Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει!

…Ξέρεις;… πάντα αγόρι σε φανταζόμουν. Αυτό ήθελα. Όχι από μικρή, αλλά από τότε που ένιωσα ότι θέλω να μοιραστώ την ζωή μου, δια παντός, με κάποιο άλλο άτομο.

Και αγόρι έγινες. Ένα όμορφο, δύσκολο και κάπως παράξενο αγόρι. Ένα αυτιστικό αγόρι!

της Σοφίας Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ

Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε εύκολα και όταν άρχισαν τα “κακά” μαντάτα, δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύτηκα να βρω τρόπους να το αντέξω! Όμως ήσουν το αγόρι μου, αυτό που επιθυμούσα… εσύ ήσουν το ιδανικό μου παιδί!

Οι συνθήκες όμως…. αααα!

Αυτές ήταν πολύ μακριά απ’ αυτό που περίμενα και που επιθυμούσα.
Δε βαριέσαι… όταν έχεις δίπλα σου ένα τόσο γεναίο πλάσμα, παίρνεις κάτι από το κουράγιο του, γιατί, δικός σου ήταν ο αγώνας γιέ μου, όχι δικός μου…

Εγώ το μόνο που έπρεπε, ήταν να μάθω να αντιστέκομαι.

“Το παιδί μπορεί να μην μιλήσει ποτέ” Δεν πειράζει, είναι ο γιός μου!
“Τι να σας πω κυρία μου, δεν μπορώ καν να μιλήσω για νοημοσύνη” μου είπε κάποια φορά ο περισπούδαστος καθηγητής Χ. Μα, εγώ άλλα έβλεπα!

Δεν… Δεν… Δεν…

Όμως διέψευσες γιέ μου όλους τους μάντεις των κακών και αγωνίστηκες να δικαιώσεις αυτούς που πίστεψαν σε ‘σένα… την Λία, τον Χρήστο, την Γεωργία, τον Αποστόλη, τον Βάιο…
Ναι δεν είναι πολλοί αλλά είναι σημαντικοί!

Πέρασαν τα χρόνια…

Εσύ, τελείωσες το δημοτικό, το γυμνάσιο.

Μετά ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής (σε πίεσα αρκετά γι’ αυτό και μάλλον σου οφείλω μια συγνώμη γιατί φοβήθηκα! Προτίμησα να είσαι πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη, χωρίς να σου δώσω την ευκαιρία να δείξεις πως δεν θα ήσουν “τελευταίος” στην πόλη).

Μετά ΙΕΚ, τυπικό. Υποκριτική τέχνη Θεάτρου-Κινηματογράφου. Συζητήσαμε πολύ και αποφασίσαμε να πας εκεί, γιατί ίσως να βελτίωνες την εκφορά του λόγου και γιατί όπως έλεγες, ίσως να μάθαινες να προσποιείσαι και στην πραγματική σου ζωή! Μετά αποφάσισες πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός… μεταξύ μας, το ξέρεις ότι δεν έχεις ταλέντο αλλά δεν πειράζει… μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις! Κι αυτό το ξέρεις αρκεί να προσπαθήσεις πάρα-πάρα πολύ!

Τα μούτρα σου γέμισαν τρίχες, πικνά μούσια… Έγινες άντρας πια, ενήλικας. Άλλαξαν οι ανάγκες, τα ενδιαφέροντά σου και οι στόχοι σου.

Διαβάζεις πολύ, γράφεις, αθλείσαι, κολυμπάς χειμώνα καλοκαίρι! Θέλεις σχέση, σεξ, εργασία… κάνεις προσπάθειες πολλές, αν και λίγο αδέξιες.

Έχεις γίνει ένας ευγενικός ηθικός και τίμιος ενήλικας άντρας!
Διαφορετικός άντρας!… Αυτιστικός άντρας!

Όμως εγώ ξέρω πως, όταν σε κοιτάζουν παράξενα μέσα στα λεωφορεία ή σε μέρη με κοσμοσυρροή, γιατί τρίβεις τα χέρια σου ή κουνιέσαι μπρος πίσω… όταν αναγκάζεσαι να απολογηθείς γι’ αυτό που είσαι, όταν, ενώ είσαι τρομακτικά φορτισμένος, προσπαθείς να τους εξηγήσεις την συμπεριφορά σου, να τους διαβεβαιώσεις πως δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από σένα γιατί δεν πείραξες ποτέ κανέναν και παρ όλα αυτά σε κατεβάζουν από το λεωφορείο ή απευθύνονται στον περαστικό αστυνομικό επειδή ενοχλήθηκαν, ξέρω πως το κομματάκι ελπίδας που χάνεται καθε φορά από την φωτεινή ψυχή σου, έρχεται να το γεμίσει ένα φόβος που δεν σου αξίζει.

…Όμως εγώ ξέρω πως κάθε φορά που είσαι σε μεγάλη ένταση ή συναισθηματική κατάρρευση και φλυαρείς ακατάπαυστα, λέγοντας κακιούλες για ηθοποιούς που γίνανε πριν από σένα, γι’ αυτούς που έχουν παιδιά, γι’ αυτούς που έχουν γυναίκες ή δουλειά, τότε που δίνεις την εικόνα κωλόπαιδου, μέσα σου θρηνείς για όλα αυτά που δεν έχεις, για όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, για όλη την απόρριψη που έχεις βιώσει, για τις ευκαιρίες που σου αρνήθηκαν…

Ξέρω, πως αν σου δοθούν ευκαιρίες θα τα βγάλεις πέρα, αρκεί να μην σε απορρίψουν “επί τη εμφανίσει”. Αν σου δώσουν τον χρόνο και σου διδάξουν τον τρόπο, θα τους δικαιώσεις όπως έκανες και στο παρελθόν με όσους σε εμπιστεύτηκαν… κανείς δεν μαθαίνει με την πρώτη ή την δεύτερη, όλοι θέλουμε τον χρόνο μας. Μη νιώθεις άσχημα γι αυτό!

Παλικάρι μου! Πολύτιμε γιέ μου! Μην αφήσεις τις σκιές να σκεπάσουν το φως σου…

Μην αφήσεις τα αγκάθια της σύγκρισης με τους άλλους ή της ζήλιας να σου κλέψουν την αγάπη που έχεις για τον κόσμο.

Μην κρυφτείς ποτέ! Το ξέρω, φοβάσαι…κι εγώ φοβάμαι πολύ, όμως δεν μπορείς να κάνεις πίσω γιατί αυτός είναι ο αγώνας σου γιέ μου…

Με ρωτάς καμιά φορά αν θα ήθελα να έχω για παιδί μου τον α΄ ή τον β΄ διάσημο και σου απαντώ πως «Όχι»…

Όχι, γιατί έχω την τύχη να έχω εσένα και δεν θα σε άλλαζα με όλους τους “πετυχημένους” και τους τυπικούς όλου του κόσμου!

Όχι διότι δεν θα άλλαζα ούτε μια τρίχα από το κεφάλι σου ακόμα και αν είχα την ευκαιρία…
Θα άλλαζα όμως για χάρη σου τον κόσμο! Και να ξέρεις προσπάθησα…ακόμα προσπαθώ. Όμως νομίζω πως και σε αυτή τη μάχη, πρώτος εσύ πρέπει να βγεις μπροστά… να λάμψεις, να γίνεις “διάφανος”, για να δούνε όλοι αυτό που βλέπω κι εγώ, αυτό που θαυμάζω.

Μια ψυχή καθαρή που μπορεί να συγχωρεί και να προχωράει, που μπορεί να παλεύει σε αντίξοες συνθήκες και να συνεχίζει να διεκδικεί τα αυτονόητα… εργασία, φιλίες, έρωτες, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Εγώ θα σε στηρίζω όσο μπορώ και θα ονειρεύομαι την εποχή που…

Δεν θα είναι νέο στην τηλεόραση και στις εφημερίδες το ότι ένα αυτιστικός δουλεύει…

Που δεν θα ντρέπονται οι αυτιστικοί να φέρονται ως αυτιστικοί…

Δεν θα εξευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση σε κλουβιά άθλιων ιδρυμάτων…

Που οι γονείς δεν θα ζουν παραπάνω και από όσο αντέχουν, γιατί δεν έχουν φροντιστές για τα παιδιά τους…

Σήκωσε τα “μανίκια” σου γιέ μου και τράβα μπροστά για όλα τα αδέρφια σου που δεν μπορούν να το κάνουν, διότι δεν έχουν ομιλία, για όλους αυτούς που το νοητικό τους επίπεδο δεν τους βοηθά να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί, για όλους αυτούς που δεν είχαν την τύχη να έχουν ανθρώπους που να τους αφουγκραστούν και οχυρώθικαν πίσω από ψυχοφθόρο θυμό και αγανάκτηση που βγαίνει κάποιες φορές με βία.

Θα βρεθούν κι άλλοι στο δρόμο σου. Πρέπει να βρεθούν… Ειναι αρκετοί οι αυτιστικοί που διαπρέπουν, ίσως να σταματήσουν να αποφεύγουν το “στίγμα” και τότε αυτό θα πάψει να υπάρχει…

Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει!

Γιέ μου! Ναι, φοβάμαι, αλλά και ελπίζω πως θα καταφέρεις να αυτονομηθείς και θα ζήσεις ευτυχισμένα χρόνια. Θα είμαι μαζί σου όσο ζω κι ακόμα πιο πέρα… όσο θα με θυμάσαι. Να σε στηρίζω και να σου θυμίζω να λες μπράβο στον εαυτό σου, για ό,τι κατάφερες, για τα μικρά και τα μεγάλα.

Γιατί, όλα τα μπράβο έχουν αξία, μεγαλύτερη όμως έχουν τα ΜΠΡΑΒΟ που θα πεις εσύ στον εαυτό σου αναγνωρίζοντας το θαύμα που κατάφερες!

Το κείμενο που διαβάσατε, είναι μέρος της συνεργασίας του nevronas.gr με τον Σύλλογο Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Παιδιών με Αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες “Η Αγία Σκέπη” με στόχο την ανάδειξη των αναγκών των ατόμων με αναπηρία άνω των 21 ετών και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.