Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 27 χρόνια, τα 20 παντρεμένοι, τα 18 γονείς, τα 16 γονείς ατόμου με αναπηρία.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Δεν τον έχω δει να δακρύζει ούτε μια φορά (τώρα που το σκέφτομαι, αυτό δεν είναι normal, να το κοιτάξω!)
Δεν τον έχω δει να μαλώνει με άνθρωπο. ΠΟΤΕ.
Στους χειρότερους καυγάδες μας, τα παιδιά μας δεν πήραν χαμπάρι, ενώ οι γείτονες νομίζουν ότι είμαστε το ιδανικό ζευγάρι από το «μικρό σπίτι στο λιβάδι»… κι εγώ δεν φημίζομαι για την αυτοσυγκρατησή μου, οπότε τα εύσημα για την καλύτερη ever διαχείριση θυμού πάνε σε εκείνον. (Τώρα που το σκέφτομαι κι αυτό, θα πάω να διαβάσω τα βιβλία του με τίτλο: «Human Factors». Υπάρχει πιθανότητα να με δουλεύει συστηματικά!)
Όμως υπήρξε ένα περιστατικό που δεν αναγνώρισα τον Βασίλη.
Μια μέρα, οδηγούσε. Μόλις είχαμε ξεπαρκάρει, δηλαδή, στα 250 μέτρα απόσταση από το σπίτι, στα στενά της Κοκκινιάς. Δεν θυμάμαι τί έλεγα, φλυαρούσα όταν ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος, κάπου απέξω.
Δεν είχα καταλάβει την προέλευσή του, ο Βασίλης όμως είχε δει το εξής σκηνικό: ένας άνθρωπος γύρω στα 50, (αργότερα μάθαμε ότι το όνομά του ήταν Μάρκος), με εμφανή σημάδια νοητικής αναπηρίας, τουλάχιστον στα δικά μας «εκπαιδευμένα» μάτια, ανακάτευε κάτι σακούλες δίπλα σε ένα κάδο απορριμμάτων, ψάχνοντας για συγκεκριμένες συσκευασίες.
Ο ένοικος της ισόγειας κατοικίας, απέναντι από τον κάδο, βλέποντάς τον να πειράζει τα σκουπίδια, πήρε ένα σκουπόξυλο και για να τον «τρομάξει», άρχισε να χτυπάει τον κάδο με δύναμη. Αυτός ήταν ο θόρυβος που είχα ακούσει.
Το αυτοκίνητο κοκάλωσε στη μέση του δρόμου. Ο Βασίλης βγήκε έξω με σφιγμένο όλο το κορμί, ενώ δεν άκουγε που φώναζα: «που πας;», «τι έγινε;». Κινήθηκε απειλητικά εναντίον του ανθρώπου που φώναζε ταυτόχρονα: «φύγε, ουστ» και τον έπιασε από το γιακά…
–«Τι κάνεις ρε; γιατί τον χτυπάς;»
Εγώ μαρμάρωσα. Ο κύριος “μαζεύτηκε”.
–«Δεν τον χτύπησα, πάει κάθε μέρα και ψάχνει μπουκάλια από νερά, και ανακατεύει τα σκουπίδια, ήθελα να φύγει».
–«Και τι είναι ρε ο άνθρωπος και φέρεσαι έτσι;»
–«Και ποιος θα τα μαζέψει;»
–«ΕΓΩ θα τα μαζέψω», είπε ο Βασίλης μου.
Τα μαζέψαμε παρέα.
Μας παρακολουθούσαν σαν χαζοί.
«Έλα μέσα στο αμάξι», του είπα «άστο, τελείωσε, μπες μέσα». Μπήκε, έβαλε μπροστά, φύγαμε.
Μισή ώρα μετά, είπε: «να του πηγαίνεις κάθε βδομάδα μια εξάδα νερά». Απάντησα ότι αν είναι η εμμονή του να ψάχνει τα σκουπίδια, δεν θα σταματήσει. «Δοκίμασε», μου είπε.
Εκείνη την ημέρα, ο άντρας μου, υπερασπίστηκε τον άνθρωπο αυτό γιατί σκέφτηκε ότι μεθαύριο μπορεί να βρεθεί ο γιος του στη θέση του.
Δεν του έχω πει ποτέ ότι τον αγάπησα εκείνη τη μέρα, λίγο παραπάνω.
Υ.Γ. Ο Μάρκος (με Νοητική Υστέρηση και Αυτισμό) μένει με την υπερήλικη μητέρα του. Έχω να την δω δύο μήνες… να περάσω να δω αν είναι καλά…
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
