Πλέον... θα βαδίζουμε χωρίς "Θεό"!

Είμαι συγκλονισμένος γιατί, από δω και πέρα, θα βαδίσουμε χωρίς… Θεό!!! Πέθανε ο Ντιεγκίτο, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, κατά τη γνώμη μου, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Για να μην παρεξηγηθώ, το ότι ο Μαραντόνα ήταν ο μεγαλύτερος γητευτής της στρογγυλής θεάς, είναι, απολύτως προσωπική άποψη.

του Θωμά Χαφή – Δημοσιογράφος ΑμεΑ

Για τον πατέρα μου, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής ήταν ο Γκαρίντσα, για άλλους (για τους περισσότερους) ο Πελέ. Έτσι είναι αυτά. Τα ινδάλματα τά φτιάχνουν τα νιάτα. Τα γεράματα διακατέχονται από… “πνευματική εμμηνόπαυση” και δεν μπορούν πλέον να “γεννήσουν”, ούτε ινδάλματα, ούτε είδωλα, ούτε πρότυπα.

Η ωριμότητα μάς βουλιάζει στο τέλμα του ρεαλισμού… Η μεγαλύτερη διαφωνία που εκφράζουν οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, παγκοσμίως, είναι Πελέ vs Μαραντόνα. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών; Προσωπικά δεν έχω τέτοιο δίλημμα γιατί ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα Έντισον Αράντες Ντο Νασιμέντο (Πελέ) δεν είναι, ούτε καν, μέσα στην πρώτη πεντάδα των κορυφαίων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών για μένα. Αλλά είπαμε. Αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά κριτήρια.

Πάμε λοιπόν στην κόντρα Πελέ – Μαραντόνα…

Οι κορυφαίες στιγμές των δύο ποδοσφαιριστών είναι, για τον μεν Πελέ, το Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό, για τον δε Μαραντόνα, το Μουντιάλ, πάλι στο Μεξικό, 16 χρόνια αργότερα. Ο Πελέ, το ’70, είχε δίπλα του παιχταράδες όπως τον Τοστάο, τον Ριβελίνιο, τον Κάρλος Αλμπέρτο, ενώ ο Μαραντόνα τί είχε; Το… κριάρι τον Μπουρουσάγκα; Ο Νίκος Τσιαντάκης ήταν χίλιες φορές καλύτερος! Τον γερο – Βαλντάνο, που κόλλαγε τα τελευταία του ένσημα; Τον Μπράουν που έστριβε πιο αργά κι από… νταλίκα; Ποιον;;; Κανέναν!!!

Ο “Θεός”, το ’86 στο Μεξικό, πήρε το κύπελλο αποκλειστικά μόνος. Για πρώτη και μοναδική φορά, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου έγινε μια -απολύτως- προσωπική υπόθεση. Τo πήρε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!!!

Κι αν κάποιος μου πει ότι, στον ημιτελικό με την Αγγλία, έβαλε το πρώτο γκολ με το χέρι, το… χέρι του Θεού, όπως είχε πει κι ο ίδιος, νομίζω ότι, με το δεύτερο γκολ, κατέβηκε ο Θεός κάτω κι αποκατέστησε την τάξη. Και τί να κάνουμε; Το 1986, δεν υπήρχε VAR και ο Θεός μπορούσε να βάλει πού και πού το χεράκι του.

Τέλος, πολλοί μιλούν για τα “λούκια” του Ντιεγκίτο σε αλκοόλ και ναρκωτικά. Εγώ, από την ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ, μνημονεύω τον ποδοσφαιριστή. Αυτόν που με μάγεψε. Αυτόν που μ’ έκανε να μη νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους μεγαλύτερους όταν μού λέγανε για Πελέ ή για Κρόιφ και να κοκορεύομαι στους πιτσιρικάδες όταν μου λένε για Μέσι ή για Ρονάλντο. Κι ο Πελέ, μαθαίνοντας για τον θάνατο του Μαραντόνα, δήλωσε ότι, “κάποια μέρα, θα παίζουμε μαζί στον ουρανό”.

Πρέπει, λοιπόν, να είμαι κι εγώ καλός άνθρωπος, για ν’ αποκτήσω διαρκείας στον Παράδεισο!