Το έχουμε πει, το έχουμε γράψει και θα το επισημαίνουμε κάθε φορά, μέχρι να αλλάξει κάτι –επιτέλους- στην χώρα μας, ότι η διαχείριση της «Ειδικής Δυσκολίας» είναι μέρος της κουλτούρας μας και θα πρέπει να διδάσκεται στα όργανα της τάξης που διενεργούν ελέγχους σε πολίτες.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Πριν λίγο καιρό κι εν μέσω απαγόρευσης της κυκλοφορίας λόγω των έκτακτων μέτρων για τον κορονοϊό, ένας 24 ετών (αθλητής με νοητική αναπηρία και αυτισμό), δέχεται έλεγχο από 4 αστυνομικούς της ομάδας «Δίας», οι οποίοι επέβαιναν σε 2 μηχανές, επειδή βρισκόταν εκτός της οικίας του.
Ο Ζήσης, όπως ήταν φυσικό, τα έχασε κι άρχισε να καλεί σε βοήθεια τους γείτονές του –οι οποίοι δυστυχώς- απουσίαζαν εκείνη τη στιγμή από τα μπαλκόνια τους. Δυστυχώς, η διαφορετικότητά του δεν αναγράφεται στο κούτελό του, αλλά και οι αστυνομικοί δεν κατάλαβαν την αναπηρία του, με αποτέλεσμα ο νεαρός να υποστεί σοκ και να αρχίζει να ουρλιάζει.
Μετά από λίγη ώρα τον άκουσε η αδελφή του και βγήκε να τον πάρει μέσα στο σπίτι. Τα χαρτιά του ήταν όλα μέσα στο τσαντάκι του (τύπου μπανάνα), καθώς αυτό ήταν περασμένο στο λαιμό του, ως συνήθως. Οι αστυνομικοί μόλις αντιλήφθηκαν περί τίνος πρόκειται, έφυγαν αφήνοντας έναν πολίτη με αναπηρία φοβισμένο και σε σύγχυση!
Ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του, αφού αν φανταστείτε πως το περιστατικό θα μπορούσε να συμβεί λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, τί θα μπορούσε να επιφέρει η κατάσταση αυτή.
Η σύγχυση και ο πανικός διατηρήθηκε στο Ζήση, και τις επόμενες ημέρες…
Το συμβάν έκανε γνωστό ο δάσκαλός του στην πολεμική τέχνη Parawushu κ. Κώστας Αθανασίου: «Ένα μεγάλο κομμάτι του Parawushu είναι οι νευροαναπτυξιακές διαταραχές κι ο Ζήσης Γιαταγανάκης, είναι από τους πρώτους αθλητές με αυτισμό που καθιέρωσαν αυτήν την κατηγορία ανοίγοντας έναν νέο ορίζοντα. Η πρόσφατη περιπέτειά του μας πεισμώνει ακόμα περισσότερο μπρος στον στόχο, όλες οι αναπηρίες να βιώνουν ανεμπόδιστα αυτό που λέμε “δρόμο”».
Κ. Αθανασίου: «Τα ανάπηρα άτομα θα παραμείνουν έξω, είτε αθλούμενα, είτε απλά ζώντας και η ενεργή παρουσία μας στη ζωή της πόλης θα μεγαλώνει συνεχώς»!
«Όλοι αυτοί που ασχολούμαστε με την εκπαίδευσή του και το καθημερινό πρόγραμμα του Ζήση, καταλαβαίνετε τί αγώνα έχουμε να κάνουμε για να μην μας κάνει πισωγύρισμα».
Η παλινδρόμηση και η αλλαγή συμπεριφοράς εξαιτίας ενός έντονου περιστατικού είναι συνήθης τρόπος αντίδρασης ενός αυτιστικού ατόμου: «Ο σκοπός της αναφοράς του συγκεκριμένου περιστατικού, δεν είναι σε καμία περίπτωση η στοχοποίηση των συγκεκριμένων αστυνομικών, ή γενικά της αστυνομίας, καθώς το φαινόμενο αυτό πιστεύουμε ότι είναι βαθιά κοινωνικοπολιτικό».
«Οι αποφάσεις για την επιμόρφωση των εργαζομένων στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη», σε θέματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία, είναι πολιτική απόφαση.
Όλοι αυτοί που εμπλέκονται στα προγράμματα των ατόμων με αναπηρία (Γονείς, κηδεμόνες, Ψυχολόγοι, Εκπαιδευτικοί ΕΑΕ, Εργοθεραπευτές, Λογοθεραπευτές, Φυσικοθεραπευτές, Προπονητές συμπεριληπτικής άθλησης κ.α.), δεν θέλουμε δίπλα μας πολίτες απλά «ευαισθητοποιημένους» και «φιλάνθρωπους». Αυτό έτσι κι αλλιώς δεν σημαίνει τίποτα στην πράξη.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους σύμμαχους, με παιδεία, ενημερωμένους και εκπαιδευμένους σωστά. Η επιμόρφωση όλων μας σε θέματα αναπηρίας, καθώς και η διαχείριση μιας παρόμοιας κατάστασης, θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα όχι μόνο στις σχολές των σωμάτων ασφαλείας, αλλά και σε κάθε εκπαιδευτική δομή της χώρας, από την προσχολική αγωγή ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση!
Ευελπιστώντας κάποτε να σταματήσει να είναι εκτός των άλλων και πολιτισμικό φαινόμενο της χώρας μας!
Ενημέρωση – Εκπαίδευση – Επιμόρφωση και όχι απλά Ευαισθητοποίηση σε θέματα αναπηρίας»!
Διαβάστε ακόμη…
Αστυνομία και Αυτισμός
Ρεπορτάζ: Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
