Συζητήσεις επί συζητήσεων, άπειρες αναρτήσεις στο διαδίκτυο, επίδοξοι Σέρλοκ Χόλμς, ρατσιστές που κατηγορούσαν μετανάστες για το έγκλημα, προσεγγίσεις με ταμπέλες από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (πχ. η 20χρονη φοιτήτρια σπούδαζε και γνώριζε πολεμικές τέχνες), επίδοξοι και μαϊμού ψυχολόγοι, το πρότυπο της ευτυχισμένης και χαρούμενης οικογένειας, πλούτη, ταξίδια και ένα αντικειμενικά όμορφο ζευγάρι με διαφορά ηλικίας που με μαθηματικούς υπολογισμούς ήταν στα όρια της παιδεραστίας, με οικονομική άνεση, με σκύλο, με ωραίο σπίτι.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…
Σιωπή. Ανατριχίλα. Αδυναμία να συλλάβεις ένα τέτοιο έγκλημα.
Αν λέγεσαι άνθρωπος παγώνεις. Παγώνεις για τη γυναίκα. Παγώνεις για το σκυλί. Παγώνεις για το μωρό. Παγώνεις για τον γυναικοκτόνο.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος… Σε μια κοινωνική πραγματικότητα που δυσκολεύεται να πιστέψει πια στην ευτυχία, στην αγάπη, στην ψυχική υγεία, στις αληθινές σχέσεις. Στη ζωή.
Η Καρολάϊν ζει στην αιωνιότητα και στις καρδιές της συλλογικής μας συνείδησης και είναι μαζί της η Ρόξυ.
Τι θα συμβεί όμως από εδώ και μετά, για τα όσα έχουν συμβεί πιο πριν; Για τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε;
Δεν είναι ζήτημα αποκλειστικά έμφυλης βίας…
Είναι ζήτημα ασφάλειας ώστε η μπουνιά που θα φάει η γυναίκα στο μάτι, από τον άνδρα που έχει μεγαλώσει με πατριαρχικά στερεότυπα, να επιστρέψει πίσω του ως γροθιά στο στομάχι από το ίδιο το σύστημα. Για να αντιδράσει όμως το κοινωνικό κράτος τότε ναι, χρειάζεται ένα καλό δίχτυ προστασίας γύρω μας, που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.
Όταν μια γυναίκα φοβάται να χωρίσει και παραμένει στην κακοποίηση και στα δίχτυα μιας εξουσιαστικής και βίαιης σχέσης, όταν επιτρέπεται σε τσαρλατάνους “ειδικούς” της ψυχικής υγείας και life coachers της εποχής, να δίνουν συμβουλές χωρίς να αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα και χωρίς να μπορούν να διακρίνουν την ψυχοπαθολογία, όταν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τον κίνδυνο δίπλα μας και δεν μιλάμε ή μιλάμε εκ των υστέρων, τότε το Κράτος Πρόνοιας έχει αποτύχει a priori. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε το Κράτος Πρόνοιας ουσιαστικά είμαστε εμείς, οι πολίτες ενός Κράτους.
Δυο ζωές χάθηκαν…
Υπάρχουν πολλά μοτίβα συζυγοκτόνων και γυναικοκτόνων που έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη, έχουν συνταράξει το δημόσιο αίσθημα που έχει ζητήσει διακαώς μια αντιπροσωπευτική τιμωρία και μια ποινή που θα λυτρώσει εκείνους που έφυγαν και εκείνους που έμειναν πίσω.
Αν και είμαι υπέρμαχος της ιδέας ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αλλάζει και να γίνεται καλύτερος, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, όπως και ότι δεν υπάρχει καμία τιμωρία και καμία ποινή που να είναι αρκετή για να απαλύνει τον πόνο.
Δυο ζωές χάθηκαν, ένα παιδί έμεινε μόνο του και γονείς θρηνούν μια απώλεια που ξεπερνάει κάθε ίχνος νοσηρής φαντασίας.
Μια δολοφονία που για τη μικρή μας Ελλάδα, με τόσα πολλά στερεότυπα και τόσο μεγάλη εμμονή σε ιδεολογίες τύπου «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», θα παρουσιάζεται σε μερικά χρόνια σε άρθρα στο διαδίκτυο με τίτλο «Τα εγκλήματα που συντάραξαν την Ελλάδα», ώστε να έχουν χτυπήματα και επισκέψεις.
Για την Καρολάϊν, για τη Ρόξυ. Για κάθε Καρολάϊν και για κάθε Ρόξυ, για κάθε παιδί που ένιωσε και βίωσε μπροστά στα μάτια του τον ορισμό της φρίκης, οφείλουμε η επόμενη ημέρα για κάθε κακοποιημένη γυναίκα, για κάθε γυναίκα που φοβάται, για κάθε έφηβη που κινδυνεύει, για κάθε κορίτσι που ελέγχεται, να είναι καλύτερη, να είναι πιο φωτεινή, να είναι ελεύθερη.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
