Αγάπη είναι… όταν δακρύζεις και αφήνουν τα δάκρυα μονοπάτια απάτητα, που ευχήθηκες κάποτε να περπατήσεις.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Αγάπη είναι… η μυρωδιά που αφήνεις πάνω μου, σαν ψάχνεις στα μάτια μου ελπίδα να αντικρύζεις.
Είναι η λαβωμένη ανάσα μου, σαν προσπαθώ να κολυμπήσω μέσα σε δρόμους, που άφησα στην άκρη. Δεν είναι που δεν ήθελα να τους διαβώ… μα είναι που κιότεψα, λες και η αγάπη ειναι μέτρημα που κλήθηκα να λογαριάσω.
Οι δρόμοι μου είχαν εμπόδια,
είχαν ισάδες.
Είχαν βροχή και σύννεφα, μα είχαν και λιακάδες.
Είχαν εμένα, είχαν εσένα, είχαν λατρεία μα και απόγνωση.
Του φεγγαριού το φως, τους φώτιζε, αχνά και ταπεινά. Γιατί η ψυχή του ανθρώπου καίγεται με τη λάμψη. Τυφλώνεται και κάνει πίσω. Κι εγώ η τυχερή, που δυο φεγγάρια με φωτίζουν, ένιωσα το φως σαν λύτρωση. Σαν δυό μικρούς παράδεισους που ήρθαν για να μου μάθουν πώς να τους διαβώ.
Και είν’ τα φεγγάρια μου αυτόφωτα και όμορφα, πιότερο απ’ όλα τα φεγγάρια! Και ειν’ τα φιλιά τους ασμίλευτα και αέναα, σαν ακριβώς το φως το ίδιο!
Μία ευλογία ζήτησα και δυο η ζωή μου φέρνει! Δυο δρόμους! Δυο φεγγάρια! Δυο αγκαλιές, δυο χαμόγελα και δυο παραδείσους για να περπατήσω!
Αν ζήταγα κάτι παραπάνω, αν έψαχνα η ζωή κάτι πιο πάνω να μου φέρει…τα ίδια φεγγάρια θα ζητούσα ακριβώς! Τις ίδιες ανάσες, να ζεσταίνουν την ψυχή μου!
Δυο φορές, δυο δρόμοι, δυο φεγγάρια, η ζωή μου όλη! Δύο! Μονο δύο! Μα τόσο πολύτιμα και πλούσια, μες στης ζωής μου το ταξίδι!
Από εμένα προς τα παιδιά μου! Τα πολυτιμότερα δώρα της ζωής μου!
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
