Κύριε Κυμπουρόπουλε,
είμαι μητέρα παιδιού ΑμεΑ και θα ήθελα να σας απαντήσω.
Να ξεκινήσουμε από την ερώτηση… Είναι Λάθος.
Εξαρχής είναι Λάθος.
Είναι ένας στυγνός συναισθηματικός εκβιασμός.
Δεν μπορείς να καταλήξεις σε λογικά συμπεράσματα με υποθετικές ερωτήσεις.
Να σας απαντήσω από το δικό μου μετερίζι;
Όταν έχεις γεννήσει ενα παιδί, του έχεις δώσει την ανάσα σου, το έχεις στηρίξει ώστε να μπορεί να σταθεί “στα πόδια του” και στις ικανότητες του, δεν τίθεται αυτή η ερώτηση. Η απάντηση θα είναι αυτή που όλοι φανταζόμαστε κάτω από συναισθηματικό φορτίο. Όταν όμως η ερώτηση τεθεί σε λίγες εβδομάδες κύησης και με την προοπτική μιας αναπηρίας που ούτε το μέγεθος μπορείς να γνωρίζεις αλλά ούτε και τις επιπτώσεις τότε η απόφαση ίσως να παρθεί αβίαστα.
Δεν υπάρχει το ίδιο συναισθηματικό φορτίο.
Άρα καταλαβαίνετε πόσο λάθος, άδικο και ανέντιμο είναι αυτο που ρωτάτε;
Επίσης, με την ερώτησή σας, ακυρώνετε επιστημονικές έρευνες πολλών χρόνων που μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίζουμε την ομαλότητα μιας κύησης και την υγεία του εμβρύου.
Τι νόημα θα είχε ο προγεννητικος έλεγχος κάτω από αυτόν τον συναισθηματικό εκβιασμό;
Και όλα αυτά τα λέω εγώ, η μητέρα του αυτιστικού Ιάσονα που τον αγκαλιάζω, τον φιλάω, τον λατρεύω και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο αυτισμός όπως και άλλες αναπηρίες, δεν ανιχνεύεται στον προγεννητικό έλεγχο.
Και να σας πω και κάτι ακόμα;
Η αρνητική ψήφος στις αμβλώσεις είναι ένα εμπόδιο στην απόφαση της ανήλικης κοπέλας που έχει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, στην απόφαση της γυναίκας που βιάστηκε και προέκυψε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Στην γυναίκα που δεν είναι σίγουρη εαν θέλει να γίνει μητέρα και τελος, υπάρχουν χίλιοι λόγοι για μια τέτοια απόφαση.
Αλλά σίγουρα δεν είναι λόγος η άμβλωση αντί της αντισύλληψης. Δικαίωμα λοιπόν στην αυτοδιάθεση του σώματος και της μήτρας μιας γυναίκας χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς και υποθετικά διλήμματα.
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
