Αναγκαία προϋπόθεση για την Ζωή κάποιων συνανθρώπων μας είναι η Δωρεά Οργάνων

Σας γράφω την δική μου ιστορία, για να καταλάβετε πόσο σημαντική και αναγκαία προϋπόθεση για την ζωή κάποιων συνανθρώπων μας είναι η Δωρεά Οργάνων (όχι μόνον για νεφροπαθείς αλλά και για άλλες παθήσεις).

του Δήμου Τριπηλόπουλου – Νεφροπαθής – Μέλος της ομάδας «ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ – ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ»

Λοιπόν, το 2017 σε ηλικία 37 ετών, μετά από εξετάσεις που έκανα, διαπιστώθηκε πως έχω Νεφρική Ανεπάρκεια. Στο άκουσμα αυτής της ασθένειας φοβήθηκα, τρελάθηκα, έχασα με λίγα λόγια την γη κάτω από τα πόδια μου.

Ζω στην Λιβαδειά Βοιωτίας και οι γιατροί του νοσοκομείου Λιβαδειάς με στέλνουν στο Ιπποκράτειο, όπου και με αναλαμβάνουν για παρακολούθηση.

Εκεί, ακολουθώ μια θεραπεία για οχτώ μήνες (κορτιζόνη, αυστηρή δίαιτα). Σ’ όλο αυτό το διάστημα οι εξετάσεις μου «καλές». Στην τελευταία επίσκεψη όμως, η κρεατινίνη μου και οι υπόλοιπες τιμές είχαν διπλασιαστεί, με αποτέλεσμα οι γιατροί μου να λένε πως σιγά σιγά οδηγούμαι προς την αιμοκάθαρση.

Τότε, αρχίζω να απογοητεύομαι, να φοβάμαι, γιατί δεν ήθελα καθόλου να μπω σ’ αυτήν την δύσκολη, δεσμευτική διαδικασία της αιμοκάθαρσης.

Μαζί μου στο ραντεβού τυχαίνει να είναι η μητέρα μου η οποία, ακούγοντας αυτή την συζήτηση, ανακοινώνει άμεσα στους γιατρούς πως θέλει να δωρίσει τον ένα νεφρό της, σ’ εμένα.

Εκείνη την στιγμή μου βγαίνει ένα χαμόγελο ευτυχίας, ανακούφισης, αλλά μετά άρχισα να αγχώνομαι γι’ αυτό που επρόκειτο να κάνουμε.

Ξεκινάμε λοιπόν, να συμπληρώσουμε τον προμεταμοσχευτικό φάκελό μας και προσπαθήσαμε να κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, γιατί εγώ πάλευα να κρατηθώ μακριά από την αιμοκάθαρση.

Τελικά, μετά από τρεις μήνες, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τον φάκελο, αφού οι εξετάσεις μας ήταν πάρα πολύ καλές. Και φεύγουμε από το Ιπποκράτειο και πάμε στο Λαϊκό για να κανονίσουμε τα του χειρουργείου.

Αφού τελειώσαμε κι από εκεί, με όλα τα απαιτούμενα, ήρθε η μεγάλη μέρα για την μεταμόσχευσή μου. Έγινε στις 26/6/’18, με απόλυτη επιτυχία και χωρίς να μπω στην δύσκολη δοκιμασία της αιμοκάθαρσης καθόλου.

Και εγώ και η μητέρα μου είμαστε παρά πολύ καλά.

Από τότε χρειάζεται να παίρνω ανασοκατασταλτικά και να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου, για να μην κολλήσω κάποια ίωση ή κάποια λοίμωξη, κατά τα άλλα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ζει και χαίρεται την ζωή του και την οικογένειά του.

Βέβαια υπάρχουν και κάποιες δυσκολίες, με τα φάρμακα που μας τις δημιουργεί το ΕΣΥ.

Στην Λιβαδειά που ζω, δεν έχει φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ, με αποτέλεσμα να προσπαθώ να έχω ρεζέρβα φαρμάκα, γιατί αργούν να μου τα στείλουν στο γραφείο του ΕΟΠΠΥ, με αποτέλεσμα να κινδυνεύω να μείνω χωρίς χάπια. Και αυτό είναι κάτι που δεν επιτρέπεται γιατί κινδυνεύουμε. Φαντάζομαι πως αυτό το πρόβλημα θα το έχουν και άλλοι μεταμοσχευμένοι, γι’ αυτό καλό θα ήταν να δοθεί μια λύση.

Ένα άλλο θέμα είναι το επίδομα που παίρνουμε. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα το δούμε μειωμένο, γιατί είναι μια σπουδαία οικονομική βοήθεια για κάποιους από εμάς, δεδομένης της ανάγκης μας για τακτικές μετακινήσεις στην Αθήνα, των φαρμάκων που χρειαζόμαστε, αλλά και γενικότερα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και των αναγκών μας.

Κλείνοντας θα σας υπενθυμίσω την ανάγκη για Δωρεά Οργάνων στην Ελλάδα, γιατί είναι ντροπή να περιμένει κάποιος νεφροπαθής μέχρι και έντεκα χρόνια, στην λίστα αναμονής του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) για να ακούσει την χαρμόσυνη είδηση, ότι ήρθε και η δική του η σειρά… να ζήσει!

Εύχομαι να γίνουν σοβαρές προσπάθειες έτσι ώστε να αλλάξει το αρνητικό πρόσημο και να έχουμε περισσότερες μεταμοσχεύσεις και περισσότερους ανθρώπους που ξεπέρασαν με αυτόν τον τρόπο την ασθένειά τους.