Ήταν αυτό που ένιωσα όταν είδα ότι το δεύτερο μου παιδί δεν ήταν μωρό που θα μεγαλώσει εύκολα.
Θα μου πείτε ποιο μωρό μεγαλώνει εύκολα; Ήταν η άκαμπτη, σχεδόν υστερική καθημερινότητα μου μαζί της.
της Άννα Κετσετζή – Συνδημιουργός της ομάδας “Ελλάδα Προβλήματα στην Ειδική Αγωγή”
Ήταν που το πρώτο καμπανάκι χτύπησε όταν η παιδίατρος μου είπε στον 3ο μήνα ζωής, ότι είναι λίγο πίσω ψυχοκινητικά…
Ήταν όταν είδα ότι έφτασε 14 μηνών και δυσκολευόταν να περπατήσει…
Ήταν όταν της βαλανε στο κεφάλι “μαραφέτια” για το εγκεφαλογράφημα.
Ήταν η πρώτη ακαθόριστη γνωμάτευση.
Ήταν το ότι δεν είπε μπαμπά και μαμά στα 2 ούτε στα 3 της χρόνια.
Ήταν όταν την κοιμίσαμε με αναισθησία δύο φορές.
Μία για τον έλεγχο των αυτιών της… την δεύτερη για τον έλεγχο του εγκεφάλου της… Μαγνητική ήταν. Νομίζω πέθανα για 15 λεπτά μαζί με τον βαθύ της ύπνο.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα εμμονές στο παιδί μου.
Ήταν όταν επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου.
Ο αυτισμός ήταν δύσκολος.
Είναι δύσκολος. Όχι δυσνόητος μόνο.
Είναι μια μόνιμη απώλεια…
Δεν είναι όμως το τέλος.
Ελπίζω κι εύχομαι όλοι οι γονείς που έχουμε τον αυτισμό μέσα στο σπίτι μας, να γίνουμε αγκαλιά ανοιχτή για τους γονείς που τώρα ίσως βρίσκονται στην αρχή αυτου του ανήφορου.
Εύχομαι και είμαι σίγουρη ότι οι αυτιστικοί θα είναι ορατοί πάντα. Όχι μόνο στις 2 Απριλίου.
Γράφει: η Άννα Κετσετζή – Συνδημιουργός της ομάδας “Ελλάδα Προβλήματα στην Ειδική Αγωγή”
