Όταν πρωτομπήκα στα 22 μου περίπου χρόνια, στο πατρικό του μετέπειτα συζύγου μου, ήταν γιορτινές μέρες. Βοηθούσαμε, θυμάμαι, παρέα στο μαγαζί της οικογένειάς του με τα εποχιακά είδη, αλλά σε εκείνες τις ηλικίες δεν μετράγαμε ούτε κούραση, ούτε εργατοώρες…
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Λάμπανε τα μάτια μας, γιατί η δουλειά πήγαινε καλά, είχαμε ο ένας τον άλλο, είμασταν νέα παιδιά, χαρούμενα και παντοδύναμα.
Τη μέρα εκείνη, πρέπει να ήταν 26 Δεκέμβρη, θα τρώγαμε στο σπίτι του. Όχι τρελά πράγματα, μαζεμένα, οι γονείς του, τα αγόρια με τα «κορίτσια» τους και ο Διαμαντής.
Ο πεθερός μου με τον Διαμαντή ήρθαν τελευταίοι στο σπίτι.
Πριν έρθουν ο Διαμαντής είχε κάνει μπάνιο με ζεστό νερό και σαπούνι, στην πίσω αυλή του μαγαζιού στο Αιγάλεω και είχε ξυριστεί μπροστά στον καθρέφτη, στις τουαλέτες του πρώην θερινού κινηματογράφου ΤΙΤΑΝ που ανήκε στην οικογένεια.
Είχε φορέσει καθαρά, καλοσιδερωμένα ρούχα που είχε στείλει η πεθερά μου και παπούτσια καινούργια, αγορασμένα γι’αυτόν, καθώς ήταν πιο ψηλός από τους γιους της και φορούσε μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι κι από τον άντρα της.
Μπήκαν στο σπίτι και κρατούσαν δύο μπουκάλια χύμα κρασί. Κάτσαμε, φάγαμε και μετά τα γλυκά, του έβαλε και τάπερ να πάρει μαζί του, να έχει… απ’ όλα… από τα πάντα…
«Καλή χρονιά, κυρία Μόρφια… ευχαριστώ… ευχαριστώ».
Ο Διαμαντής διέμενε στην οδό Δωδεκανήσου, απέναντι από το πάρκο, στην πλατεία Ειρήνης. Ακόμα υπάρχει το σπίτι του, σήμερα, εγκατελειμμένο. Οι Αιγαλεώτες θα τον θυμούνται, ειδικά οι καταστηματάρχες σαν τον πεθερό μου, γιατί επί χρόνια πολλά πέρναγε από κάθε μαγαζί και ζητούσε χρήματα… έτσι ζούσε, από επαιτεία.
Μετά το θάνατο της μητέρας του, που όσο στεκόταν όρθια τον φρόντιζε και όλοι την θυμούνται να τον κρατάει από το χέρι στους δρόμους και στα μαγαζιά, ο Διαμαντής έμεινε μόνος του.
Άτομο με νοητική αναπηρία.
Από τα λεγόμενα του πεθερού μου και από τα αγόρια που τον γνώριζαν καλύτερα από μένα, είχε λόγο, μιλούσε και αστειευόταν με ένα δικό του τρόπο, αλλά είχε περιορισμένα ενδιαφέροντα.
Του άρεσε, ας πούμε, να τον ρωτάς: «Ποιος γιορτάζει στις 17 Γενάρη ή στις 21 Μάη;». Κι αν τύχαινε και τον ρωτούσες μια ημερομηνία χωρίς μεγάλη γιορτή, σου έλεγε: «Δεν ξέρω, όμως ξέρω ότι δυο μέρες πριν γιορτάζει ο τάδε και εφτά μέρες μετά γιορτάζει ο δείνα»… κοίτα κάτι πράγματα λοιπόν…
Άρα, ζούσε απο ελεημοσύνες. Τις δε γιορτινές μέρες έλεγε τα κάλαντα και μάζευε αρκετά χρήματα. Όμως έτρωγε λίγο, δεν ψώνιζε απολύτως τίποτα για τον εαυτό του, έκανε σπαρτιάτικη ζωή, φτωχική. Ο πεθερός μου τον πήγαινε για κούρεμα, του αγοράζε φάρμακα όταν αρρώσταινε, του έδινε φαγητό μαγειρεμένο από το σπίτι και φρόντιζε να μη μένουν απλήρωτοι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.
Δεν ξέρω από τι πέθανε ο Διαμαντής. Δεν ήταν καν 50 ετών, αν και φαινόταν μεγαλύτερος.
Είπαν ότι βρέθηκαν χρήματα στο σπίτι του… και πάλι δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό. Ούτε πού κατέληξαν τα χρήματα αυτά ξέρω.
Την κηδεία του την έκαναν τα πεθερικά μου. Και το έκαναν με αγάπη και νοιάξιμο, για έναν άνθρωπο που απλά δεν είχε άλλον στον κόσμο, και ας μην ήξεραν καλά-καλά τη φύση της διαφορετικότητάς του.
Δεν ξέρω αν ένιωσε ο Διαμαντής ότι κάποιος, εκτός από τη μάνα του, τον αγάπησε και τον σκεφτόταν. Ότι είχε την έννοια του, αν έφαγε, αν κρυώνει, γιατί δεν πέρασε δύο μέρες από το μαγαζί.
Όμως ξέρω ότι εγώ την μέρα εκείνη στο γιορτινό τραπέζι κατάλαβα ότι μπήκα σε καλό σπίτι.
Και αρκετά χρόνια αργότερα, έχοντας πάρει την διάγνωση του γιου μου, μέσα στο αυτοκίνητο, δεν είχα λόγο να φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου…
Αν τύχει και διαβάσει κάποιος παλιός Αιγαλεώτης το άρθρο αυτό, θα χαρώ να συμπληρώσει στοιχεία για τον Διαμαντή, τα οποία δεν κατάφερα να συλλέξω εγώ. Επίσης, αν βρεθεί φωτογραφία του θα είμαστε ευγνώμονες αν τη μοιραστείτε μαζί μας.
Σας ευχαριστώ.
Καλές γιορτές, με αγάπη…
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
