Mε αφορμή την υπόθεση της Ξάνθης και της οικογένειας του κου Ευάγγελου Ευαγγέλου, πατέρα του 16χρονου Θανάση που είναι στο φάσμα του αυτισμού, αναδείχθηκε ένα θέμα που για πολλούς είναι κοινό μυστικό…
της Πόπης Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Δυστυχώς η οικογένεια αυτή δεν είναι η μόνη που αντιμετωπίζει θέμα έξωσης από την οικογενειακή κατοικία της γιατί κάποιο μέλος της, παιδί/έφηβος, έχει μια από τις πιο δύσκολες νευροαναπτυξιακές διαταραχές, όπως ο αυτισμός.
Δείτε το ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Ρεγγίνας Σαβούρδου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ1 7/6/2020. Μιλάει ο κος Ευάγγελος Ευαγγέλου και η αρχισυντάκτρια του nevronas.gr κα Πόπη Μάλεση
Ο άνθρωπος με αυτισμό λειτουργεί με απίστευτη ευαισθησία στα εξωτερικά ερεθίσματα, ζει σ’ έναν κόσμο που τον αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά από άλλους, και το κυριότερο… η παραμικρή πίεση ή αλλαγή στην ρουτίνα της ζωής του/της γίνεται, επί της ουσίας, αβάσταχτη και ΜΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΗ, γιατί απλά δεν μπορεί!
Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι, αυτό που πέρασαν οι αυτιστικοί και οι οικογένειές τους, όλο αυτό το διάστημα της “επέλασης του κορονοιού” και των σοκαριστικών για όλους μας, ίσως και αναγκαίων, μέτρων υγειονομικής ασφάλειας (καραντίνα, κλείσιμο σχολεία, παιδικές χαρές κλπ).
Για όσους γνωρίζουμε, ήταν αναμενόμενο, αρκετοί αυτιστικοί, ειδικά όσοι είναι χαμηλής λειτουργικότητας να φτάσουν στα όρια των αντοχών τους, να αισθάνονται ότι πνίγονται και, αφού αυτό δεν μπορούν να το επικοινωνήσουν στους άλλους. να κάνουν εκρήξεις συμπεριφορικές, πιθανά και μέχρι του σημείου επίθεσης ή αυτοτραυματισμού. Όλο αυτό γίνεται από μεριάς τους χωρίς δόλο, είναι κάτι παρορμητικό που συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι “πνίγεται” και μη βλέποντας διέξοδο απ’ αυτό, σχεδόν τρομοκρατείται.
Έτσι έχοντας η κατάσταση, απλά και ανθρώπινα, θα πρέπει να καταλαβαίνουμε και τον αγώνα που κάνουν οι γονείς τους για να στηρίξουν το παιδί τους, να το βοηθήσουν να είναι πιο λειτουργικό και να συμμετέχει κι αυτό μέσα στην κοινωνία που ζούμε όλοι μας.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς;
Κοινωνία και Πολιτεία;
Ας ξεκινήσουμε από την πολιτεία, που θα πρέπει, και οφείλει, να έχει τις γνώσεις και τα μέσα για να διευκολύνει την ροή της ζωής αυτών των οικογενειών και του κοινωνικού τους περιβάλλοντος.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει να φροντίσει για μια ομαλή λειτουργία των ειδικών σχολείων (καθ’όλο τον καιρό) αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως αυτή της υγειονομικής κρίσης (τύπου πανδημίας) που όπως φαίνεται την περνάμε ακόμα.
Τα σχολεία πρέπει να λειτουργούν, τα παιδιά πρέπει με κάποιο τρόπο να βρίσκοντα κοντά στους δασκάλους και θεραπευτές τους, όπως και οι γονείς χρειάζονται την συνεργασία, συνεχή και συστηματική στήριξη και συμβουλευτική.
Μην ξεχνάμε ότι…
Η εκπαίδευση για τα παιδιά με αναπτυξιακά προβλήματα είναι και θεραπεία!
Δεν είναι τόσο το τί θα μάθει όσο το πώς θα το μάθει.
Και κάτι ευχάριστο και ελπιδοφόρο… Μάθαμε (από δάσκαλους, ψυχολόγους και θεραπευτές που δουλεύουν σε ειδικά σχολεία) ότι όταν επαναλειτούργησαν, η επαναφορά των αυτιστικών παιδιών στον χώρο, έστω και μέσα από ειδικά μέτρα προστασίας της υγείας (μάσκες, αντιμικροβιακά τζελ κλπ) έγινε πολύ ομαλά, με τα παιδιά να δείχνουν χαρούμενα και να είναι απίστευτα συνεργάσιμα.
Άλλα, που χρειάζονται αυτές οι οικογένειες είναι και τα Επιδόματα που πρέπει να είναι σταθερά και να καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού, ειδικά αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που συνεχίζουμε να περνάμε, και (όπως προειδοποιηθήκαμε από τα ΜΜΕ) μπορεί να επιδεινωθεί λόγω της τελευταίας υγειονομικής κρίσης .
Η πολιτεία φυσικά έχει και άλλα να κάνει, ας πούμε σε πεδίο Νομικού Πλαισίου που να κατοχυρώνει με σαφήνεια, εκτός όλων των άλλων και τα δικαιώματα προσβασιμότητας, για ΑμεΑ.
Και πάμε να δούμε πώς διαμορφώνεται μια Ευαισθητοποιμένη Κοινωνία ανθρώπων…
Ο πυλώνας για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας ειναι η Γνώση.
Όταν γνωρίζω κάτι/κάποιον, δεν φοβάμαι, δεν υποψιάζομαι, δεν αποφεύγω γιατί ξέρω πώς να πλησιάσω και πώς να συμπεριφερθώ, για να συμπεριλάβω και όχι να διαχωρίσω!
Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, χρειαζόμαστε να ξέρουμε και θεωρητικά τί εστί Αυτισμός αλλά και την δυνατότητα και ευκαιρίες να γνωρίζουμε πιο προσωπικά, άτομα με αυτισμό και τις οικογένειές τους, να συζητάμε, να βλέπουμε ποιές είναι οι δυσκολίες και να προσπαθούμε από την πλευρά μας να τους συμπεριλάβουμε όλους. Να υπάρχουμε μαζί, με όποιες δυσκολίες αυτό εμπεριέχει.
Έτσι λοιπόν, είναι αναγκαία η ανάπτυξη και εξέλιξη εκπαιδευτικών/ ενημερωτικών δράσεων πχ εκπομπών ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών, με συνεντεύξεις, βίντεο κλπ όπου θα πρωτοστατούν οι αυτιστικοί και οι οικογένειές τους.
Ο σκοπός είναι απλά να γνωριστούμε καλύτερα και σε σταθερή βάση…
Γιατί δεν νοείται μια κοινωνία, όταν δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποί της, μέσα σ’ αυτήν.
Διαβάστε ακόμη…
Να εκπαιδεύσουμε τις κοινωνίες μας… Να υπάρχουμε όλοι μαζί!
Γράφει: η Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
