Η εποχή μας, είναι αναντίρρητα από τις πλέον δυσκολότερες περιόδους στην ιστορία. Ποιος θα φανταζόταν άραγε ότι εν έτει 2021, όχι μόνο δε θα είχαμε ξεπεράσει τα προβλήματα που μαστίζουν αιώνες τον πλανήτη μας, αλλά θα είχε προστεθεί και ένα θεριό στις ζωές μας.
της Αθηνάς Αλεξανδροπούλου – Νοσηλεύτρια
Έμοιαζαν σίγουρα πολύ μακρινές οι περιγραφές από την εξιστόρηση των προγόνων μας, μα το παρελθόν επαναλαμβάνεται. Ακόμα και σήμερα, πολλά χρόνια μετά τις πανδημίες του παρελθόντος και παρά την τεχνογνωσία των επιστημόνων μας, τα αναπτυγμένα εργαστήρια και τα πειράματα, ο κόσμος συνεχίζει να πεθαίνει κατά χιλιάδες παγκοσμίως.
Το θέμα όμως, όσο ωμό και να ακούγεται, δεν είναι ότι ο κόσμος πεθαίνει. Το θέμα είναι η φρικαλεότητα με την οποία συμβαίνει αυτό. Η νόσος Covid-19 (που προκαλείται από τον ιό SARS-COV-2), έχει διαταράξει τις ζωές όλων μας εδώ και πάνω από ένα χρόνο, με μεγάλο αριθμό νεκρών και ακόμη μεγαλύτερο κρουσμάτων. Τα νοσοκομεία δέχονται πιέσεις από παντού και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην πρώτη γραμμή δε βρίσκεται μόνο το προσωπικό των κλινικών covid, αλλά οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθε τμήματος του εκάστοτε νοσοκομείου.
Από τη στιγμή της διάγνωσης, η μοναξιά είναι μονόδρομος…
Στην ύπαρξη ήπιων συμπτωμάτων, ο ασθενής δύναται να περάσει την καραντίνα σπίτι του.
Αν συγκατοικεί, τότε μένει κλεισμένος σε ένα δωμάτιο για το χρονικό διάστημα που του έχει υποδείξει ο αρμόδιος φορέας.
Αν μένει μόνος του, η κατάσταση είναι και εδώ αμφίρροπη. Μπορεί ταυτόχρονα να κινείται σε ένα μεγαλύτερο χώρο, αλλά παράλληλα να μην έχει φυσική επαφή, έστω και μακρινή με κανέναν για όσο διάστημα επιβάλλεται.
Θα μπορούσαμε να πάρουμε ως δεδομένο ότι, αυτές τις μέρες, το να βρίσκεται κάποιος σπίτι -είτε μόνος του, είτε με συγκατοίκους- είναι σαφέστατα πιο ανώδυνο από το να βρίσκεται σε ένα θάλαμο νοσοκομείου. Τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους οικείους του.
Δε νομίζω ότι μπορεί άνθρωπος να δώσει πιο ειλικρινή ορισμό για τη μοναξιά, από μια εικόνα ενός ασθενούς θετικού στον ιό, αναπνευστικά εξαρτώμενου από μηχανήματα, σε ένα θάλαμο όπου άνθρωποι με στολές θα τρέχουν να σώσουν κάποιο άλλο περιστατικό.
Και όταν τα πράγματα πάρουν την άλλη τροπή, αυτή που δεν εύχεται κανείς για κανένα ον στη γη, τότε τί μπορεί κανείς να πει σε αυτούς τους ανθρώπους που περιμένουν έστω για ένα ενθαρρυντικό νέο για τον άνθρωπό τους, όταν πια αυτός θα έχει περάσει στην αντίπερα όχθη, καταβεβλημένος από τα νοσήματά του;
Αλλά δε σταματά εκεί η φρίκη. Πώς ανακοινώνεις ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να δει κάποιος τον άνθρωπό του την ύστατη στιγμή, παρά τυλιγμένο σε ένα λευκό σάκο;
Λοιπόν;
Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει καλύτερα για μοναξιά;
Γράφει: η Αθηνά Αλεξανδροπούλου – Νοσηλεύτρια
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
