Όταν ξεκινούσε το τελευταίο κύμα καύσωνα του Ιουλίου συναντηθήκαμε με την Ελισάβετ στην παραλία του Αλίμου. Αν και πρωινό καθημερινής είχε αρκετό κόσμο και βουητό. Καθίσαμε αρχικά στην παρακείμενη καφετέρια να τα πούμε. Το 2015 μάλλον θα καταχωρηθεί ως μια χρονιά – τομή στη βιογραφία της, καθώς ένα σφοδρό κι αναπάντεχο ατύχημα επέφερε αρκετές αλλαγές στη ζωή της. Ενώ διέσχιζε κάθετα τις γραμμές του τρένου στο Ρουφ, την παρέσυρε η διερχόμενη αμαξοστοιχία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ξύπνησε σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου χωρίς να μπορεί να κουνηθεί και υπέστη διπλό ακρωτηριασμό των κάτω άκρων.
Από τότε αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα προσβασιμότητας με τα οποία αναμετρώνται οι ανάπηροι άνθρωποι σε μια χώρα σχεδιασμένη στη βάση της κουλτούρας της ετεροκανονικότητας, όπου τα χιλιάδες αποκλίνοντα από τη νόρμα της σώματα εξωθούνται στην απομόνωση, την αορατότητα ή την παραβιαστική κοινωνική αδιακρισία. Γιατί δεν είναι η βλάβη στο σώμα ισοδύναμη της δυστυχίας, είναι η κοινωνική καταπίεση που καθιστά την βλάβη αναπηρία, φτιάχνοντας περιοριστικά, μονοσήμαντα και μη συμπεριληπτικά περιβάλλοντα.
Τέλος η ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων με αναπηρία στις παραλίες της Αίγινας;
Τέλος η ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων με αναπηρία στις παραλίες της Αίγινας;
Μια παράμετρος της προσβασιμότητας είναι οι παραλίες, καθόλου ευκαταφρόνητη και δευτερεύουσα σε μια γεωγραφία που περιβάλλεται από θαλασσινό νερό και που όλες/οι έχουμε ανάγκη να το απολαύσουμε. Για το υλικό σκέλος της πρόσβασης στις παραλίες βρέθηκε λύση πριν μερικά χρόνια, όπου μια επιστημονική ομάδα στο Πανεπιστήμιο Πατρών εφηύρε μια πρωτοποριακή διάταξη αυτόνομης πρόσβασης στη θάλασσα για χρήστες/στριες αμαξιδίων και άτομα με κινητικές δυσκολίες. Το Seatrac μέσω της εταιρείας Tobea είναι ήδη εγκατεστημένο σε αρκετές παραλίες. Από εκεί και πέρα, επειδή τα ζητήματα ποτέ δεν είναι μόνο τεχνικά, απαιτείται βούληση κι αποφασιστικότητα από την Πολιτεία και ξερίζωμα των διάφορων εκφάνσεων της ιδεολογίας του μισαναπηρισμού.
«Φυσικά έχω διαπιστώσει πολλά προβλήματα προσβασιμότητας ακόμα και σε μέρη που υποτίθεται πως πληρούν τις προδιαγραφές. Δεν έχουν κάνει σωστές μελέτες με αποτέλεσμα η προσβασιμότητα να υφίσταται κυρίως στα χαρτιά, για παράδειγμα το καινούργιο κολυμβητήριο στο Σαράφειο τυπικά θεωρείται προσβάσιμο αλλά έχει πολλά θέματα με τις τουαλέτες κλπ. Για να γίνει σωστά κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχει συνεργασία με τα ίδια τα ανάπηρα άτομα. Άλλο τι φαντάζεσαι ότι μπορεί να χρειάζεται κάποιος κι άλλο τι όντως χρειάζεται. Στις παραλίες το Seatrac με έχει βοηθήσει πραγματικά. Η άλλη λύση για μένα θα ήταν το πόδι νερού που όμως κοστίζει πολύ ακριβά. Μόνο την πρώτη χρονιά έκανα μπάνιο σέρνοντας τον εαυτό μου, μετά ανακάλυψα τη διάταξη και πάω μόνο σε παραλίες που τη διαθέτουν. Ξέρω ότι αύριο που θα φύγω να πάω στο Δήλεσι για διακοπές, γύρω μου υπάρχουν τέσσερις παραλίες με Seatrac. Το νερό είναι πολύ βασικό για ένα ανάπηρο άτομο, το να μπορείς να βρίσκεσαι μέσα στο νερό είναι ελευθερία, νιώθεις σα να αιωρείσαι. Επιπλέον είναι φοβερή άσκηση. Το πρώτο πράγμα που σου λένε οι γιατροί εκτός από τις φυσικοθεραπείες είναι να μπαίνεις στη θάλασσα» λέει η Ελισάβετ.
Όση ώρα καθόμασταν στο τραπέζι μοιάζαμε μάλλον με μια αδιάφορη τυπική παρέα. Όταν σηκωθήκαμε για να πάμε προς το Seatrac, η εικόνα ενός σώματος με δύο τεχνητά μέλη, κέντρισε κάποια βλέμματα. Φτάνοντας στη διάταξη, βρήκαμε ανθρώπους να τη χρησιμοποιούν ως ξαπλώστρα, να κάθονται πάνω, να έχουν παραπετάξει τα πράγματα τους από εδώ κι από εκεί. Χρειάστηκε να τους εξηγήσει η Ελισάβετ πως δεν επιτρέπεται αυτό που κάνουν, ότι η διάταξη είναι για άλλη χρήση που παρεμποδίζεται με αυτόν τον τρόπο και ότι επιπρόσθετα φθείρεται από την κακή και ακατάλληλη χρήση. Κάποιοι/ες ζήτησαν συγνώμη, μάζεψαν τα πράγματα τους και απομακρύνθηκαν. Μια κυρία μουρμούρισε «μα αφού δεν έρχονται και τόσο συχνά» δυσανασχετώντας για το ξεβόλεμα.
Νομίζουμε ότι είμαστε παντοδύναμοι, ότι δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο σε εμάς. Κι εγώ έτσι νόμιζα…
Είναι σαν αυτό που ακούς όταν κάνεις παρατήρηση σε κάποιον να μην παρκάρει σε θέση αναπήρων και σου απαντάει σχεδόν θιγμένος «βλέπεις κανέναν ανάπηρο;» ή όταν επισημαίνεις σ’ ένα μαγαζί ότι τα τραπεζοκαθίσματα του έχουν κλείσει το μονοπάτι για τα τυφλά άτομα και αντιλέγει με μια εσάνς εκνευριστικής αφέλειας «μα δεν περνάει κανένας τυφλός από εδώ».
Μπορεί να φαντάζουν επουσιώδη αυτά αλλά είναι τουλάχιστον άχαρο να διέπονται απλές διεργασίες της καθημερινότητας από μικροεπιθετικότητες και υποτίμηση.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ…
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: news247.gr
