Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο στάθηκε η θεατρική παράσταση «Βρυκόλακες», του Ερρίκου Ίψεν που παίζεται φέτος στο Θέατρο Τέχνης, Καρόλου Κουν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά, με πρωταγωνιστές τους: Ρένη Πιττακή, Ακυλλα Καραζήση, Μιχάλη Σαράντη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστα Μπερικόπουλο.
Στο παρακάτω κείμενο δεν υπάρχει καμία κριτική πάνω στην παράσταση, παρά μόνο σκέψεις που περνούσαν απ’το μυαλό μου κατά την διάρκεια της.
Βρυκόλακες λοιπόν, δημιουργήματα της φαντασίας των ανθρώπων που όπως λένε βγαίνουν απ’τους τάφους τους τα βράδια για να ενοχλήσουν και να τρομάξουν τους ζωντανούς.
Κάποιοι όμως βρυκόλακες, διαφορετικού είδους, ζουν και στο εσωτερικό του καθενός μας. Κρυμμένοι και καλά καμουφλαρισμένοι κάτω από ψέμματα που λέμε στους εαυτούς μας, στην οικογένεια μας, στους φίλους μας, για να τους κολακέψουμε και να τους κάνουμε να περάσουν καλά μαζί μας, αλλά με ψέματα.
Ψέμματα που συσσωρεύονται, που μας κάνουν ευδιάθετους. Κάτι που δυστυχώς δεν θα έπρεπε. Αλλά το ψέμα είναι πάντα ο εύκολος δρόμος και εμείς σαν άνθρωποι, ευάλωτοι απ’την φύση μας, πιστεύω ότι φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στον άλλο κοιτάζοντάς τον στα μάτια, για να μην του κάνουμε κακό και τον πληγώσουμε, όπως καμιά φορά δικαιολογούμαστε.
Αυτά όμως σιγά-σιγά μαζεύονται στην ψυχή μας και εμείς δεν μπορούμε ν’αντέξουμε, αλλά και εκεί είναι που γίνεται στο εσωτερικό μας η έκρηξη και ποτέ κανείς δεν ξέρει τί θα πάρει στο διάβα της και πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει για όλους αυτούς που αγαπάμε και που με τα συνεχή ψέμματα νομίζαμε ότι τους κάναμε καλό…!
Σε μία αγαπημένη μου ταινία υπάρχει η εξής φράση: «Το τσιγάρο, το αλκοόλ, αυτά είναι πράγματα που ίσως σε σκοτώσουν αλλά η αλήθεια ποτέ».
Μην αφήσετε όλα αυτά που θέλετε να πείτε στον διπλανό να γίνουν παρελθόν, γιατί βαραίνουν και σας δυσκολεύουν στη μετέπειτα ζωή. Αφήστε τα να γίνουν παρόν για ένα πιο αληθινό μέλλον στις σχέσεις των ανθρώπων.
Μην αφήνετε τους βρυκόλακες να κάνουν βόλτες στον ύπνο σας!
Γράφει: ο Γιάννης Βανταράκης
