Χρήστος Ταμπαξής

Η μητέρα σου θυμάται ακόμα τον φόβο που βίωνε κάθε φορά που μόνος σου, σαν μικρό αετόπουλο στον αέρα, άνοιγες τα πολύτιμα φτερά σου και έκανες έναν ακόμα άθλο. Έκανες το απίστευτο! Αυτό που, λίγα χρόνια πριν, ούτε μπορούσε να το φανταστεί. Μόνο που εσύ το έκανες στη θάλασσα…

της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός

Σε έβλεπε να ξεμακραίνεις τόσο πολύ, στα γαλήνια και παγωμένα από τα ρεύματα νερά του Αργυροπόταμου, εκεί μέσα στο κολπάκι, που το κεφάλι σου έμοιαζε με μια κουκίδα. ”Φίλιππε φοβάμαι’’ έλεγε στον λατρεμένο σου πατέρα και εκείνος της απαντούσε, ”ξέρει πια να κολυμπάει, να μη φοβάσαι”.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια (περίπου έξι) από τότε που έγινε η διάγνωση: Eγκεφαλική Παράλυση_ Σπαστική Τετραπληγία. Την εποχή εκείνη ήταν ακόμα ταμπού, να πεις ότι κάποιος δικός σου αντιμετώπιζε ‘κάποια’ θέματα υγείας. Η μητέρα σου ένοιωσε ανακούφιση όταν μετά από χρόνια είδε, στην τηλεόραση, την καμπάνια για τα άτομα με αναπηρίες, με σύνθημα: ”έχεις και εσύ δικαίωμα στην ζωή”. Και βέβαια έχεις_ποτέ δεν είχε πιστέψει το αντίθετο. Και ο μπαμπάς σου το διαχειρίστηκε και κατάφερε με επιμονή και υπομονή να σε μάθει να επιπλέεις στο νερό. Αυτή ήταν η αρχή. Μια αρχή επίπονη και καθόλου εύκολη, ένα δύσβατο μονοπάτι που όμως σε έφερε μέχρι εδώ, στο βάθρο του Ολυμπιονίκη. Πόσα βράδια ο μπαμπάς σου, σου έκανε με τις ώρες μαλάξεις για να ανακουφίσει τους πόνους σου. Από εκείνον έμαθες πολλά_ να σέβεσαι, να αγαπάς, να παθιάζεσαι,να προσπαθείς.

Η εσωτερική σου πειθαρχία, η αγάπη που είχες για το κολύμπι, η εμπιστοσύνη σου στην προπονήτριά σου την κα Ντία και η στήριξή της οικογένειά σου, σε ανέδειξαν. Πέρασες πολλά. Ταξίδια για φυσική αποκατάσταση, χειρουργεία, φυσικοθεραπείες.

Ο κόσμος δεν ήταν πάντα καλοπροαίρετος και φιλικός. Πολλές φορές κοιτούσε με καχυποψία. Άλλες φορές, κάποιοι φέρθηκαν ρατσιστικά αλλά και εκείνοι δεν ήξεραν, μου είπες. Δεν τους κατηγορείς. Τις περισσότερες φορές σε βοήθησαν σ’αγκάλιασαν, σου φέρθηκαν όπως σου άξιζε.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ, η μητέρα σου, τη δασκάλα του νηπιαγωγείου της γειτονιάς σου που σε πρωτοανέλαβε με δική της ευθύνη και σε καλοδέχτηκε σαν δεύτερη μάνα. Στο δημοτικό έτυχες σε ένα διευθυντή, ένα κομμάτι μάλαμα και έμαθες ένα σωρό πράγματα. Έτσι περνούσε ο καιρός και γινόσουν αυτός που είσαι σήμερα.

Και είναι κάποιοι άνθρωποι Χρήστο_ και αυτό θέλω να το θυμάσαι_ που σε κοιτούν και φουσκώνουν από υπερηφάνεια. Να, όπως εγώ που δεν ξεχνώ να λέω: ‘’ξέρω τον Χρήστο τον Ολυμπιονίκη” και καμαρώνω. Άλλοι λένε για ηθοποιούς, για τραγουδιστές κι εγώ λέω για εσένα. Και ξέρεις κάτι; Και Ολυμπιονίκης να μην ήσουν πάλι θα καμάρωνα που έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο μοναδικό, που ξέρει να γελά, να διασκεδάζει, να αγαπά, να μην τα παρατά, να ευχαριστεί, να αποδέχεται, να συγχωρεί, να οραματίζεται έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, έναν κόσμο προσβάσιμο σε όλους. Και όλα αυτά, με αισιοδοξία και μιαν άσβεστη φλόγα για ζωή.

Σ’ ευχαριστώ Χρήστο.