Να κλάψω; Να γελάσω; Δεν ξέρω!
Μάλλον και τα δύο μαζί, καθώς το θέμα μου φαίνεται τραγελαφικό!
Βγαίνει ένα κοριτσάκι, πολιτευόμενο λέει,- που αναρωτιέμαι αν πέρα από τη μάνα της την ξέρει και κάποιος άλλος (άντε, ίσως κι ο ξάδερφος)- και αναρτά ένα βίντεο με την προσωπική της άποψη για το πόσο αποκρουστικές είναι οι τρίχες και η κυτταρίτιδα στις γυναίκες, οι ψεύτικες βλεφαρίδες και οι φουστίτσες στους άντρες (ξεχνάει τον Ρουβά) και άλλα τέτοια ωραία!
Ναι, κι εγώ διαφωνώ με τις δηλώσεις της. Κι έχω συγγενείς και φίλους ομοφυλόφιλους, κι έχω άριστη συνεργασία με τρανς κι έχω και τρία παιδιά, σύζυγο, σπίτι, δύο γονείς –γερόντια, δουλειά, συλλόγους, που δεν με αφήνουν να είμαι με το κερί στο χέρι 24 ώρες το 24ωρο, κυνηγώντας τις τρίχες μου (και για να είμαι ειλικρινής, και χρόνο να είχα, θα προτιμούσα να κυνηγάω τα όνειρά μου!).
Έχει άλλη άποψη; Με γεια της με χαρά της!
Της φαίνονται όλα αυτά εμετικά; Ας βάλει στην Chanel τσαντούλα της δυο δραμαμίνες και λύθηκε το πρόβλημα. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο της δώσαμε αξία και την κάναμε “διάσημη”!
Σάλος στο διαδίκτυο, σάλος και στη Βουλή!
Κι αναρωτιέμαι με το φτωχό και μικρό μυαλουδάκι μου: είναι δυνατόν;;;;;!!!!!
Δε θα αναφερθώ στα γενικότερα προβλήματα που κατατρώνε ανθρώπους, κοινωνίες και κράτη, δεν είμαι η πλέον αρμόδια να το κάνω. Αλλά ως μητέρα αυτιστικού και εμπλεκόμενη με τα δικαιώματα των ΑμεΑ εδώ και χρόνια, θα αναφερθώ σε θέματα που γνωρίζω καλά.
Παλεύουμε για τα αυτονόητα…
Παλεύουμε να φέρουμε στη Βουλή το θέμα της νοσηλείας των ψυχονοητικά ανάπηρων ατόμων. Πέθανε αυτιστικός σε νοσοκομείο, μόνος και αλυσοδεμένος, αλλά συγνώμη, η αποτρίχωση είναι σαφώς πιο σημαντική!
Παλεύουμε να δημιουργηθούν Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, για να μπορούν τα παιδιά μας να έχουν έναν χώρο να ζουν, όταν εμείς θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα. “Αυτιστικός έμεινε δύο μέρες δίπλα στη νεκρή μητέρα του άσιτος, αφυδατωμένος και βρώμικος”, αλλά συγνώμη, η κυτταρίτιδα είναι πιο σημαντική!
Παλεύουμε να δημιουργηθούν μετασχολικές δομές, για να μην φυλακίζονται νέοι άνθρωποι στα σπίτια τους, μαντρωμένοι μέχρι να πεθάνουν. Αλλά συγνώμη, το ρουζ στο μαγουλάκι, στις 8:00πμ το πρωί που πάμε τα παιδιά σχολείο είναι πιο σημαντικό! Μη μας δει και η δασκάλα χλωμές και ανησυχήσει η γυναίκα!
Παλεύουμε να δημιουργηθούν σχολεία με ασφαλείς υποδομές (μετά τους σεισμόπληκτους, στα λυόμενα) και να διοριστούν σχολικοί νοσηλευτές για να μην χρειάζεται να ανάβουμε κάθε μέρα λαμπάδες ίσα με το μπόι μας (είναι και βλασφημία εξάλλου, καθώς είμαι και στούμπος) παρακαλώντας να γυρίσουν τα παιδιά μας ζωντανά, αλλά συγνώμη, η φουστίτσα που πρέπει να φοράμε ως γυναίκες, γιατί με τα τζιν και τις φόρμες θυμίζουμε νταλικέρηδες, είναι πιο σημαντικές!
Θα μπορούσα να συνεχίσω με αμέτρητα παραδείγματα, αλλά νομίζω ότι το νόημα το πιάσατε!
Και συγγνώμη στους αναγνώστες αν το διακωμωδώ, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να μη χρειαστεί να τραβήξω τις πλεξούδες των μηρών μου!
Και συγγνώμη που δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας, κα Λατινοπούλου…
Είμαι απαράδεκτη και χρήζω τιμωρίας, καθώς επέλεξα να μαγειρέψω για να ταΐσω τα παιδιά μου από το να κάνω κούρα ομορφιάς!
Και τέλος, μία μεγάλη συγγνώμη σε όλη την κοινοβουλευτική ομάδα που την ενοχλούμε για ασήμαντα και μηδαμινά θέματα, όταν έχει να ασχοληθεί με θέματα ζωής και θανάτου… θέματα… της τρίχας!
Δουλειά δεν είχε ο διάολος…
