Η δημιουργία «αστυνομίας ανέργων» καθώς και η επιβολή κυρώσεων αλλά και προστίμων σε όσους αρνηθούν προτεινόμενη εργασία, έχουν ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις. Χαρακτηριστική ήταν η ανάρτηση της δημοσιογράφου Χρύσας Λύκου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης που μας δίνει μια βιωματική οπτική για τον αντίκτυπο της ανεργίας στο ψυχισμό μας.
Το κείμενο της ανάρτησης:
Σε τρεις ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που ένιωσα άνεργη.
Γιατί το να είσαι άνεργη/ος είναι πρώτα απ’ όλα συναίσθημα, μια πυκνή κουρτίνα που δεν σε αφήνει να δεις έξω από εσένα και μια διάφανη που σαδιστικά σε αφήνει να δεις κάθε θρυψαλάκι που σκορπάει μέσα σου.
Θυμάμαι να πηγαίνω στην ψυχολόγο για μήνες, να κλαίω, να βρίζω, να γελάω νευρικά, “καραγκιόζηδες και τσιράκια” ήταν απ’ τις αγαπημένες μου ατάκες. Έτρωγα κάθε βράδυ caprice, κοιμόμουν στον καναπέ, ξέρανα όλα μου τα φυτά, έκανα τη Νέλλη το πιο κακομαθημένο σκύλο της πόλης, μιας και την έπαιρνα μαζί μέχρι και στην μπανιέρα.
Τσακώθηκα πάρα πολύ με τη μάνα μου, πιο πολύ με τον πατέρα μου, είπα άπειρες φορές “Δεν καταλαβαίνεις οπότε μη με παίρνεις”, ευτυχώς χώρισα από έναν τύπο που δεν θα ευχόμουν ούτε στο αφεντικό που με απέλυσε. Έκανα σαν χαζή όλη μου την αποζημίωση φορέματα, αμαρέτο, και πάστες αμυγδάλου. Πέρασαν μήνες για να κοιμηθώ. Μια φορά είχα πέσει απ’ το κρεβάτι βλέποντας εφιάλτες και σηκώθηκα απ’ το πάτωμα το πρωί. Μια άλλη έριξα κουτουλιά στον τοίχο βλέποντας πως γκρεμίζομαι από σκάλες. Δεν έβαλα πάγο. Έκανα καρούμπαλο. Μιλούσα με φίλες και μετά δεν μιλούσα. Δεν με ένοιαζε πώς η ζωή θα συνεχίσει.
Το να είσαι άνεργος, είναι συναίσθημα. Φέρνει ενοχή, ντροπή, θυμό και θλίψη. Ακουμπάς όριο πριν καλά-καλά σκεφτείς το νοίκι, το super market, την τροφή του σκύλου, τη ΔΕΗ, το νερό, το τηλέφωνο, το internet, τα κοινόχρηστα, τα εισιτήρια του μετρού που σε ανεβοκατεβάζει άσκοπα σε στάσεις.
Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, είπα κάποια “όχι” σε δουλειές που δεν ήθελα με τίποτα, κάποια διστακτικά “ναι” που δεν μετάνιωσα εντελώς, κάποια “εντελώς ναι” και φτάσαμε στο σήμερα που θα πούμε σύντομα περισσότερα.
Το νέο πανούργο σχέδιο της αστυνομίας ανέργων με τα πρόστιμα έως 10.000 ευρώ στους ανέργους και η απειλή διαγραφής τους από τα μητρώα στην περίπτωση που ένας άνεργος αρνηθεί τρεις φορές προτεινόμενη εργασία από τον εργασιακό του σύμβουλο, είναι ακόμη ένα αντικοινωνικό μέτρο της κυβέρνησης για την οποία η χυδαιότητα αποτελεί το sky is the limit.
Η ανεργία δεν είναι επιλογή. Το να δουλεύουμε με αξιοπρέπεια και το λιγότερο δυνατό ψυχικό κόστος, θα έπρεπε να είναι.
Σε τρεις ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που ένιωσα άνεργη και ενώ έφτασε ο καιρός που “θα τα θυμάσαι και θα γελάς”, επιλέγω να μη ξεχνώ πώς είναι να κουτουλάς από εφιάλτες στον τοίχο.
Γιατί; Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Η ανάρτηση εδώ…
