Δεν ξέρω εάν θα καταφέρω ποτέ να γίνω άξιος δάσκαλος για τους μαθητές μου, αλλά σίγουρα θα μοιράζομαι πάντα μαζί τους, την μαγεία του αθλητισμού και συγκεκριμένα τον υπέροχο κόσμο του Τζούντο!
του Μηνά Φιλίππου – Γυμναστής – Προπονητής Τζούντο
«Όταν ο δάσκαλος γίνεται μαθητής για να εμπνεύσει… τους μαθητές του!»
Φέτος, στις 24 με 28 Ιουλίου, στην περιοχή Porto San Elpidio της Ιταλίας, έγινε το Tre Tori Camp (προπονητικό camp, του Judo). Γίνεται κάθε χρόνο και είναι αναγνωρισμένο από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τζούντο. Εκεί διδάσκει ένας θρύλος του σύγχρονου Τζούντο, ο Ιάπωνας δάσκαλος Hiroshi Katanishi (8 Dan) και ο Ιταλός διοργανωτής Corrado Croceri (6 Dan). Κάποιες από τις χώρες που συμμετείχαν ήταν… Ιταλία, Ελλάδα, Ελβετία, Ολλανδία, Αυστρία, Αγγλία, Νορβηγία, Δανία και άλλες.
Ένας καλός δάσκαλος δεν σταματάει ποτέ την μόρφωσή του πάνω στον τομέα του (και όχι μόνον) και προσφέρει, όσο καλύτερα μπορεί, γνώση στους μαθητές του. Έτσι κι εγώ, αποφάσισα στο ταξίδι μου αυτό, να πάρω μαζί κάποιους από τους μαθητές μου. Ήθελα πολύ να τους δώσω αυτό το ταξίδι στο όνειρο… του Τζούντο.
Στην καρδιά του καλοκαιριού λοιπόν, μια γλυκιά παρέα με εννέα παιδιά_ ηλικίας δεκατριών και δεκατεσσάρων ετών_ ξεκίνησε… ένα ταξίδι στο όνειρο. Μαζί τους κι εγώ. ξεκινήσαμε με γεμάτες τις βαλίτσες μας, όχι με τις πετσέτες θαλάσσης και τα αντηλιακά μας, αλλά με τις ειδικές χοντρές στολές και τα τέιπ επιδεσης για τα δάχτυλά μας. Ξέραμε ότι ο ρυθμός των προπονήσεων θα ήταν πολύ δύσκολος και εξοντωτικός.
Εννέα διαφορετικές συμπεριφορές είχα λοιπόν να αντιμετωπίσω, καθώς κάθε παιδί κουβαλούσε τον δικό του χαρακτήρα, τον οποίο ξεδίπλωνε σε μια προσπάθεια να βρει τα όριά του (όχι μόνον στο Τζούντο), απελευθερωμένο από την παρουσία και την απόλυτη προστασία της οικογένειας.
Η βασική ιδέα και ίσως μοναδική αξία, γι’αυτό το ταξίδι μας, ήταν μια… ο σεβασμός.
Ήταν το μόνο που ζήτησα από τα παιδιά.
“Αθλητισμός δεν είναι τα μετάλλια και οι νίκες αλλά το να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, κάθε μέρα”.
Στην καθημερινότητά μας λοιπόν, είχαμε πολλές προπονήσεις και λίγες ώρες ξεκούρασης, οι οποίες ήταν σεβαστές από όλους μας, για να προλαβαίνουμε να τρώμε και να κοιμόμαστε. Την ώρα των προπονήσεων γινόμουν μαθητής. Έβλεπα λάθη των μαθητών μου και δεν τους διόρθωνα- άλλωστε, λάθη έκανα και εγώ. Ήθελα να πάρουν το θάρρος και να ρωτήσουν τους άλλους δασκάλους που βρίσκονταν εκεί. Να μάθουν δηλαδή ότι πρέπει να διεκδικείς την γνώση για τον εαυτό σου και να μην περιμένεις απλά να στην δώσουν.
Η ώρα του φαγητού ήταν σημαντική, καθώς τρώγαμε όλοι μαζί σαν οικογένεια στο τραπέζι…. “Άραγε πόσες οικογένειες σήμερα έχουν την τύχη να γευματίζουν μαζί;” σκεφτόμουν. Η ώρα της ξεκούρασης, ιερή. Ορίσαμε την ώρα που όλοι θα ήμασταν στα κρεβάτια μας, αμέσως μετά από κάθε γεύμα. Δεν ήταν και δύσκολο, διότι οι προπονήσεις ήταν πολύ απαιτητικές, οπότε ανυπομονούσαμε για την ξεκούρασή μας. Εξ’ άλλου ξυπνούσαμε στις έξι το πρωί… “Άραγε θα μπορούν τώρα τα παιδιά, να καταλάβουν την κούραση των γονιών, όταν αυτοί επιστρέφουν από την δουλειά τους;”
Η καθαριότητα των δωματίων αλλά και το προσωπικό πλύσιμο των ρούχων μας και των στολών μας ήταν επιβεβλημένη αλλά ίσως και το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, καθώς πηγαίναμε όλοι μαζί στα πλυντήρια για να πλύνουμε, περιμένοντας με τις ώρες όλοι μαζί σε έναν καναπέ, βλέποντας τα ρούχα μας να στριφογυρίζουν, σαν να παίζουν και αυτά με κάποιον τρόπο…Τζούντο!
Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα έτσι. Η κούραση μεγάλη. Φτάσαμε στην τελευταία προπόνηση και τελειώνοντάς την, τα συναισθήματα μας ανάμεικτα. Χαρά και λύπη ενωμένα σε ατελείωτα δάκρυα που με κόπο προσπαθούσαμε όλοι να τα κρύψουμε ο ένας από τον άλλον. Ήταν η μοναδική φορά που στην επιστροφή μας, με τα πόδια μέχρι το ξενοδοχείο, δεν μίλαγε κανένας. Από την μια… ξεκούραση επιτέλους! Από την άλλη, ένα μαγικό ταξίδι έφθασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι που, στην διάρκειά του, μια μικρή παρέα φίλων απέκτησε ισχυρούς δεσμούς φιλίας, με βάση των σεβασμό και την ευγένεια μεταξύ τους.
Έχουν περάσει περίπου 2 μήνες απο τότε. Ξαναβλέπω τα παιδιά μου, όλα τα παιδιά μου, στην πρώτη τους προπόνηση για την νέα σεζόν (στο γυμναστήριό μας, στην Ελλάδα πλέον). Όλα τους με γλυκές αναμνήσεις! Δεν θα ξεχάσω τα λόγια του Ρωμανού που με τόσο πάθος προσπαθούσε να εξιστορήσει (στα υπόλοιπα παιδιά που δεν είχαν έρθει μαζί), κάθε στιγμή μας στην Ιταλία. Όσοι τον ακούγαμε, κλείσαμε για λίγο τα μάτια και είμασταν ακόμα εκεί… η Λίλιαν, η Μάρθα, η Αρετή, η Αλεξία, η Άλκηστις, ο Χρήστος, ο Ρωμανός, ο Αχιλλέας, ο Φάνης κι εγώ.
Γράφει: ο Μηνάς Φιλίππου – Γυμναστής – Προπονητής Τζούντο
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
