Τα παιδιά με αναπηρίες γίνονται ενήλικες με αναπηρίες, OΜΩΣ, ικανοί να επιθυμήσουν… και να διεκδικήσουν, ό,τι επιθυμεί και διεκδικεί η πλειοψηφία.
της Σοφίας Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ
«Αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώνει στα βουνά, θα περάσεις μια ζωή πιστεύοντας πως το ψάρι είναι ηλίθιο» έλεγε ο Αϊνστάιν και μ΄ έκανε να σκεφτώ, πόσοι και πόσοι άνθρωποι “χάνονται” διότι δε βρέθηκε το πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσαν να αποδώσουν;
Οικογένειες, σχολεία, σχολές…Τι στόχο έχουν;
Να μεγαλώσουν παιδιά που, ως ενήλικες, θα γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ευτυχισμένοι άνθρωποι! Ικανοί για κοινωνικές επαφές, για σχέσεις με το άλλο φύλο, ικανοί να διαχειρίζονται τον ελεύθερο χρόνο τους και φυσικά (πρώτο και τελευταίο για να έχουν νόημα και τα παραπάνω) ικανοί να προσαρμόζονται σε εργασιακό περιβάλλον, να μπορούν δηλαδή να καλύπτουν τις βιοποριστικές ανάγκες τους με αξιοπρέπεια…
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Τα παιδιά δε μένουν παιδιά.
Τα παιδιά όμως με αναπηρίες γίνονται ενήλικες με αναπηρίες, σε καμία, όμως, περίπτωση ανίκανοι να επιθυμήσουν… σε καμία περίπτωση ανίκανοι να διεκδικήσουν και αυτοί, ό,τι επιθυμεί και διεκδικεί η πλειοψηφία.
Τι γίνεται όμως όταν ο άνθρωπος κουβαλάει σε όλη του τη ζωή, ένα χαρακτηρισμό που μπαίνει σαν παραμορφωτικό φίλτρο ανάμεσα σ΄ αυτόν και την κοινωνία; Ανάμεσα σ΄ αυτόν και τον δάσκαλο, τον γείτονα, τον εργοδότη;
Άραγε η συμπάθεια, την οποία λαμβάνει το άτομο, καλύπτει τις ανάγκες του;
Όταν αγωνίζεται στο σχολείο να βρει τρόπο να συμμετέχει στο παιχνίδι ή και στο μάθημα, μεγαλώνοντας να γίνει μέλος σε μια παρέα… στην εκπαίδευση και αργότερα στην ευκαιρία για εργασία, η συμπάθεια είναι σημαντική, υπάρχουν όμως και σημαντικότερα…
Η αναγνώριση! Η αποδοχή, η ισότιμη μεταχείριση!
Η ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να καταφέρει περισσότερα από το να περιμένει κάθε μήνα το επίδομα της πρόνοιας… να αποδείξει ότι στην κατάλληλη θέση, οι “ειδικές” του ανάγκες, δε γίνονται τροχοπέδη στην αποδοτικότητά του.
Ναι! Υπάρχουν προϋποθέσεις, όπως το να γίνει ουσιαστικότερη η εκπαίδευση και, γιατί όχι, σε πραγματικές συνθήκες…
Να δημιουργηθούν ομάδες εκπαιδευτών που θα αφουγκράζονται τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και θα τα “κουμπώνουν” σε επαγγελματικές επιλογές.
Να ενισχυθεί, μέσα από δραστηριότητες, η αυτοπεποίθηση των παιδιών, έτσι ώστε να μεγαλώνουν, όχι ως θύματα κάποιας θείας δίκης, αλλά ικανοί και έτοιμοι για δράση.
Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋποθέτει “εκπαιδευμένους” εκπαιδευτές που θα τους αντιμετωπίζουν ισότιμα και δίκαια από την νηπιακή ηλικία. Προϋποθέτει εξάλειψη του οίκτου, που τόσο πολύ μας βολεύει, συχνά.
Προϋποθέτει τέλος,…
να σπάσουμε το φίλτρο που θολώνει τη ματιά μας και να τολμήσουμε να δώσουμε σε ένα άτομο με αναπηρία την ευκαιρία, να ενταχθεί στο εργασιακό περιβάλλον που χειριζόμαστε!
Ίσως να μη χρειαστεί να αλλάξουμε τίποτα, παρά μόνο να παρατηρήσουμε λιγάκι και να δώσουμε στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη θέση.
Στη Γερμανία αλλά και αλλού προκηρύσσονται θέσεις αποκλειστικά για αυτιστικούς… Όπου, στα εργαστήρια των Κοιν.Σ.Επ. (Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχείρησεις) άτομα με αναπηρία δουλεύουν με υπέροχο κέφι, προσφέρουν υπηρεσίες και κατασκευάζουν αριστουργήματα, διότι απλά, τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν!
Ας αρχίσουμε…
ΠΡΕΠΕΙ να αρχίσουμε να κρίνουμε το ψάρι για την ικανότητά του στο κολύμπι, χωρίς να το περιορίσουμε σε μια γυάλα, διότι τότε αυτό θα αναγκαστεί να κάνει κύκλους κι εμείς θα το χαρακτηρίσουμε ανίκανο ή καταναγκαστικό.
Ας δώσουμε αυτή τη στιγμή στην επιχείρισή μας την ευκαιρία να δοκιμάσει έναν άνθρωπο, χωρίς να τον απορρίπτουμε εκ των προτέρων, λόγω όποιας διάγνωσης.
Όχι οποιονδήποτε οπουδήποτε, αλλά τον κατάλληλο άνθρωπο, στην κατάλληλη θέση!
Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει!
Τα οφέλη είναι πολλά… Για το άτομο, που από ανάπηρο και ανήμπορο θα νιώσει ικανό και παραγωγικό! Για τους γονείς, που επιτέλους δε θα πεθαίνουν κάθε μέρα από την αγωνία τους, για το τί θα απογίνει ο άνθρωπός τους όταν αυτοί πεθάνουν.
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλύτερα μπορεί να λειτουργήσει μια οικογένεια, όταν το “αδύναμο”, μέχρι τώρα, μέλος της έχει αποκατασταθεί και είναι ικανό για, έστω και εν μέρει, αυτόνομη διαβίωση.
Τα οφέλη είναι πολλά και για το κράτος και για την κοινωνία.
Πιστέψτε με, τα επιδόματα δεν τα επέλεξαν, αλλά είναι η μόνη λύση των ανθρώπων που αναγκαστικά ψωμίζονται από τον, λιγοστό πια, δημόσιο προϋπολογισμό, ενώ θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σ΄ αυτόν!
Και τέλος, οφέλη υπάρχουν και για τις επιχειρήσεις τις ίδιες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνοι τους, έχουν γύρω τους οικογένειες… κοινωνικά δίκτυα έτοιμα να στηρίξουν οποιαδήποτε προσπάθεια στήριξης των δικών τους… 11-13% του γενικού πληθυσμού ζουν με κάποια αναπηρία…25-30% του γενικού πληθυσμού εμπλέκονται στο χώρο της αναπηρίας (γονείς συγγενείς, φίλοι…).
Θα το πω ευθαρσώς… όλοι εμείς είμαστε καταναλωτές, πρόθυμοι να γίνουμε πελάτες των επιχειρήσεων που είναι προσβάσιμες και φιλικές στα ΑμεΑ … πιστοί πελάτες και καλοί διαφημιστές…!
Και αναρωτιέμαι… μήπως η σκέψη για την υλοποίηση, προγραμμάτων αποκατάστασης, δυσκολεύει περισσότερο από την ίδια την υλοποίηση; Μήπως τελικά η μη υλοποίηση, μας κοστίζει περισσότερο;
Ξέρουμε πως ο βαθμός της αναπηρίας εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο ζουν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες… ας φτιάξουμε λοιπόν έναν κόσμο που η διαφορετικότητα δεν θα διαφέρει πια.
Γράφει: η Σοφία Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ
