Χρόνια Πολλά Μητέρα...Μάνα...Μαμά!

Όλα τα σ’αγαπώ αξίζεις να στα πω,

αξίζεις να τα έχεις από μένα φυλαχτό,

όλα τα σ’αγαπώ που ακούστηκαν στη γη,

αξίζεις και πιστεύω πώς για σένα τα ‘χουν πει…

Τι θα μπορούσε κανείς να πει για τις μητέρες;

της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός

Μαμά, μάνα, μανούλα, μανίτσα, μητέρα και μάδερ και μάμι και μαμ…

Μια λέξη που έρχεται αυτόματα στο στόμα κάθε ανθρώπου, σε όλον τον κόσμο, σε δυσάρεστες ή ευχάριστες καταστάσεις. Παντού και πάντα, με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις.

Η μητέρα που δεν τρώει και δίνει τη μπουκιά της στο παιδί της, αυτή που προτιμά να αγοράσει νέα παπούτσια σ’ εκείνο παρά να πάρει για τον εαυτό της, που ξημεροβραδιάζεται με τον καημό του, που δεν κλείνει μάτι όταν αυτό ασθενεί με όποιον τρόπο, που σκίζεται να το γεννήσει, να το θρέψει, να το γεμίσει αγάπη και χάδια, να μην του λείψει τίποτα και πόσα ακόμα. Και όλα αυτά τα κάνει χωρίς αντάλλαγμα, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλει.

Ένα βιντεάκι της Unicef παρουσιάζει ζωάκια animation να ζητούν από έναν φροντιστή τους… μαμ (την παγκοσμίως κοινή λέξη για το βρεφικό-παιδικό φαγητό). Αρχίζουν λοιπόν, όλα αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια, να κάνουν όλα μαζί μαμ… μαμ… μαμ και επειδή το βίντεο παρουσιάζει μόνο θηλαστικά τα οποία τελικά δίνουν στα μικρά τους τροφή που έχει παραχθεί από το σώμα τους (δηλαδή το μητρικό γάλα), μας λέει η Unicef ότι κάπως έτσι βγαίνει η λέξη μαμά. Πόσο σημαντική λέξη, μα πόσο πιο σημαντική η παρουσία της!

Πριν γίνω μητέρα θυμάμαι πόσο πολύ αναστατωνόμουν αν σε κάποια καφετέρια, σε διπλανή παρέα, υπήρχαν παιδάκια. Έπαιρνα το ποτό ή τον καφέ και τα τσιγάρα μου και έβγαινα έξω (έχοντας πάντα βέβαια την έγνοια, να μην εισπνέουν τα παιδιά τον βλαβερό καπνό), παρ’ όλα αυτά δεν μου ήταν ευχάριστη η παρουσία τους στο χώρο. Ήμουν από εκείνες τις γυναίκες που δεν είχαν γεννηθεί με σκοπό να γίνουν μάνες, γιατί υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες που νομίζω πως ήταν έτοιμες από πάντα, για αυτό. Εγώ λοιπόν δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τα παιδιά, δεν ήθελα να τα παίρνω αγκαλιές και είχα πολύ τυπικές σχέσεις μαζί τους.

Όταν έγινα μαμά όμως, είδα αυτό που λένε… “τον κόσμο με άλλα μάτια”. Άρχισα να αγαπώ τον πλανήτη περισσότερο από ότι πριν και να φροντίζω για αυτόν. Άρχισα να αγαπώ τα ζώα με μεγαλύτερο ζήλο και να φροντίζω να έχουν φρέσκο νερό και φαγητό. Άρχισα να βοηθάω ανθρώπους που το είχαν ανάγκη (ενώ πριν το έκανα συχνά, πλέον το κάνω συνέχεια), άρχισα να ενδιαφέρομαι για το τί γίνεται γύρω μου, ενώ πριν με ενδιέφερε μόνο το τί γινόταν μέσα μου και ό,τι με αφορούσε.

Πλέον ακούω πιο προσεχτικά, μαθαίνω πιο πολλά, αναζητώ καλύτερες λύσεις για όλους, αισθάνομαι, βιώνω, εξωτερικεύω – συναισθήματα. Γελάω, κλαίω, πονάω, μαθαίνω, κάθε μέρα. Ψάχνω, αναθεωρώ, αναζητώ, δέχομαι νέες απόψεις. Βοηθάω, δέχομαι βοήθεια, επιβραβεύω, παροτρύνω, προσπαθώ, αναγνωρίζω τα λάθη μου. Ζητώ συγνώμη, συγχωρώ, αγαπώ, μοιράζομαι, αποδέχομαι.

Αισθάνομαι, εξωτερικεύω, ζω… Είμαι άνθρωπος.

Έγινα καλύτερος άνθρωπος. Σταμάτησα να κρίνω. Άλλαξα. Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Και νομίζω πως δεν θα γίνω ποτέ πια, όπως παλιά. Αγάπησα όπως δεν είχα αγαπήσει και τώρα, κάθε φορά, θυμάμαι τα λόγια της μητέρας μου που μου έλεγε πως κάποια στιγμή θα τα πω κι εγώ και φαντάζομαι πως κάπως έτσι, όπως νοιώθω εγώ για το παιδί μου, νοιώθει κι αυτή για μένα. Έτοιμη να βγάλω νύχια, σε όποιον πειράξει την κόρη μου και να αγαπήσω όποιον την αγαπήσει. Και μου αρέσει που άλλαξα και έγινα καλύτερος ανθρωπος, κι ας έγινα έτσι εξαιτίας της. Δε θα το άλλαζα με τίποτα.

Κάθε μέρα “γίνονται” νέες μαμάδες και παιδιά.

Αγαπήστε τα, αγκαλιάστε τα, γευτείτε τα, όπως ακριβώς σας λέει το ενστικτό σας. Δώστε στοργή. Μόνο έτσι θα γίνουν ευτυχισμένα τα παιδιά σας. Και νομίζω πως αυτό ειναι το όνειρο κάθε μητέρας για τα παιδιά της… να είναι ευτυχισμένα.

Αυτό ειναι η μάνα… ένα όμορφο απάνεμο λιμανάκι που μπορείς κάθε στιγμή να αράξεις… μια ήρεμη γλυκιά φωλιά ειναι της μάνας η αγκαλιά (πάντα, χωρίς όμως να ξεχνά τα θέλω και τα πιστεύω της).