Γιατί αυτό είναι η Μεταμόσχευση… Νίκη της Ζωής!

Είναι Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018. Στο μικρό δωματιάκι της μονάδας μεταμοσχεύσεων επικρατεί ησυχία. Το μόνο που ακούγεται είναι οι χτύποι από το κομποσκοίνι ενός αγοριού. Το κομποσκοίνι που του είχε χαρίσει η καλή του φίλη, Μαρίνα, λέγοντάς του: “Για να σε προστατεύει την ώρα που θα κάνεις την μεταμόσχευση”.

του Λάμπρου Λύρου

Βέβαια τότε που του το έδωσε, κανείς δεν ήξερε πότε θα έρθει η ώρα εκείνη… Στη σκέψη του νέου έρχονταν τα λόγια που διάβασε πριν λίγο σε ένα mail που είχε λάβει: «Η σκέψη σου να είναι στο Χριστό. Μίλα Του. Πες Του τον φόβο σου, τη στενοχώρια σου. Ζήτα Του να πάρει από σένα ό,τι σε αγχώνει. Ζήτα Του γαλήνη και αυτός θα κάνει όλα όσα χρειάζονται. Πάντα κάνει όλα όσα χρειάζονται για όσους του εξομολογούνται τον φόβο τους. Άσε τον εαυτό σου στην αγκαλιά Του. Πες του τί φοβάσαι και ζήτα Του να σου πάρει το φόβο».

Είχαν περάσει ήδη 8 μέρες από την ημέρα που είχε γίνει η μεταμόσχευση που θα του άλλαζε την ζωή, αλλά τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά για εκείνον. Το μόσχευμα δεν λειτουργούσε και η βιοψία που του είχε κάνει ο γιατρός του, έδειχνε οξεία απόρριψη.

«…Πες Του τον φόβο σου, την στενοχώρια σου.»

Δεν φοβόταν μήπως χάσει το μόσχευμα και γυρίσει στην διαδικασία της αιμοκάθαρσης, άλλωστε δεν είχε φύγει στην ουσία ποτέ από αυτήν, έκανε κανονικά τη θεραπεία του σαν να μην είχε μεσολαβήσει το χειρουργείο. Σαν να μην είχε κάνει ποτέ μεταμόσχευση. Την είχε διαγράψει από το μυαλό του, ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον, αφού δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα, από την νάρκωση που τον είχαν υποβάλει για να πραγματοποιηθεί το χειρουργείο.

Φοβόταν να μην απογοητεύσει τους γύρω του. Τους δικούς του ανθρώπους που τους έβλεπε να στεναχωριούνται όταν έρχονταν να τον δουν, παρ’ότι προσπαθούσαν να το κρύψουν. Τα λόγια τους, λόγια για να του ανεβάσουν τη ψυχολογία, δεν τον ακούμπαγαν… Ήξερε να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του.

Ήξερε πως, ό,τι και να γινόταν, θα εξακολουθούσε να ζει είτε ήταν μεταμοσχευμένος πλέον, είτε γύρναγε στη παλαιότερη κατάσταση της αιμοκάθαρσης από την οποία δεν είχε φύγει ποτέ. Βέβαια, με τη μεταμόσχευση θα είχε καλύτερη ποιότητα ζωής, θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μερικά από τα όνειρα που έκανε μικρός.

Και η ιστορία συνεχίζεται, όπως και η ζωή…

Η ημέρα ξημέρωσε και έφερε στο φως τα συναισθήματα του αγοριού. Πλέον είχε απογοητευτεί και ο ίδιος. Πώς γίνεται, ένα πολύτιμο δώρο που θα του έσωζε τη ζωή να το πετάει στο καλάθι των αχρήστων, ο ίδιος του ο οργανισμός; Ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει…

Ένα δώρο, ένα μόσχευμα που με τόση αγάπη του είχε προσφέρει ο πατέρας του, θέλοντας να δει το μονάκριβο γιο του που μετά το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου, ήταν ο μόνος που του είχε απομείνει σ’ αυτό το κόσμο, να τρέχει, να γελά, να είναι υγιής, ξανά!

Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μπήκε η νοσοκόμα για τις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις.
-Γιατί είσαι έτσι, δεν βλέπεις από το παράθυρο τί υπέροχη ημέρα έχει; Δες πώς λάμπει ο ήλιος μέσα στο γκρίζο χειμώνα.
-Ναι, ωραία είναι… ψιθύρισε το αγόρι.
Δεν κοίταξε καν από το παράθυρο, αλλά η ελπίδα είχε ξαναγεννηθεί μέσα του. Όπως ο ήλιος γεννιέται, ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες του χειμώνα. Ακόμα και αν το κρύβουν μερικά σύννεφα, ο ήλιος υπάρχει.

Θυμάται αυτό που του είχε πει ο γιατρός την προηγούμενη ημέρα: «θα κάνουμε βιοψία και ανάλογα θα δράσουμε, μην απογοητεύεσαι…»

Ήταν αποφασισμένος να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες των γιατρών του. Βρισκόταν σε «πόλεμο»!

«Πόλεμο» με τον ίδιο του τον εαυτό, με την άμυνα του οργανισμού του, ώστε να κρατήσει το μόσχευμα. Αλλά σε αυτόν τον «πόλεμο» είχε συμμάχους τους γιατρούς, που με τις γνώσεις τους και την απαραίτητη θεραπεία θα τον οδηγούσαν στη νίκη. Σε μια νίκη της Ζωής απέναντι στον Θάνατο.