Όταν ξεκίνησα πριν από 17-18 χρόνια να ενημερώνομαι για τον Αυτισμό, εντάχθηκα σε Συλλόγους, έτρεχα σε συνέδρια και ημερίδες, άκουγα επιστήμονες και ειδικούς, Έλληνες και ξένους. Έβλεπα προβολές για την αντιμετώπιση και τις παροχές που έχουν άλλες χώρες πάνω σε θέματα αναπηριών. Μέσα στην αγωνία και το άγχος υπήρχε “ένα μικρό παραθύρο που εμπαινε λίγο φως”…
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
Άκουγα για έρευνες και πρόοδο, για αποτελέσματα που μετά από χρόνια θα μπορούν να δώσουν απαντήσεις για το Αυτισμό και την κληρονομικότητα (μεγαλώνω κι άλλο παιδί και σκέφτομαι το οικογενειακό του μέλλον). Σκεφτόμουν πόσο έχουν προοδεύσει σε θέματα που αφορούν τις διαγνώσεις και την αντιμετώπιση. Πριν λίγες δεκαετίες ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν οι ενήλικες αυτιστικοί ήταν έγκλειστοι στο ψυχιατρείο της Λέρου ως ψυχικά ασθενείς. Δεν ήξεραν καν τη διάγνωση, δεν ήξεραν ούτε την αντιμετώπιση.
Και ήταν ανακουφιστικό να ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στην μέθοδο διδασκαλίας-εκπαίδευσης, ψυχολογικής υποστήριξης, κοινωνικής ένταξης και στην αποδοχή από ένα μέρος της κοινωνίας.
Όμως με την πάροδο των χρόνων και ενώ περιμένεις με όλη αυτήν την πρόοδο να “ανοίξουν” τα μυαλά των ανθρώπων και να αποδέχονται το διαφορετικό και να συνυπάρχουν, διαπιστώνεις ότι λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα σε μερίδα συμπολιτών μας, η επιστήμη προχωράει αλλά “τα μυαλά μένουν πίσω”, σε άλλες εποχές.
Οι οικογένειες των ΑμεΑ και τα ίδια τα άτομα έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν σε μια κοινωνία που κλείνει αντί να ανοίγει. Μια κοινωνία χωρίς κρατική μέριμνα για όλα τα ΑμεΑ αφού κι εκεί γίνεται διαχωρισμός στις αναπηρίες για να γλυτώσουν κονδύλια και επιδόματα θέτοντας προϋποθέσεις και διακρίσεις (και ό,τι πιάσει). Βλέπε Προσωπικός Βοηθός ΑμεΑ (μακάρι να μας διαψεύσουν τα τελικά πορίσματα της επιτροπής), συνεδρίες και εκπαιδευτικά προγράμματα, δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Μισαναπηρισμός με πολλά πρόσωπα…
Ας θυμηθούμε τα περιστατικά που έχουν “πέσει” στην αντίληψη μας και πόσα άλλα είναι θαμμένα βαθιά στις μικρές κοινωνίες.
Το αισχρό μήνυμα που έφτασε σε μητέρα αυτιστικού παιδιού, την κα Άδα Σταματάτου ακτιβίστρια που μάχεται για δικαιώματα και ευκαιρίες.
Υπάρχουν στιγμές που λαμβάνω τέτοια μηνύματα και απελπίζομαι.Γιατί συνειδητοποιώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα τεράστιο…
Δημοσιεύτηκε από Η ζωή μου με τον Γιάννη στις Τετάρτη, 22 Ιουλίου 2020
Η παραλίγο έξωση σε οικογένεια με ανάπηρο παιδί στο φάσμα του αυτισμού, στο χωριό Πηγάδια της Ξάνθης
Το εξώδικό για τη μίσθωση οικήματος που θα φιλοξενήσει ΑμεΑ, στα Λεχαινά.
3 περιστατικά τους τελευταίους τρεις μήνες. Υπάρχουν πολλά και το ζητούμενο δεν είναι να τα αναφέρω. Το ζητούμενο είναι απλά να μην υπάρχουν τέτοιες ειδήσεις στην καθημερινή μας ενημέρωση.
Εάν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένος λαός πρέπει να αποβάλλουμε ως κοινωνία όλα τα τα πρόσωπα και τις εκφάνσεις του ρατσισμού, αλλιώς δεν έχει νόημα να μιλάμε για πολιτισμό και πρόοδο.
Διαβάστε ακόμη…
Να εκπαιδεύσουμε τις κοινωνίες μας… Να υπάρχουμε όλοι μαζί!
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
