29 Οκτωβρίου, Σάββατο… Λιαζόμαστε σ’ ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου… Ένα μικρό ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων. Είχαμε ανάγκη αυτήν την ανάπαυλα, αφού το καλοκαίρι ήταν απαιτητικό.
του Πέτρου Δαλμάρα – πατέρας ΑμεΑ, ιδιωτικός υπάλληλος
Έπινα ένα ζεστό μυρωδάτο τσάι και απολάμβανα την ηρεμία.
Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα έναν κύριο που οι κινήσεις του “θύμιζαν” αυτισμό…
Πέρασε από μπροστά μας και στάθηκε στο διπλανό μαγαζί όπου και ενεπλάκη σε συζήτηση με τον ιδιοκτήτη και πελάτες.
Όλα ήρεμα…
Σε λίγο ένιωσα να ανεβαίνουν οι τόνοι από ντόπιους που άρχισαν να του φωνάζουν αυστηρά: «Χρήστο φύγε από εκεί..!»
Δεν κατάλαβα γιατί…
Κάποιος που αποφάσισε να ηγηθεί της προσπάθειας απομάκρυνσης του κυρίου Χρήστου σηκώθηκε από το τραπέζι της καφετέριας παίρνοντας μαζί του το γεμάτο με νερό ποτήρι του.
Η επόμενή του κίνηση ήταν να αδειάσει το ποτήρι στο πρόσωπο του κυρίου Χρήστου, ο οποίος κατέβασε το κεφάλι και ντροπιασμένος έφυγε…
Για μέρες, αλλά και σήμερα ακόμα, σκέφτομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε ή τουλάχιστον να συνετίσουμε τον θύτη.
Τρομάζω στην ιδέα πως ο κύριος Χρήστος αντιμετωπίζει καθημερινά τέτοιες συμπεριφορές από την μικρή κοινωνία του νησιού.
Οι φόβοι μου ενισχύθηκαν όταν επικοινώνησα με τοπικό κανάλι για να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, τον κύριο Χρήστο, αλλά και να αναφέρω το περιστατικό χωρίς να πω ονόματα, πιστεύοντας πως η δύναμη της επικοινωνίας μέσω καναλιών μπορεί να βοηθήσει.
Ο εκπρόσωπος του καναλιού καυτηρίασε την συμπεριφορά του συμπολίτη του, όμως σημείωσε πως καλό θα ήταν ο κύριος Χρήστος να μην κυκλοφορεί «ανεξέλεγκτα»!
Προσπαθώ να καταλάβω ακόμα τι εννοούσε…
Την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο μπροστά μου θα κάνω σίγουρα τα εξής:
1ον… Θα προσπαθήσω να κουβεντιάσω με τον θύτη κόσμια και να εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε την ανάγκη αυτών των ανθρώπων δηλαδή των ανθρώπων με αναπηρία ή κάποια νευροαναπτυξιακή διαταραχή-νευροδιαφορετικότητα, για επικοινωνία, ακόμα και αν γίνεται με τρόπο που δεν είναι ίδιος με τον συνηθισμένο δικό μας.
2ον… Θα καλούσα στο “11414” – Αριθμός κλήσης Ρατσιστικής Βίας, για να καταγραφεί το συμβάν.
Οι προτάσεις μου αυτές προκύπτουν από συζητήσεις που έκανα με διάφορους και πραγματικά θα θέλαμε να ακούσουμε τις απόψεις κι άλλων σχετικά με θέματα συμπεριφοράς και σεβασμού προς ανθρώπους με αναπηρία ή νευροαναπτυξιακή διαταραχή-νευροδιαφορετικότητα.
Γράφει: ο Πέτρος Δαλμάρας – πατέρας ΑμεΑ, ιδιωτικός υπάλληλος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
