Οι Ανάπηρες Φωνές μια σελίδα στο facebook που όπως αναφέρει είναι «μια απόπειρα να επανοικειοποιηθούμε και να αναδείξουμε με ασφάλεια τα πολύμορφα βιώματα της αναπηρίας» ανάρτησε ένα κείμενο για την συγκαταβατική φράση απέναντι στα άτομα με αναπηρία «Έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα»…
Το κείμενο:
Πόσες φορές έχουμε ακούσει το μισητό “Έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα”; Αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νούμερο που σκέφτηκε κάποιος, ας το δεκαπλασιάσουμε.
Γιατί ανάθεμα αν κάποιο ανάπηρο άτομο δεν έχει βρεθεί στη θέση να αναλύει τις δυσκολίες που του τυχαίνουν σε μια κοινωνία στην οποία είναι αόρατο και οι καθημερινές ανάγκες του θεωρούνται “ειδικές”, ώστε να πάρει πίσω απαντήσεις όπως “Έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να κινηθούν, είναι σε αμαξίδιο, τους λείπουν άκρα, έχουν νοητική υστέρηση”.
«Αποϊδρυματοποίηση ΤΩΡΑ»: Ενώνουμε δυνάμεις απέναντι στη βαρβαρότητα
«Αποϊδρυματοποίηση ΤΩΡΑ»: Ενώνουμε δυνάμεις απέναντι στη βαρβαρότητα
Σαν να υπάρχει μια νοερή κλίμακα του πόσο κοινωνικά αποδεκτή και αισθητικά φιλική στο μάτι είναι η “βλάβη” του καθενός. Όσο πιο ανάπηρος φαίνεσαι, τόσο πιο τραγικά άτυχος.
Και πολλοί από μας για πολλά χρόνια θα προσπαθήσουμε να αποδεχτούμε αυτήν την ιεραρχία μισώντας τον εαυτό μας, προσπαθώντας με μανία και σχεδόν ανταγωνιστικά να αποτινάξουμε την ταμπέλα του ανάπηρου από πάνω μας. Θα κόβουμε τα αμαξίδια μας από τις φωτογραφίες, θα προσπαθούμε να εξηγούμε με υπεκφυγές στον άλλον για να μην τον τρομάξουμε, για να μας δώσει μια ευκαιρία.
Ή σε μια προσπάθεια αντιστροφής αυτού, θα υιοθετήσουμε τον φετιχισμό που δεχόμαστε ως ανάπηροι αθλητές, καλλιτέχνες, ομιλητές κ.α., για να μας θαυμάσουν οι αρτιμελείς για να μας έχουν ως μέτρο σύγκρισης της δικής τους ικανότητας και κινήτρου.
Ή θα παραδοθούμε και θα κλειστούμε μια και καλή σπίτι γιατί η ύπαρξη μας εκεί έξω είναι μια ασταμάτητη και οδυνηρή υπενθύμιση ότι δεν ανήκουμε.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν από τα τρία παραπάνω παραδείγματα για το πως το διαχειρίζεται. ΔΕΝ είναι αυτοί το πρόβλημα και δεν είναι εδώ κανείς για να μαλώσει κανέναν.
Το πρόβλημα είναι η σύγκριση που γεννάει το “Υπάρχουν και χειρότερα” των άλλων.
Γιατί δεν υπάρχει νικητής. Είναι μια κυλιόμενη σκάλα στην οποία όλοι οι ανάπηροι προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου αλλά πέφτουμε και κυλάμε ξανά και ξανά κάτω χωρίς τελειωμό. Όσο πιο κοντά πιστεύουμε ότι φτάνουμε, τόσο πιο μακριά μετακινείται το γκολ.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν “χειρότερα”. Δεν μπορούμε να το ιεραρχήσουμε σε επίπεδα και δεν θα έπρεπε κιόλας. Δεν είναι ατυχία, είναι μια κατάσταση ύπαρξης διαφορετική από αυτήν που έχουμε χτίσει στο μυαλό μας. Ένα σώμα/μυαλό με τους δικούς του τρόπους λειτουργίας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κρινόμαστε με αυθαίρετα αισθητικά κριτήρια αρτιμελούς / νευροτυπικής κανονικότητας που είναι πολύ μακριά από τις πραγματικές μας δυσκολίες κι ανάγκες.
Yuri
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: Ανάπηρες Φωνές
