Η Rava εκπαιδεύεται και παράλληλα μας εκπαιδεύει, όχι μόνο για το πώς είναι βοηθητικό να συμπεριφερόμαστε σε έναν σκύλο-οδηγό αλλά και στο γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει, η πρόσβαση και η αυτονομία είναι ανθρώπινο δικαίωμα και όλοι μας μπορούμε να συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Είναι τα Podcasts του nevronas.gr για…Όλα, όσα…!
Κείμενο: Καπασούρη Αικατερίνη – Πτυχιούχος Προσαρμοσμένης Φυσικής Αγωγής
Παρουσίαση: Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Ηχογράφηση / Μιξάζ: Γκίκας Μελαχροινός – Φωτογράφος – Βιντεογράφος
Μουσική: Γιώργος Καλούδης – Τσελίστας – Λυράρης
Ακούστε το…
Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο team@nevronas.gr
Rava… η μουσκεμένη Σκύλος-Οδηγός. Μια ιστορία αναδοχής…
Οι ημέρες της πρώτης καραντίνας, λόγω κορονοϊού, για μένα ήταν μια από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής μου. Όχι γιατί δεν πάγωσα μπροστά στο άγνωστο, όχι γιατί δεν αγχώθηκα, όχι γιατί δεν απώλεσα τα όσα νόμιζα ως δεδομένα στη ζωή μου… αλλά γιατί βρήκα χρόνο να μετρήσω όλα τα πλακάκια του σπιτιού μου, να απολαύσω τον χρόνο με τον εαυτό μου και να αισθανθώ ευγνωμοσύνη για όλα όσα η ζωή μου έχει προσφέρει.
Στις ατελείωτες ώρες που πέρασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διάβασα μια ανακοίνωση από την Ελληνική Σχολή Σκύλων-Οδηγών Τυφλών Λάρα, που αφορούσε την αναζήτηση αναδόχου για το νέο κουτάβι της σχολής.
Τότε σκέφτηκα: «γιατί όχι;;;»
Έτσι απλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και δημιουργία φανταστικών σεναρίων. Άλλωστε, δεν είχα ποτέ σκύλο και δεν ήξερα κανέναν από τη συγκεκριμένη σχολή.
Η πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία ήταν τόσο αυθόρμητη και ανοιχτή σε όλα τα επίπεδα που το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όποιος ανάδοχος αναλάβει τον εκπαιδευόμενο σκύλο-οδηγό θα τον έχει συνέχεια μαζί του, μέχρι την ηλικία των 12-14 μηνών, δέσμευση 24ώρη και με ημερομηνία λήξης.
Στη συνέχεια ορίσθηκε η πρώτη συνάντηση στο σπίτι μου.
Χαριτολογώντας, η καλύτερή μου φίλη (γιατί ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα τέτοιες σχέσεις), μου είπε: «δηλαδή, θα έρθουν οι κοινωνικοί λειτουργοί τώρα;».
Στην συνάντηση ήρθε η Πέννυ Στούμπου που είχε φέρει έναν τεράστιο σκύλο μαζί της, ο οποίος ξάπλωσε στο πεντακάθαρο σαλόνι μου και η Αγγελική Ανδριοπούλου (εκπαιδεύτρια σκύλων), και οι δυο εθελόντριες, όπως μου είπαν.
Οι πληροφορίες έπεφταν βροχή… κοινωνικοποίηση, έκθεση σε ποικίλα ερεθίσματα, εκπαίδευση τουαλέτας, είσοδος ελεύθερη σε όλους τους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, νομικό πλαίσιο, διαχωρισμός εκπαίδευσης συμπεριφοράς και εντολών, καθημερινές ανάγκες του κουταβιού, εβδομαδιαία ατομικά και ομαδικά μαθήματα με την εκπαιδεύτρια σκύλων και άλλα πολλά που με δυσκολία μπορώ να ανακαλέσω.
Όμως, θυμάμαι καλά μια ερώτηση που μου έκαναν και από τότε την έχω ακούσει πολλές φορές…: «Πώς θα αισθανθείς όταν θα την αποχωριστείς;».
Η απάντηση παραμένει ίδια και γίνεται όλο και πιο δυνατή μέσα μου, χαρά και περηφάνεια. Μετά το τέλος της συνάντησης άρχισα να διαβάζω και να ενημερώνομαι, έμαθα λοιπόν γιατί τη λένε Ράβα, ποια τα στάδια εκπαίδευσης, ποια η διαδικασία επιλογής του κουταβιού αλλά και ότι ο ρόλος που ενδεχομένως να αναλάμβανα, ονομάζεται pappy-walker (ωραίο μου ακούστηκε)!! Μέσα σε λίγες ημέρες ήξερα ότι έχω περάσει στα finals! Και στις 26/05/20 ήρθε!!!
Rava λοιπόν…
…σε καφέ αποχρώσεις, με μάτια μελιά, 4 πόδια και μια ουρά προπέλα!! Αυτά μπόρεσα να καταλάβω στην πρώτη ματιά. Μετά από λίγο βέβαια κατάλαβα ότι από όλα τα κουτάβια του κόσμου εμένα μου έφεραν ένα που… ροχαλίζει!!
Και όλα φάνταζαν πολύπλοκα και δύσκολα, αλλά μετά από κάθε μάθημα εκπαίδευσης γίνονταν πιο κατανοητά.
Η ρουτίνα και τα ξεκάθαρα όρια είναι τα 2 πιο σημαντικά πράγματα για τη σχέση και την εκπαίδευσή «μας» έως σήμερα. Και αναφέρω το «μας» διότι η Rava μπερδεύεται, όταν εγώ κάνω λάθος χειρισμό.
Η ρουτίνα λοιπόν δεν έχει Σαββατοκύριακα, δεν έχει ζεστές ή βροχερές ημέρες, δεν έχει «σε 5 λεπτά», δεν έχει «δεν πειράζει για μια φορά», όταν κάτι παραβλέπω τότε η Rava μου το καθρεπτίζει με την συμπεριφορά της. Και έτσι γίναμε πρωινοί τύποι για περίπατο, μεταμεσονύκτιοι για τουαλέτα, αρσιβαρίστες για ανέβασμα/κατέβασμα σκαλιών, ελατήρια για να μη φάει όλη την χλωρίδα του Κάτω Χαλανδρίου, φορώντας (εγώ), διαρκώς, ένα κίτρινο τσαντάκι μέσης, ακόμα και με τις πιζάμες, για να έχω πάντα επάνω μου τον τροφικό ενισχυτή και να συνεχίζω την εκπαίδευση κάθε φορά που η Rava με εκπλήσσει με το πόσο γρήγορα μαθαίνει.
Και όσο κυλούν οι ημέρες δεν κουράζομαι πια, δεν άγχομαι, δεν ξεχνώ. Είχα κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου και είχα πει ότι δε θα ακυρώσω ή αναβάλω κανένα από τα θέλω μου, μα φυσικά θα τα προσαρμόσω στις ανάγκες του κουταβιού. Έτσι πήγα κομμωτήριο, για καφέ, σε ομαδική συνάντηση, στα μαγαζιά και τώρα έχει ήδη αρχίσει η προετοιμασία διότι σε λίγες ημέρες θα συμμετέχω σε μια ημερήσια επαγγελματική εκπαίδευση.
Και επειδή η καθημερινότητα δεν έχει μόνο βόλτες, παιχνίδι και καλοπέραση…
…η Rava συνεχίζει να εκπαιδεύεται και όταν εγώ εργάζομαι σε οκτάωρη, πενθήμερη εργασία λοιπόν, με ένσημα και happy hour, έχοντας την εγκάρδια υποδοχή από τον επιστημονικό υπεύθυνο Κατσίλα Νικόλαο και την πρόεδρο Καρακώστα Μαρία του Συλλόγου Θεραπευτικής Κολύμβησης ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ (που συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια) στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών και πιο συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του κλειστού κολυμβητήριου, υπό την σύμφωνη γνώμη του Γενικού Διευθυντή του ΟΑΚΑ κ. Χαλιορή Κωνσταντίνο, αλλά και του Διευθυντή Κολυμβητήριου κ. Θεοφάνη Φάνη.
Η Rava εκπαιδεύεται και μας εκπαιδεύει…
Δίπλα στο νερό, στην πισίνα καταδύσεων, εκεί που τόσα Άτομα με Αναπηρία, όλων των ηλικιών προσέρχονται για θεραπευτική κολύμβηση, πλάι από την εθνική ομάδα Καταδύσεων και Καλλιτεχνικής Κολύμβησης, αλλά και παρέα με τόσους άλλους μικρούς και μεγάλους κολυμβητές.
Η Rava εκπαιδεύεται, αλλά παράλληλα μας εκπαιδεύει, όχι μόνο για το πώς είναι βοηθητικό να συμπεριφερόμαστε σε έναν σκύλο-οδηγό, αλλά και στο γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει, η πρόσβαση και η αυτονομία είναι ανθρώπινο δικαίωμα και όλοι μας μπορούμε να συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Μα μόνο για αυτό το τελευταίο είμαι σίγουρη πια. Διότι βλέπω ανθρώπους, άγνωστους σε εμένα, που τώρα την έμαθαν ή την αναγνωρίζουν στο δρόμο, στην πισίνα, στη γειτονιά. Φωνάζουν από τα μπαλκόνια στις 02:45: «βλέπω μαθαίνει», με κοιτάζουν και μου λένε «δεν της μιλάω αλλά να ξέρει ότι την αγαπάω» και ας τους γνωρίζω χρόνια και ας μη μιλούσαμε ποτέ έως τώρα, θέλουν να τη βγάλουν φωτογραφία, αναρωτιούνται πότε θα είναι έτοιμη να τη χαϊδέψουν και με ρωτούν πώς μπορούν να με βοηθήσουν όταν δουλεύω και αν χρειάζομαι κάτι.
Τώρα πια, μπορώ σας πω λίγα περισσότερα για τη Rava. Τρελαίνεται για το νερό, κυλιέται και παίζει όπου το πετύχει, εξιτάρεται με ό,τι πετάει, κολλάει τη μουσούδα της στους καθρέπτες, γλιστράει στα πλακάκια του σπιτιού, βάζει το λουρί της στο σώμα και με κοιτάει όταν θέλει παιχνίδι, της πάει το κόκκινο χρώμα, ζεσταίνεται υπερβολικά, κάθεται συνέχεια στο πλάι, είναι κουτάβι-τούμπας διότι όλο κοιμάται ανάσκελα.
Είναι όμως και ιδιαίτερα ανθρωποκεντρική, έχει μεγάλη αυτοσυγκράτηση για την ηλικίας της, υπακούει σε τουλάχιστον 4 εντολές, επιλέγει πάντα να κοιμάται πολύ κοντά μου ακόμα και επάνω στα πέλματα μου, διαχειρίζεται τις προκλήσεις και επανέρχεται γρήγορα, συνήθειες που για σκυλιά-συντροφιάς είναι αποδεκτές, για τη Rava είναι αποπροσανατολιστικές και της δημιουργούν ανασφάλεια.
Η Rava λοιπόν, είναι ένα χαρισματικό κουτάβι που μόνο εάν είναι χαρούμενη θα είναι ικανή να γίνει σκύλος-οδηγός, για να δοθεί χωρίς οικονομική επιβάρυνση σε έναν συνάνθρωπό μας και να του αλλάξει την ζωή.
Γράφει: η Καπασούρη Αικατερίνη – Πτυχιούχος Προσαρμοσμένης Φυσικής Αγωγής
