Ο σκύλος – οδηγός μου εδώ και 10 χρόνια που απλά, μπόρεσε να προσαρμόσει την ύπαρξη του, ψυχή και σώμα στη δίκη μας, την ανθρώπινη τρέλα. Δεν έκανε ποτέ της λάθος. Δεν επέδειξε ποτέ της αδυναμία, ανταποκρινόμενη στην απαιτητική καθημερινότητά μου στο τρελό σκηνικό που στήνατε εσείς και που είμασταν αναγκασμένες να ζούμε.
Κι αυτά, τον καιρό πριν χωθούμε στα σπίτια μας και σταματήσετε να παρκάρετε παράνομα στα πεζοδρόμια, να βάζετε τα τραπέζια, τις ταμπέλες και τις καρέκλες σας, όπου σας βολεύει, να παραβιάζετε σηματοδότες, ράμπες και διαβάσεις. Να ουρλιάζετε, να κοιτάτε περιφρονητικά, να χαϊδεύετε επειδή έτσι γουστάρατε εκείνη τη στιγμή που βλέπατε έναν σκυλο να καθοδηγεί μια τυφλή βήμα – βήμα. Να προσπαθείτε να επιβάλετε εξουσία, πατώντας επάνω στην «αδυναμία μας», αγνοώντας επίτηδες κι απροκάλυπτα τα πιο βασικά μας δικαιώματα, όπως αυτό της πρόσβασης ή της ελευθερίας. Να μας το παίζετε φιλάνθρωποι και φιλεύσπλαχνοι μα κατά βάθος, να μας διώχνετε με το γάντι, ακόμα κι εσείς, οι επιστήμονες, οι γραμματισμένοι που δεν μπορείτε να δεκτείτε πως ένας σκύλος ή ένας άνθρωπος χωρίς όραση, μπορούν να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα δικά σας όρια.
Να λέτε: «εντάξει ρε παιδιά, μια τυφλή είναι που μπορεί και να βλέπει. Αλλιώς με έναν σκύλο…. πως;» Να μην εστιάζετε στις λύσεις αλλά στα προβλήματα. Πάντα στα προβλήματα, μοιρολατρικά, σαδιστικά, παντού, προβλήματα.
Και να αδυνατούμε να σας πείσουμε, όχι για τους λόγους που επενδύουμε τόσα χρήματα και τόσο χρόνο για την εκπαίδευση ενός σκύλου – οδηγού – άκουσον – άκουσον για έναν σκύλο; Οι τυφλοί μπορούν να βγαίνουν μόνοι τους έξω; – Αλλά ούτε και για το γεγονός πως ένας σκυλος – οδηγός, μπαίνει παντού. Όχι για εκείνους τους λόγους της αυτονομίας, της συμπερίληψης, της σκληρής δουλειάς που δεν βλέπατε ενώ βλέπαμε εμείς, όταν πια αποσυρόμασταν στα βαθύτερα μονοπάτια της ύπαρξης μας αλλά για τους αυτονόητους λόγους. Εκείνους που υποτειθεται, προστάζουν ο νόμος και η λογική.
Ίσως να φταίει η πανδημία, ίσως και το γεγονός πως χθες πριν ένα χρόνο, έφυγε η Λάρα…
Παραταύτα….
Επειδή όλα αυτά και πολλά άλλα που αντικατοπτρίζονται στην απλοϊκή ύπαρξη του σκύλου αλλά προβάλλονται στην δίκη μας, άθλια ύπαρξη, την ανθρώπινη, αυτή που εγώ βλέπω με τα μάτια ενός σκύλου, ελπίζω πως την επόμενη ημέρα θα σκέφτεστε κάπως λιγότερο εγωκεντρικά.
Δεν θα κλαίτε για τα μωράκια που νοσηλεύονται απομονωμένα, εξαιτίας του κορονοϊού επειδή «είναι της μόδας» αλλά για τα αναπηρα παιδιά που σαπίζουν στα κλουβιά των ιδρυμάτων ή αυτά των σπιτιών τους. Αυτά που μέχρι σήμερα, αγνοείτε επιδεικτικά.
Δεν θα θυμάστε τι σημαίνει γιατρός και Νοσηλευτης, επειδή είδατε μια εικόνα στην τηλεόραση αλλά επειδή δίπλα σας, υπάρχουν άνθρωποι που αναπηροποιούνται, νοσηλεύονται και πεθαίνουν, εξαιτιας ενός τροχαίου ή μιας μακροχρόνιας ή ανίατης ασθένειας. Τα νοσοκομεία, δεν φτιάχτηκαν χθες.
Δεν θα κλαίτε γιατί είστε κλεισμένοι στα σπίτια σας για να σωθείτε αλλά επειδή χιλιάδες άνθρωποι, είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους επειδή δεν γεννήθηκαν «κανονικοί».
Δεν θα γκρινιάζετε επειδή δεν έχετε βιβλία να διαβάσετε. Θα απαιτείτε να έχουν βιβλία τα τυφλά παιδιά στα σχολεία.
Δεν θα σας γράφει η αστυνομία επειδή κυκλοφορείτε. Θα σας γράφει επειδή εμποδίζετε τους άλλους να κυκλοφορήσουν.
Δεν θα τηρείτε τα αυτονόητα επειδή θα απειλείται η ύπαρξη σας, η Αγία σας Οικογένεια και το αποστειρωμένο εγώ σας. Επειδή σας το λέει ο Παπαδόπουλος των 11 εκατομυρίων€. Μα επειδή θα βλέπετε λίγο παραπέρα από τη μύτη σας.
Ίσως.
Γράφει: η Ιωάννα – Μαρία Γκέρτσου
