Σε αυτόν τον κόσμο δεν θα υπήρχαν παγκόσμιες μέρες, δε θα χρειαζόταν να απομονώσουμε μια μέρα και να υποκριθούμε οποιαδήποτε εθιμοτυπική πράξη αποδοχής ή συμπερίληψης. Ενέργεια μιας απλώς επίκαιρης και δοτής ευαισθησίας επειδή μας αρέσει η γιορτή, συμπαθούμε την κοινωνική ομάδα που αφορά ή επειδή ξέρουμε το θέμα εκείνης της μέρας από πρώτο χέρι…
του Γιάννη Μπούγου – Ψυχολόγος Δ/ντής του Εξειδικευμένου Κέντρου Θεραπειών “Σύναψις”
Η καθημερινότητα θα ήταν μια αβίαστη γιορτή ευγένειας και πολιτισμού. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και αναμμένους προβολείς.
Σε αυτόν τον κόσμο θα ήταν αυτονόητο πως οι πολίτες αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Τόσο που δεν θα υπήρχε διαφορετικότητα. Θα ήξεραν όλοι ότι η ανθρώπινη φυλή δεν έχει μόνο έναν τρόπο να εκφράζεται και να υπάρχει. Να σκέφτεται, να αισθάνεται και να σχετίζεται.
Και ότι η κάθε παραλλαγή της είναι απλά εκεί ως δεδομένη πιθανότητα για όλους. Να έχεις γεννηθεί αυτιστικός, κωφός, τυφλός, ανάπηρος με οποιονδήποτε τρόπο κοκ.
Οι υπόλοιποι δεν θα υπήρχε κάτι να αποδεχτούν. Απλώς θα συνέβαινε.
Autism Stories | Μια αυτιστική ματιά… στο μέλλον!
Σε αυτόν τον κόσμο δεν θα προβλεπόταν τίποτα για τους πολλούς. Γιατί δεν θα υπήρχαν “πολλοί” σαν σύνολο… Θα υπήρχε ο καθένας. Στη μοναδικότητα του. Ως ένα ανεπανάληπτο φαινόμενο. Μια ύπαρξη de novo. Κάνεις δεν θα υπέθεται τίποτα. Κάθε άνθρωπος θα λάμβανε την εξατομικευμένη φροντίδα του. Την περίθαλψη του, την εκπροσώπηση του, τη πρόσβαση στη δουλειά και σε όλα τα αγαθά της ζωής.
Θα είχε γίνει μια ακριβή προσπάθεια τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία να γίνουν απολύτως προσβάσιμα, διαφοροποημένα και κατάλληλα για όλους.
Η διδασκαλία θα γινόταν σε μικρά γκρουπ παιδιών που έγκαιρα θα είχε ανιχνευτεί ότι μοιάζουν στις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους στην δομή του εγκεφάλου τους. Σε υποδομές φιλικές που θα ευνοούν την εξερεύνηση, την επινόηση του εαυτού, τη δημιουργικότητα και τη Φιλομάθεια. Οχι τη συσσώρευση αδιάφορων πληροφοριών.
Κανένας δε θα ένιωθε λύπηση ή οίκτο για κανέναν. Θα ήταν όλοι ήσυχοι πως ο καθένας απολαμβάνει το δικαίωμα του να υπάρχει ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ισότιμα.
Κανένα επίτευγμα ασυνήθιστων ανθρώπων δε θα γινόταν είδηση. Δεν θα υπήρχε τομέας της ζωής που δεν θα θα είχαν όλοι την ευκαιρία να διακριθούν. Και τότε το χειροκρότημα θα ήταν απλά μια φυσική συνέπεια. Ίδια για όποιον το άξιζε.
Θα υπήρχαν χώροι αναψυχής διαφόρων σεναρίων. Πολύβουα κέντρα διασκέδασης όπως τώρα, χώροι άθλησης και σωματικής εκτόνωσης αλλά και ήσυχα και απομονωμένα μέρη που θα μπορούσε κάποιος να ηρεμεί μόνος του ή σε μια μικρή συντροφιά.
Η βοήθεια σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας θα ήταν εκεί. Δεδομένη. Σχεδόν προσωποιημένη. Στα μέτρα του καθενός. Εσύ θα έπρεπε μόνο να την επιλέξεις, όχι να την ψάξεις.
Σε αυτόν τον ονειρεμένο κόσμο μπορεί ποτέ να μην βρεθούμε.
Μπορούμε όμως κάθε μέρα, να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει. Και τότε να βρεθούμε εκεί, χωρίς να το καταλάβουμε.
Γράφει: ο Γιάννης Μπούγος, Ψυχολόγος Δ/ντής του Εξειδικευμένου Κέντρου Θεραπειών“Σύναψις”
