Η Δήμητρα Χριστοδούλου μητέρα ενός 18χρονου αυτιστικού μαθητή του ΕΕΕΕΚ Νταού Ραφήνας γράφει ένα διαφορετικό παραμύθι για τα σοβαρά προβλήματα του σχολείου.
Το κείμενο της:
-Τα ΕΕΕΕΚ (Ειδικά Εργαστήρια Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης) είναι δημόσια σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για μαθητές ΑμεΑ από 13 εως 22 ετών.
-Αυτό σημαίνει παιδιά έφηβα με Νοητική Αναπηρία, Αυτισμό, Σύνδρομα κ.λ.π. Μαθητές δλδ που δεν μπορούν να ανταποκριθούν -νοητικά ή συμπεριφορικά- σε τυπικά Γυμνάσια – Λύκεια ή ΕΝΕΕΓΥΛ (Ειδικά Επαγγελματικά Γυμνάσια-Λύκεια).
-Στα σχολεία αυτά προσλαμβάνονται εκπαιδευτικοί εξειδικευμένοι στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση.
-Να υπενθυμίσω εδώ, για όσους δεν γνωρίζετε, ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ κρατική δομή ή μέριμνα για τις ώρες εκτός σχολικού πλαισίου ή εναλλακτικές του σχολείου, για τους μαθητές αυτούς.
Θα σας πω ένα παραμύθι τώρα:
-Μια φορά κι έναν καιρό… Σε ένα από τα σχολεία αυτά (που είναι διαδημοτικά , δλδ εξυπηρετούν μαθητές όχι μόνο από τον Δήμο που εδρεύουν, αλλά κι από όμορους Δήμους), στο ΕΕΕΕΚ ΝΤΑΟΥ ΡΑΦΗΝΑΣ, φοιτούσε και ο γιος μου, αυτιστικός 18 ετών, για τέταρτη χρονιά.
-Από την έναρξη της σχολικής χρονιάς 2023-2024 σχόλαγε κάθε μέρα στις 11.30. Κάνει 4ωρο. Δεν έχουν, μας είπαν προσωπικό.
Για 2 μήνες δεν είχαν και μεγάλο μέρος μαθητών, καθώς δεν υπήρχαν δρομολόγια να μεταφέρουν τους μαθητές (αρμοδιότητα της Περιφέρειας).
«Ο νέος μου συμμαθητής»: Συμπεριληπτικό πρόγραμμα από το ΕΕΕΕΚ Κορίνθου
Βραβείο Κυκλικής Οικονομίας για τη μαθητική επιχείρηση ΕΕΕΕΚ Αγίου Δημητρίου ReUZ+
Τα δρομολόγια ξεκίνησαν και οι μαθητές μάλλον προσέρχονταν κανονικά στο σχολείο. Επανειλημμένως οι γονείς απευθυνόμασταν πότε στην αρμόδια Δευτεροβαθμια Δ/νση και πότε στο αρμόδιο Υπουργείο, που προφανώς ο ένας μας παρέπεμπε στον άλλον.
Our life story. Το πρόγραμμα τελικά άλλαξε.! Από τέλη Οκτωβρίου (1 μήνα και κάτι μέρες μετά την έναρξη της χρονιάς) τα παιδιά κάνουν 5ωρο και σχολάνε 2 φορές την εβδομάδα (Τρίτη και Πέμπτη) στις 12.25.!
Φυσικά στις Εθνικές Εορτές και Επετείους η αποχώρηση γίνεται στις 9.40!
Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια για τα έφηβα παιδιά μας που δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο και για τους γονείς τους που δεν μπορούσαν να εργαστούν και ούτε είχαν αντοχές άλλες πια, να τα στηρίξουν.
Κι ακόμα -ευτυχώς θεέ μου- μπορούν και πηγαίνουν σχολείο! Γιατί, μετά τι θα κάνουμε;
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Έτσι τελειώνουν τα παραμύθια. Αλλά στα παραμύθια πάντα υπάρχει δράση. Στη ζωή μας τι;
Δήμητρα Χριστοδούλου
