Το Podcast που ακολουθεί, με θέμα την Σεξουαλική Παρενόχληση Ανήλικου, είναι φίλης και αναγνώστριας του nevronas.gr που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη. (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση του nevronas.gr)
Είναι τα Podcasts του nevronas.gr για Όλα όσα…
Παρουσίαση: Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Ηχογράφηση / Μιξάζ: Γκίκας Μελαχροινός – Φωτογράφος – Βιντεογράφος
Ακούστε το…
Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο team@nevronas.gr
Ακολουθεί το κείμενο της προσωπικής ιστορίας…
Ήταν πριν τριάντα χρονια…
Συνηθίζαμε να βγαίνουμε με τη γιαγιά βόλτα στο πάρκο. Ήταν ένα πάρκο, ξέρεις, απ’ αυτά που είναι συνήθως ανάμεσα σε μεγάλες λεωφόρους στις πόλεις που έχουν άνοδο και κάθοδο και στη μέση μία μικρή νησίδα με δέντρα, χώμα, θάμνους και τέτοια.
Εκεί, ανάμεσα σε κάτι θαμνάκια, ήταν το κρησφύγετό μας.
Βγαίναμε κάθε απόγευμα, όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε με τα ποδήλατα. Ανεβαίναμε στην άνοδο, κατεβαίναμε στην κάθοδο. Φυσικά μιλάω για την άνοδο και την κάθοδο στο παρκάκι, όχι στο δρόμο.
Ήταν πάρα πολύ ωραία. Μια όαση παιχνιδιού μέσα στην πόλη.
Ένα απόγευμα, συνηθισμένο, όπως κάθε απόγευμα εκείνης της περιόδου, είχαμε πάει να παίξουμε στο παρκάκι. Σε μία ανηφοριά μου λοιπόν, είδα από μακριά έναν κύριο.
Ακόμα θυμάμαι καλά όλα του τα χαρακτηριστικά. Μα πιο πολύ από όλα, θυμάμαι το συναίσθημα που βίωσα τότε… ίδιο και απαράλλακτο κάθε φορά. Ίσως λίγο πιο ξεθωριασμένο. Κατά τα άλλα το ίδιο.
Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ναι, βέβαια, το διαπίστωσα. Το έχει απαλύνει λίγο ο χρόνος, όμως δεν το έκανε να ξεχαστεί.
Έκανα λοιπόν την ορθοπεταλιά μου και όταν πλησίασα προς αυτόν, μου είπε χαμηλόφωνα: «Έλα λίγο πιο κοντά».
Δεν θυμάμαι αν πήγα, θυμάμαι μόνο ότι τον ρώτησα αν ψάχνει το εγγονάκι του. Δεν μου απάντησε σε αυτό. Με ρώτησε: «Θέλεις να σου τρίψω λίγο το μ******». Κόλλησα φυσικά. Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτή η λέξη, όμως από τον τρόπο που με ρώτησε κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι κακό.
Αρχισα να κάνω ποδήλατο και έφτασα στη γιαγιά μου γρήγορα. Δεν θυμάμαι τί της είπα, προφανώς κάποια δικαιολογία για να φύγουμε. Αυτές οι λέξεις γυρναγαν στο μυαλό μου ώρες, μέρες, χρόνια. Είπα στη γιαγιά ότι δεν θέλω να ξαναπάω στο παρκάκι.
Αποφάσισα να χάσω την παρέα, τους φίλους μου και να μένω σπίτι.
Για καλή μου τύχη, είχαμε και ένα άλλο παρκάκι εκεί κοντά και ευτυχώς πηγαίναμε εκεί. Τον ήξερα αυτόν τον κύριο, είχε ένα μαγαζί, κουρείο, λίγο κάτω από το σπίτι μου. Από εκεί περνούσα κάθε φορά που ήθελα να πάω στα αγγλικά, όπου με πήγαινε ένας ξάδερφός μου. Από τότε, του ζητούσα πάντα να περάσουμε από το απέναντι πεζοδρόμιο και κρυβόμουν πίσω του για να μη με δει αυτός.
Κάθε φορά κοιτούσα κρυφά μέσα στο κουρείο, για να δω αν είναι εκεί. Εκεί ήταν. Ήτανε μεγάλος, στην ηλικία της γιαγιάς μου. Θα μπορούσα να ήμουν εγγονή του. Απορώ και πώς τόλμησε, τί είχε μέσα στο αρρωστημένο μυαλό του… Κάθε φορά ευχόμουν να πεθάνει. Δεν το έχω ευχηθεί για κανέναν αυτό. Πώς είναι δυνατόν ένα εξάχρονο παιδί να εύχεται κάτι τέτοιο…;!
Εμένα δεν με βίασε αυτός εκεί ο κύριος και είμαι σίγουρη ότι τώρα μετά 30 χρόνια έχει πραγματοποιηθεί η ευχή μου. Το τραύμα, όμως, που μου άφησε ήταν τεράστιο.
«Θα έχει παραγραφεί το έγκλημα», άκουσα να λένε για τη Σοφία. Έτσι θα έλεγαν και για μένα. Δεν το είχα πει σε κανέναν μέχρι τώρα και, τώρα που το λέω, το λέω ανώνυμα.
Δεν ξέρω γιατί το λέω ανώνυμα, δεν ξέρω γιατί το λέω τώρα, δεν ξέρω γιατί δεν έχω τη δύναμη να το πω επώνυμα ή γιατί δεν το είπα νωρίτερα.
Εγώ μπορεί να γλίτωσα κάποια άλλα κορίτσια όμως; Μην κατηγορείτε τις γυναίκες που μιλούν για τέτοια πράγματα. Μάθετέ τες να μιλούν νωρίτερα και διδάξτε τα αγόρια σας πώς να σέβονται.
Εκείνο το συνηθισμένο απόγευμα, εγώ έχασα κάτι από την παιδική μου ανεμελιά.
Μη ρωτάτε τις γυναίκες γιατί δεν μίλησαν. Μπορεί να φοβόντουσαν τον εαυτό τους, τους γονείς τους, την κοινωνία, εσένα!
Πιστεύεις ότι αν τους δινόταν η ευκαιρία να ξαναμιλήσουν, μετά από όσα άκουσαν τις τελευταίες μέρες από εσένα θα το ξαναέκαναν;
Δεν ξέρω γιατί το λέω τώρα, δεν ξέρω γιατί λέω ανώνυμα την ιστορία απόπειρας βιασμού 6χρονου κοριτσιού… ΕΜΕΝΑ!
Ακούστε και άλλα Podcasts του nevronas.gr εδώ…
