«Είσαι δυνατή εσύ….»
Θυμάμαι πολύ καλά, την ημέρα που βεβαιώθηκα ότι «ναι, ισχύει». Ότι, ναι, όντως «είμαι πολύ δυνατή».
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Το ακούω, αν όχι καθημερινά, τόσο συχνά που το ’χω πιστέψει πια.
Δεν ξέρω αν είμαι δυνατή, ξέρω σίγουρα να σου κατονομάσω τουλάχιστον 20 γυναίκες δυνατότερες από μένα, έτσι με μια πρόχειρη σκέψη.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά, την ημέρα που βεβαιώθηκα ότι «ναι, ισχύει». Ότι, ναι όντως «είμαι πολύ δυνατή».
Δεν ήταν η μέρα που διαγνώστηκε ο γιος μου.
Δεν ήταν η μέρα που επιβιώσαμε από τρίωρη κρίση (tantrum, meltdown, πείτε το όπως θέλετε) στη μέση του πουθενά, σε νησί των Κυκλάδων, μόνη μου εγώ, ο μικρός και η 3 ετών τότε αδερφή του. Τίποτα από τα παραπάνω.
Ήταν μια Τρίτη απόγευμα στο μαγαζί της οικογένειας, στον Πειραιά. Πάρκαρα και ο γιος μου πετάχτηκε έξω και έτρεξε να μπει στο μαγαζι. Ο χώρος, του είναι οικείος, έχει περάσει πολλές ώρες να εκπαιδεύεται εκεί μέσα, η απλά να με συνοδεύει (τύπου βόλτα, πάμε να περάσουμε λίγο την ώρα μας και να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους στο μαγαζί μας).
Όμως δεν ήταν μια καλή μέρα. Και κατευθύνθηκε νευρικά σε μια συγκεκριμένη γωνιά του μαγαζιού που του αρέσει, και χτύπησε με δύναμη τα πόδια του στο πάτωμα. Εγώ στα τρία μέτρα πίσω του, ψύχραιμη, το ’χω αντιμετωπίσει πάμπολλες φορές, απλά ελέγχω την κατάσταση και τον χώρο. Γύρισαν κάποια κεφάλια πελατών, μια μητέρα χρειάστηκε να εξηγήσει στο κοριτσάκι της ότι είχε, το παιδάκι (το δικό μου), μια δυσκολία και είναι η μαμά του εδώ και θα το βοηθήσει…
Μέχρι εδώ καλά. Ζητάω από έναν υπάλληλο να μου αγοράσει δυο νεράκια, για να μην βγω εγώ έξω και αναστατωθεί ο μικρός. Τα φέρνει και πηγαίνω και αφήνω το ένα νεράκι στο ράφι, δίπλα του, χωρίς να του μιλάω. Είχε ήδη ηρεμήσει και πάλευε να διαχειριστεί την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή με πλησιάζει μια κυρία, γύρω στα 55, χωρίς να έχει καταλάβει ούτε ότι είμαι μητέρα του, ούτε ότι έχω σχέση με το κατάστημα, και μου λέει συνομωτικά: «Α πά πά! κορίτσι μου, πώς τον πλησιάζεις έτσι; Εγώ πάω να πληρώσω και να φύγω, γιατί τον φοβάμαι».
Σαν να μου έριξε μπουνιά στο πρόσωπο.
Δεν της απάντησα. Κατευθύνθηκα προς το ταμείο. Έτρεμα. Μπήκα πίσω από το ταμείο, η ταμίας έκανε στην άκρη, γιατί με ξέρει, είχε δει όλη τη σκηνή και ήξερε πως να μου φερθεί.
Η κυρία κρατούσε είδη αξίας 34 ευρώ, νομίζω. Λίγη σημασία έχει. Της χαμογελάω.
– Αφήστε τα εδώ, της λέω. Θα τα βάλουμε εμείς πίσω στα ράφια. Δεν τα πουλάμε.
Δεν θυμάμαι τι είπε. Κάτι σαν:
– Δεν είσαι ούτε εσύ καλά, θέλω το αφεντικό.
– Αφήστε τα και περάστε έξω, απλά δεν θελουμε τα χρήματά σας.
Έφυγε παραμιλώντας φωναχτά.
Το παιδί μου είχε ηρεμήσει στο μεταξύ, το παρακολουθούσα με τη άκρη του ματιού μου όλη την ώρα, πλησίασα και του έδωσα και το δεύτερο νεράκι.
Ναι. Είμαι δυνατή. Ήθελα να την βγάλω έξω απ το μαγαζί και να την σπάσω στο ξύλο. Και δεν το έκανα. Γιατί ήξερα, κατάλαβα γιατί με πόνεσε αυτή η κυρία συγκεκριμένα.
Γιατί, χρόνια τώρα παλεύω, ακριβώς γι’αυτό…
Να μην φοβάται κανένας την διαταραχή, να μην αποφεύγει κανένας τον γιο μου και κάθε παιδί με παρόμοιες δυσκολίες.
Και ήρθε μες στη μούρη μου και με πάτησε πάνω εκεί που πονούσα.
Δεν ξέρει ποσό τυχερή ήταν, εκείνη την ημέρα.
Σεβάστηκα το μαγαζί και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πάνω απ’ όλα σεβάστηκα το γιο μου.
Γιατί αυτός ξέρει ακριβώς πόση δύναμη χρειάζεται!
Διαβάστε ακόμη…
Μια Μαμά μας Ενημερώνει για τον Αυτισμό!
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
