Στη ζωή βιώνουμε εμπειρίες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Αν προσπαθήσουμε, θα θυμηθούμε πράγματα που έχουμε βιώσει με έναν φίλο (ο φίλος βέβαια μπορεί να μη τα θυμάται καν), φράσεις που έχουμε ακούσει και μας σημάδεψαν στη ζωή μας ή πού ακριβώς είμασταν σε σημαντικά γεγονότα (όλοι θυμόμασταν που βρισκόμασταν όταν πέσανε οι Δίδυμοι Πύργοι) κλπ.
της Ρεβέκκας Φελεκίδου – Εκπαιδευτικός
Μια ιδιαίτερη εμπειρία είναι αυτή που έζησα πριν λίγες ημέρες με τη «σχεδία»… και για να εξηγήσω καλύτερα θα πρέπει να πάω λίγο πίσω…
Το περιοδικό «σχεδία» μετράει 10 χρόνια κυκλοφορίας. Δεν θα το βρείτε σε κάποιο περίπτερο ή σε κάποιο μίνι μάρκετ με εφημερίδες. Θα το εντοπίσετε μόνο αν προσέξετε καλύτερα κάποιους ανθρώπους με κόκκινο γιλέκο που στέκουν με σοβαρότητα και χωρίς προσπάθεια να «διαφημίσουν την πραμάτια τους» σε κομβικά σημεία… Για παράδειγμα, σε κάποιες κεντρικές πλατείες, έξω από το μετρό, έξω από τράπεζα κλπ.
Πριν ανακαλύψω τη «σχεδία», πίστευα ότι οι λίγοι άστεγοι που έβλεπα μέχρι τότε, ήταν άτομα παραβατικά, χαμένα στον κόσμο του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Δεν τους κοιτούσα, απέφευγα να τους πλησιάσω λές και θα με ταΐζαν ναρκωτικά με το ζόρι… ( η άγνοια δημιουργεί βλήματα… να το ξέρετε). Δεν τους έβλεπα ως αρρώστους αλλά ως «κακούς» ανθρώπους που θέλουν να με βλάψουν.
Όταν ξεκίνησε η κρίση και αρχίσαν να πληθαίνουν οι άστεγοι με απίστευτους ρυθμούς, έπεσε στα χέρια μου το περιοδικό. Σχεδόν αμέσως πήγα στην τελευταία σελίδα και ξεκίνησα να τη διαβάζω με προσοχή (συνήθεια που την έχω ακόμα). Η τελευταία σελίδα ήταν αφιερωμένη στην ιστορία ενός πωλητή της «σχεδίας». Διαβάζοντας κάθε μήνα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν οδηγήθηκαν όλοι οι άστεγοι στο δρόμο εξαιτίας των ναρκωτικών και της παραβατικότητας αλλά και από άλλα αίτια. Αυτό ήταν ηχηρό καμπανάκι για μένα. Ανακαλύπτεις ότι όλα μπορεί να συμβούν στη ζωή σου και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι έχεις υπογράψει συμβόλαιο με την «καλοπέραση».
Μετά, άρχισα να παρακολουθώ το site τους, να διαβάζω τις δράσεις τους, να βλέπω βίντεο και να γίνομαι μία κρυφή fan που η μόνη μου συνεισφορά ήταν να παίρνω το περιοδικό κάθε μήνα. Ήταν όμως αρκετό αυτό; Για εμένα όχι. Ως καθηγήτρια είχα ένα βήμα παραπάνω, δεν είχα παιδιά δικά μου αλλά είχα όλα τα διαφορετικά καμάρια μου κάθε χρόνο (γύρω στα 200 άτομα) και μπορούσα να τους ενημερώσω για την ύπαρξη, τη χρησιμότητα και τις δράσεις της «σχεδίας». Τα τελευταία 8 χρόνια δεν υπάρχει μαθητής ή σπουδαστής μου, που να μην έχω αφιερώσει λίγο χρόνο για να μιλήσω για τη «σχεδία» και όχι μόνο.
Το περιοδικό κάθε χρόνο, δίνει το δικαίωμα σε κάποιους αναγνώστες να ζήσουν την εμπειρία «Πωλητής για μια ώρα». Αν και επιλέχθηκα εκείνο το Σάββατο της δράσης αρρώστησα και με βαριά καρδιά χρειάστηκε να το ακυρώσω.
Ας φτάσουμε όμως και στην εμπειρία που βίωσα πριν λίγες ημέρες. Ανακαλύπτοντας στο site τους ότι έχουν μια θεατρική δράση για λίγες όμως παραστάσεις, έκανα την κράτηση και περίμενα να έρθει εκείνη η μέρα για να την παρακολουθήσω. Είναι ένα «Δείπνο», με οικοδεσπότες τους πωλητές της «σχεδίας», για λίγα άτομα που θα κάθονταν σε ένα τραπέζι. Χωρίς να γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες αλλά με μια κρυφή σιγουριά ότι θα ήταν τρομερή εμπειρία, έκανα την κράτηση. Η μέρα έφτασε, το μέρος όπου θα γινόταν η δράση ήταν το «Σχεδία home» (Κολοκοτρώνη 56 και Νικίου 2, Αθήνα).
To Σπίτι της «Σχεδίας» άνοιξε τις πόρτες του και προσκαλεί την κοινωνία ολόκληρη!
To Σπίτι της «Σχεδίας» άνοιξε τις πόρτες του και προσκαλεί την κοινωνία ολόκληρη!
Αποφάσισα να πάω πιο πριν ώστε να απολαύσω καφέ και φαγητό μιας και ήδη είχα πληροφορηθεί ότι έχει υπέροχη κουζίνα. Όντως, το αποτέλεσμα με αποζημίωσε. Έπειτα, όταν έφτασε η ώρα της παράστασης, έπρεπε να κάτσουμε σε ένα μεγάλο τραπέζι (περίπου 20 ατόμων). Μπορούσαμε να επιλέξουμε να κάτσουμε όπου θέλαμε εκτός από κάποιες διάσπαρτες θέσεις που ξεχώριζαν γιατί το πιρούνι ήταν μέσα στο πιάτο (δεν θυμάμαι αν ανέφερα ότι το τραπέζι ήταν στρωμένο και σε περίμενε σαλάτα και ένα υπέροχο παστίτσιο για βίγκαν και μη).
Μόλις συμπληρώθηκε το τραπέζι, ξεκίνησαν να μιλάνε οι πωλητές της «σχεδίας» (βρίσκονταν στις 4 θέσεις που δεν έπρεπε αρχικά να κάτσουμε) και να ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής τους. Πώς βρέθηκαν στο δρόμο και την ανέχεια, πώς η «σχεδία» αποτέλεσε για αυτούς μια σανίδα σωτηρίας, ποια είναι τα όνειρα τους και οι στόχοι τους για το μέλλον. Αυτό διήρκησε τουλάχιστον μια ώρα, κανένας άλλος δεν ακουγόταν, οι ιστορίες διαδέχονταν και πλέκανε η μία την άλλη και εγώ προσπαθούσα διακριτικά να σκουπίζω τα δάκρυα μου που δεν θέλανε να σταματήσουν.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά θεωρώ ότι οι λέξεις είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτό που βίωσα. Αν και ήταν τελευταία μέρα της δράσης, ελπίζω και εύχομαι αυτό να συνεχιστεί και να γίνει θεσμός… Μοναδική εμπειρία και ευλογημένοι όσοι το ζήσαμε. Ανακαλύψτε τη «σχεδία» και αν ξεκινήσει η δράση εκ νέου μην αμελήσετε να κλείσετε θέσεις…
Φωτογραφία: Γιάννης Ζινδριλής από https://www.shedia.gr/news/2023/feb/02/prosklhsh-se-deipno/
Υ.γ. 1
Το περιοδικό εκδίδεται κάθε μήνα, κοστίζει 4 ευρώ και πηγαίνει το 1,5 ευρώ στη Σχεδία για τα έξοδα εκτύπωσης, το άλλος 1,5 στον πωλητή και το 1 ευρώ είναι το ένσημο του, η ασφάλεια του ώστε στο μέλλον να μπορεί να πάρει κάποια σύνταξη.
Υ.γ.2
Αν σας βγάλει ο δρόμος στο κέντρο της πόλης, μη διστάσετε να κάνετε μια στάση για καφέ και όχι μόνο. Υπέροχος χώρος και προσβάσιμος σε Άτομα με Αναπηρία. (Αν βρείτε άλλο καφέ, χωρίς σκαλιά και με τεράστιες τουαλέτες προσβάσιμες και σε χρήστες/τριες αναπηρικού αμαξιδίου ενημερώστε με παρακαλώ)
Γράφει: η Ρεβέκκα Φελεκίδου – Εκπαιδευτικός
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
