Πανδημία, όλα τα σχολεία ανοιχτά εκτός αυτών της Ειδικής Αγωγής… Σχολική περίοδος, Μάιος 2020. Ήμουν από αυτούς που θεωρούσα πως τα Ειδικά έπρεπε να μείνουν κλειστά. Τα δικά μου παιδιά δεν παλινδρόμησαν σ’ εκείνο το λοκ νταουν με εξαίρεση το πρόγραμμα ύπνου τους που διαταράχθηκε σημαντικά.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Μέσα στο καλοκαίρι άρχισαν και τα δύο να έχουν νεύρα, ο μικρός πήγαινε πέρα δώθε, του μιλούσα και δεν άκουγε, η φωνή του έγινε πάρα πολύ δυνατή.
Τότε θυμήθηκα τη φίλη μου την Χ και τα ποστ της στην ομάδα…
Η μικρή της δεν κοιμόταν καθόλου, έχασε τελείως το πρόγραμμα της, παλινδρόμησε. Σε ένα βίντεό της, η Χ με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια φανερά εξαντλημένη περιέγραφε τη ζωή τους στην καραντίνα.
Μου ήρθαν στο νου όλες εκείνες οι μητέρες που περιέγραφαν πόσα αναπτυξιακά στάδια έχασαν τα παιδιά τους που με τόσο κόπο είχαν κατακτηθεί.
Ντράπηκα. Ντράπηκα τόσο, που σκέφτηκα τόσο εγωιστικά, γιατί έτυχε τα παιδιά μου να έχουν λίγο καλύτερο δυναμικό και δεν επηρεάστηκαν πολύ.
Ντράπηκα, γιατί δεν λύγισα μπροστά στα κουρασμένα μάτια της Χ που έχει παλέψει τόσο γι’ αυτό το παιδί και μέσα σε δύο μήνες παλινδρόμησε τόσο.
Τελικά οι άνθρωποι εάν δεν ζήσουμε οι ίδιοι κάτι δεν μπορούμε να το καταλάβουμε…
Ντράπηκα που ήμουν ένας τέτοιος άνθρωπος, ενώ εδώ και χρόνια παλεύω να δείξω στους άλλους πώς είναι να ζεις αυτή την σκληρή μοναξιά.
Τότε λοιπόν, που είχαμε πέντε – δέκα κρούσματα την ημέρα και δεν υπήρχε αυτός ο κίνδυνος της διασποράς του ιού, κανένας εκπαιδευτικός και κανένα συλλογικό τους όργανο δεν είπε κουβέντα για τα κλειστά Ειδικά Σχολεία. Δυστυχώς ούτε κι εγώ .
Πανδημία, Νοέμβριος 2020, όλα τα σχολεία κλειστά εκτός των Ειδικών. Η φίλη μου η Χ φοβάται να στείλει το παιδί της στο σχολείο… η κόρη της δεν μπορεί να φορέσει πολύ ώρα τη μάσκα. Εκείνη φοβάται πάρα πολύ, γιατί αν κολλήσει η μικρή και χρειαστεί νοσηλεία αποκλείεται να κάτσει μόνη της. Η Χ λοιπόν παλεύει και γι’ αυτό. Παλεύει να πείσει το σύστημα ότι το παιδί της δεν γίνεται να μείνει μόνο του. Έχει παλέψει πολύ για όλα, η φίλη μου η Χ.
Θυμάμαι ακόμη τα μάτια της, σ’ εκείνο το παγκάκι έξω από το κέντρο… Δεν ήξερε τί σημαίνει αυτισμός, δεν ήξερε αν ποτέ θα κατάφερνε η μικρή της να της πει έστω και μια λέξη. «Μάλλον, όχι» της είπαν οι γιατροί. Πάλεψε με την απόγνωσή της, με το σύζυγό της που τελικά τις άφησε μόνες, με την οικογένειά της που δεν καταλάβαιναν πόσο κουρασμένη και μόνη ένιωθε, πόσο απελπιστικά ανήμπορη ένιωθε.
Πάλεψε να βρει λεφτά για θεραπείες, έκανε παράλληλη στήριξη η ίδια στο παιδί της, κόντρα σε όλη την τοπική κοινωνία που δεν ήθελε μια άσχετη να μπει σε τάξη μαθητική.
Οι δάσκαλοι όμως την σεβάστηκαν, την βοήθησαν. Της έδωσαν δύναμη, όταν δεν είχε, και ποτέ δεν έκριναν την ίδια σαν μητέρα.
Δυστυχώς στο ειδικό πλαίσιο, ένα χρόνο μετά, δεν έτυχε της ίδιας αποδοχής. Αυτό το έζησα κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι γονείς που έχουμε παιδιά σε ειδικό πλαίσιο. Ό,τι συμπεριφορά βγάλει το παιδί δεν θα σε πάρουν να σου πουν έγινε αυτό… σου λένε μόνο τα λάθη που κάνεις. Σου λένε πως δεν βάζεις όρια και πόσα άλλα που πραγματικά ντρέπομαι να γράψω.
Δεν είναι, όμως, όλοι οι δάσκαλοι ίδιοι…
Θα υπάρξουν κι αυτοί που θα σε νιώσουν, θα σεβαστούν την χρόνια κόπωσή σου. Αυτούς τους καταλαβαίνεις αμέσως από τα μάτια τους. Ήσυχα μάτια, ταπεινά. Κι όταν τους λες ευχαριστώ, τα χαμηλώνουν, γιατί δεν νιώθουν πως θυσιάζονται κάνοντας αυτή τη δουλειά.
Εγώ, γι’ αυτούς τους εκπαιδευτικούς που τιμούν τον Σωκρατικό τους όρκο θα πολεμάω και θα προσεύχομαι.
Μέσα σε ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος είναι μόνοι τους, όπως κι εγώ. Και ξέρω καλά πως θα λάβουν κάθε δυνατό μέτρο προστασίας για να μην κολλήσουν τον ιό στο παιδί μου. Ξέρω πως χάρηκαν που δεν έχει κλείσει το σχολείο τους, γιατί γνωρίζουν πως το παιδί μου δεν θα χάσει απλά τη ρουτίνα του, θα παλινδρομήσει και θα πάει χρόνια πίσω.
Δεν θα μου πουν ποτέ πως “παρκάρω το παιδί μου στο σχολείο τους” και πως το βάζω σε κίνδυνο και ότι δεν με νοιάζει η υγεία του.
Δεν θα πουν ποτέ ότι κοιτάω την πάρτη μου, πως όταν μιλάω γι’ αυτό ή δείχνω φωτογραφία του, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματά του, θα έπρεπε να μου φέρουν την πρόνοια.
Θα θυμούνται σίγουρα τους αγώνες μου για όλα τα αυτονόητα που δεν έχω ούτε εγώ, ούτε το παιδί μου.
Θα κάνουν δέκα τεστ παραπάνω οι ίδιοι, αντί να βάλουν το παιδί μου σε αυτήν την επίπονη, για το ίδιο, διαδικασία. Προσέξτε την φράση… για το ίδιο, όχι για τους άλλους, αυτούς που λένε πως υπερβάλουμε και υπερπροστατεύουμε το παιδί μας, ενώ είναι αδύνατο να νιώσουν όπως αυτά την ώρα που κάτι μπαίνει μέσα τους και τους κρατάνε με τη βία πέντε έξι άνθρωποι.
Πανδημία… σφαζόμαστε μέσα από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες, ξεσκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου…
Και στη μέση τα παιδιά με μάτια που κοιτούν χωρίς να καταλαβαίνουν τον ανθρώπινο θυμό, τον ιό, τις μάσκες και τα τεστ. Περιμένουν το πρωί με τη τσάντα στον ώμο για να πάνε στο σχολείο τους. Δεν έχουν φίλους, δεν έχουν συγγενείς, έχουν μόνο το σχολείο τους. Και σαν μεγαλώσουν δεν θα έχουν ούτε αυτό, ουτε κανέναν .
Σήμερα ζητάω δημόσια συγνώμη από τη φίλη μου τη Χ που δεν τη στήριξα πέρσι το Μάιο.
Της ζητάω συγνώμη που σκέφτηκα πως δεν φοβάται, που έτυχε τα δικά μου τα παιδιά να είναι λίγο πιο λειτουργικά και δεν χρειάστηκε να ζήσω ό,τι εκείνη και το δικό της παιδί.
Είμαστε οι άνθρωποι σκληροί καρδιά μου, τίποτα δεν μπαίνει στην ψυχή μας εάν δεν είναι δικό μας.
Θα είμαι δίπλα σου, θα είμαι δίπλα σε όλους εκείνους τους ταπεινούς που δεν βλέπουν τη δουλειά τους σαν θυσία.
Θα φωνάξω μαζί σου για να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα, ώστε να είσαι ασφαλής εσύ και αυτοί που θέλουν να είναι δίπλα σου. Σε ένα μόνο φταις φίλη μου, ότι γέννησες παιδί με αναπηρία σε λάθος χώρα. Γιατί εδώ μόνο να σε λυπηθούν μπορούν, όχι να σε σεβαστούν.
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
