Αυτή τη στιγμή η δημιουργικότητα στο Χόλιγουντ είναι στο ναδίρ της. Για αυτό και η τηλεθέαση των Όσκαρ τα τελευταία χρόνια φθίνει ραγδαία (εξού και τα θεατρικά δρώμενα τύπου Jerry Springer). Κι όμως μέσα σε αυτό το κουραστικό πανηγύρι χλιαρών υπερηρώων, αέναων reboot και αχρείαστων remake, μία ταινία με κεντρικό θέμα την αναπηρία και το πώς επηρεάζει την οικογένεια πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Το CODA πήρε συνολικά τρία Όσκαρ μεταξύ των οποίων και αυτό του δεύτερου ανδρικού ρόλου στον Troy Katsur που έγινε ο πρώτος κωφός άνδρας ηθοποιός που το κέρδισε. Η πρώτη γυναίκα ήταν η συμπρωταγωνίστρια του, Μάρλι Μάτλιν το 1987 για τα «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού».
Η Ρούμπι…
Πρωταγωνίστρια όμως είναι η Ρούμπι η οποία είναι το μόνο άτομο στην οικογένειά της με ακοή, αφού και οι δύο γονείς της καθώς και ο αδερφός της είναι κωφοί. Εξ ου και ο τίτλος της ταινίαςCODA που σημαίνει Child Of Deaf Adults. Η Ρουμπι τελειώνει το λύκειο όπου δέχεται χρόνια μπούλινγκ λόγω της αναπηρίας της οικογένειάς της, καθώς και για το γεγονός ότι δουλεύει στο ψαροκάικο της οικογενειακής επιχείρησης.
Το σχολείο, η δουλειά η κοινωνική της απομόνωση και ότι ζει ταυτόχρονα σε δυο κόσμους κάνοντας τη γέφυρα και το διερμηνέα μεταξύ της οικογένειας και της τοπικής κοινωνίας την κάνει να ασφυκτιά. Τότε ανακαλύπτει ότι μπορεί να ασχοληθεί με τη μουσική, τη μεγάλη της αγάπη, μέσω της σχολικής χορωδίας και ενός χαρισματικού δασκάλου. Βέβαια όπως όλες οι κλασικές αμερικανικές ταινίες με εφήβους υπάρχει και το ερωτικό στοιχείο.
Η ομιλία του πρώτου κωφού ηθοποιού που κερδίζει OSCAR! (Βίντεο)
Η ομιλία του πρώτου κωφού ηθοποιού που κερδίζει OSCAR! (Βίντεο)
Πραγματικά ψυχαγωγική ταινία…
Εδώ δεν μιλάμε για κάποιο βαθύ δράμα ή μία σπουδή στον ανθρώπινο ψυχισμό. Η ταινία έχει πολύ ωραία τραγούδια, από Motown μέχρι Clash, έχει συγκίνηση αλλά έχει και αρκετό χιούμορ.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τον μπαμπά που παίζει gangsta rap στη διαπασών (με τους γνωστούς στίχους) γιατί του αρέσει να νιώθει την δόνηση της μουσικής; Την διασκεδαστικά άβολη σκηνή που ο πατέρας, παρουσία της κόρης του, περιγράφει στο γιατρό με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα προβλήματα που προέκυψαν μετά το σεξ με τη γυναίκα του ή τη σκηνή που εξηγεί γλαφυρά με την νοηματική το προφυλακτικό στον συμμαθητή της;
Δυνατές σκηνές…
Δεν έχω δει την γαλλική ταινία από την οποία εμπνεύστηκε η συγκεκριμένη αλλά υπήρχαν δύο σκηνές που αγγίζουν τον θεατή πραγματικά για να δώσουν το σωστό μήνυμα. Η σκηνή με τη σιωπή (θα καταλάβετε ποια λέω όταν το δείτε) μας δείχνει ακριβώς πώς είναι να ζεις χωρίς ακοή σε ένα κόσμο ακουόντων.
Και σίγουρα η πιο συγκινητική ήταν αυτή που ο πατέρας ζητάει από τη Ρούμπι να του τραγουδήσει και προσπαθεί με το δικό του τρόπο να νιώσει αυτό που κάνει η κόρη του, και δεν μπορεί να το βιώσει αυτός όπως οι υπόλοιποι.
Δεν ξέρω ποιοι ήταν οι άλλοι συνυποψήφιοι του Katsur για τα όσκαρ και δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, μόνο για αυτή τη σκηνή χαίρομαι που το πήρε, και μην ξεχνάμε ότι είχε βραβευτεί και με BAFTA.
Το δικαίωμα να ζήσεις όπως θέλεις εσύ…
Η Ρούμπι θα βρεθεί σε ένα δίλημμα: Να ακολουθήσει το όνειρο της ή να μείνει δίπλα στην οικογένειά της και να συνεχίσει να είναι για πάντα το ενδιάμεσο και η γέφυρα;
Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει δίλημμα.
Κάθε άνθρωπος δικαιούται να ζήσει τη ζωή του όπως εκείνος την θέλει και την ονειρεύεται. Κανένας μας δεν ρωτήθηκε αν θέλει να ρθει σε αυτό τον κόσμο, για αυτό το λόγο κανένας νέος άνθρωπος δεν έχει την υποχρέωση να κάνει τη ζωή που θέλουν ή έχουν σχεδιάσει οι γονείς του για αυτόν.
Είναι άδικο και εγωιστικό να θεωρούμε ότι τα αδέρφια ή τα παιδιά ανθρώπων με αναπηρία έχουν ως αναπόδραστο πεπρωμένο και καθήκον να φροντίζουν τα μέλη της οικογένειάς τους εσαεί. Αυτό είναι ένα βολικό άλλοθι που χρησιμοποιεί το κράτος καθώς και ο κοινωνικός περίγυρος για να μην προσφέρει στα άτομα με αναπηρία την υποστήριξη που τους αξίζει, την πρόσβαση και τις ευκαιρίες που χρειάζονται έτσι ώστε να μπορούν να ζουν ισότιμα και αυτόνομα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Και όπως πολύ εύστοχα εκφράζει το παράπονο του ο αδερφός της Ρούμπι, ο Λιο, καμιά φορά η «βοήθεια» είναι πολλές φορές τροχοπέδη για τα άτομα με αναπηρία, που δεν το αφήνει να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να χτίσουν την αυτοπεποίθησή τους.
Το cast…
Πέρα από το τον Katsur Η Εμίλια Τζόουνς που υποδύεται την Ruby έχει φωνή με πραγματική ψυχή, η Μάρλι Μάτλιν στα 57 της έχει τρομερό ταπεραμέντο, πολύ καλός ο Daniel Durant που υποδύεται τον Λιο αλλά αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Eugenio Derbez στο ρόλο του δασκάλου μουσικής και είναι απολαυστικός.
Δείτε το δωρεάν και νόμιμα…
Αφού οι Έλληνες διανομείς δεν έχουν πάρει είδηση ακόμα τι έχει γίνει , μπορείτε να το δείτε νόμιμα και δωρεάν στην πλατφόρμα www.apple.com/gr/tv με δοκιμαστική συνδρομή μιας εβδομάδας.
Το ξέρω ότι δεν είναι αριστούργημα όμως θα ψυχαγωγηθείτε και επιτέλους θα δείτε μία ταινία που δείχνει ένα αδερφό/ή ή παιδί ανθρώπων με αναπηρία,,κάτι που βλέπουμε σπάνια.
Και ακόμα και σε μία κλασική αμερικάνικη feelgood ταινία χώρεσαν θέματα όπως τα καρτέλ και οι μεσάζοντες που απομυζούν τη μικρή επιχειρηματικότητα, το πώς μπορεί να αντισταθούν οι κοινότητες με την αυτοοργάνωση αλλά και ποιος μπορεί να είναι ο αντίκτυπος του bullying στον ψυχισμό ενός νέου ανθρώπου.
Και είναι πολύ σημαντικό που η αναπηρική κοινότητα εμπλέκεται πια, ολοένα και πιο ενεργά, στη δημιουργική διαδικασία της τέχνης, παρουσιάζοντας μία ρεαλιστικότερη εικόνα των ΑμεΑ με πάθη, χιούμορ, ελαττώματα και τις ίδιες ανάγκες που έχουμε όλοι.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: o Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
