Είναι λίγο παραπάνω από 11 χρόνια που φοράω το κοστούμι του ΑμεΑ και διαπιστώνω ότι, στην Ελλάδα, αυτό το κοστούμι είναι πολύ… στενό.
του Θωμά Χαφή – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
Για μάς, τα άτομα με… πολύ ειδικές ανάγκες, η χώρα μας είναι κακιά μητριά που μόλις τώρα έφτιαξε τις υποδομές για να μπορούμε κι εμείς να έχουμε πρόσβαση σε παραλίες, μήπως και κάνουμε κι εμείς κάνα μπάνιο στη θάλασσα, τώρα που σκάει ο τζίτζικας!
Προσωπικά, ξέρω μόνο μια παραλία στην Αττική που πληροί τις προδιαγραφές, για να μπορούν να μπαίνουν στη θάλασσα οι φίλοι και οι φίλες μας που μετακινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αυτήν στον Άλιμο. Φυσικά είναι ψιλά γράμματα αν μιλήσουμε για τουαλέτες που μπορούν να εξυπηρετήσουν άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτά είναι ανέκδοτα στην Ελλάδα!
Όταν στην παραλία του Αλίμου έγιναν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές για να μπορούν και τα άτομα που χρησιμοποιούν αμαξίδιο να κάνουν μπάνιο, έγινε τεράστιο θέμα στις ειδήσεις. Και “μπράβο στον δήμαρχο” και λιβανιστήρια και αγιαστούρες… Τί μπράβο και αηδίες! Υποχρέωσή του είναι να κάνει τα στοιχειώδη για τους δημότες του! Όταν ζητάει την ψήφο τους είναι καλά;;; Δεν υπάρχει ψήφος με… αναπηρία!!! Και οι πολιτικοί (είτε της κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης) για να πάρουν τις ψήφους μας, βάζουν κάποιον από μάς, είτε στους δημοτικούς συνδυασμούς, είτε στα ψηφοδέλτια για τη Βουλή ή την Ευρωβουλή.
Αυτοί οι… ΑμεΑ – εθνοπατέρες είναι το άλλοθι της κρατικής αναλγησίας για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, φίλοι και φίλες, ακόμα και ΑμεΑ πρωθυπουργός να βγει σ’ αυτή τη χώρα, η κρατική διοίκηση θα συνεχίσει να μάς δείχνει το σκληρό της πρόσωπο.
Βέβαια, από την άλλη, η “λογική” τους θα σού πει: “Κύριε Ανάπηρε, τί άλλο θες; Σού ‘χω κι ένα ΑμεΑ να σε εκπροσωπεί στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Τί άλλο θες, εεεεε;;;;;;”. Τώρα τί σχέση μπορεί να ‘χει ο ΑμεΑ ευρωβουλευτής με τα 25 χιλιάρικα μισθό, μ’ εμένα που κάνω το σκατό μου παξιμάδι κι ευτυχώς που με ξέρουνε τα μαγαζάκια της γειτονιάς μου και μου δίνουν βερεσέ μέχρι να βγει ο μήνας, ένας Θεός το ξέρει ή μάλλον, ούτε ο Θεός το ξέρει… Κι ύστερα διαμαρτυρόμαστε γιατί παρκάρουν μπροστά στις αναπηρικές μας ράμπες ή δεν υπάρχουν ασανσέρ για αμαξίδια στις δημόσιες υπηρεσίες.
Αφού το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.
Το ελληνικό κράτος δείχνει να είναι υποκριτικό. Πάντα ήτανε. Έχει και μερικούς “αναπηροπατέρες” που λένε ότι αγωνίζονται για μας, αλλά κι αυτοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από τους πονηρούς της… “νευροτυπικής” κρατικής εξουσίας!
Τώρα που σας γράφω, ακούω να χτυπά πένθιμα η καμπάνα της εκκλησίας της γειτονιάς μου, γιατί αυτή την ώρα γίνεται η πρώτη προσευχή στην Αγιά Σοφιά που ξαναλειτουργεί ως τζαμί. Λες κι αυτό να είναι το μοναδικό μας πρόβλημα… Αλλάχ ου άκμπαρ λοιπόν!!!
Γράφει: ο Θωμάς Χαφής – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
