί ο κόσμος επάνω στις ανάγκες των αδυνάτων, ξεκινώντας από την εκπαίδευση, τη νομοθεσία, την υγεία και τα συστήματα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ο πολιτισμός και η κουλτούρα μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ΑμεΑ!
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
