Ο Νικόλας Ζαννιδάκης (11 ετών, μαθητής) μιλάει για τον αυτισμό, όπως τον βιώνει, μιας και ο ίδιος είναι αυτιστικός.
Έχει μιλήσει αρκετές φορές για τον αυτισμό, και κάθε φορά μας εκπλήσσει με τον τρόπο που προσπαθεί να κατανοήσει και να προσεγγίσει σκέψεις και συμπεριφορές… τόσο τις δικές του, όσο και των “άλλων” ανθρώπων, γύρω του.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον Νικόλα μέσα από την συνέντευξη που μας έδωσε…
Νικόλα έχεις πει ότι «Αυτισμός σημαίνει_ σκέφτομαι, θέλω, προσπαθώ, κάνω πράγματα… αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο». Δώσε μας 1-2 παραδείγματα.
Μπορεί ένα σχολείο να έχει πάει εκδρομή σε ένα κλειστό παιδότοπο και να έχουν πάει τουλάχιστον 125 παιδιά που δεν είναι αυτιστικά και 1 ακόμη παιδί που είναι αυτιστικό. Τα 125 παιδιά λατρεύουν το χώρο και δε θέλουν να φύγουν, ακόμη και όταν έρχεται η ώρα να φύγουν. Το αυτιστικό παιδί ήθελε να φύγει από την πρώτη στιγμή που πήγε επειδή φοβόταν το περιβάλλον και δεν του άρεσε. Μπορεί να φοβόταν ή άραγε ντρεπόταν να δείξει πόσο ωραία περνούσε;
- Έστω ότι δύο παιδιά, (το ένα είναι αυτιστικό, το άλλο όχι), ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο, είχαν χάσει όμως τις μπάλες τους και η μόνη που είχαν, ήταν μια μπάλα μπάσκετ. Τα δύο παιδιά συζητούν μεταξύ τους μέχρι να αποφασίσουν τί θα κάνουν.
Έστω ότι ο Χρόνης είναι αυτιστικός και ο Παντελής δεν είναι.
Π: Να παίξουμε ποδόσφαιρο με αυτή τη μπάλα;
Χ: Μήπως θα έπρεπε να το σκεφτούμε;
Π: Πουφ… οι σκέψεις είναι χάσιμο χρόνου!
Χ: Δε το νομίζω_(Και σκέφτηκε κάτι μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Σκέφτηκε λοιπόν, ότι αν παίξουν ποδόσφαιρο με αυτή τη μπάλα θα χτυπήσουν το πόδι τους επειδή είναι σκληρή). Εγώ δε θέλω να παίξω με αυτή τη μπάλα!
Π: Καλά εγώ θα παίξω!
Και μετά ξέρετε πώς κατάντησε ο Παντελής; Τον πονούσε πολύ το πόδι του, για μισό μήνα! Ενώ το αυτιστικό παιδί δεν έπαθε τίποτα, γιατί αυτό, το σκέφτηκε πριν το κάνει.
Πώς νομίζεις ότι βλέπουν οι άλλοι εσένα, με αυτήν την διαφορετικότητα; (Ας μιλήσουμε και για το σχολείο και τους συμμαθητές σου ή και τα παιδιά με τα οποία κάνεις άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες).
Πιστεύω πως τα άλλα παιδιά δεν τα πολυνοιάζει τί έχω, αλλά τί κάνω. Ξέρω ότι με σέβονται και όταν είμαι σε δύσκολη θέση προσπαθούν να με βοηθήσουν, ίσως και περισσότερο από τους δασκάλους μου.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και αν τους συμπαθώ κι εγώ, είμαι το μοναδικό παιδί, όχι μόνο στην τάξη μου, αλλά και σε ολόκληρο το σχολείο που στα διαλείμματα δεν έχει κανέναν για παρέα. Όλα έχουν παρέα, εκτός από μένα… Αυτό όμως τις περισσότερες φορές μου αρέσει γιατί με ξεκουράζει!
Αν διαπιστώνεις ότι αυτοί “που δεν είναι αυτιστικοί”, δεν σε καταλαβαίνουν, εσύ πώς αισθάνεσαι, και πιο σημαντικό, πώς αντιδράς; Κάνεις κάτι για να τους πλησιάσεις και να τους βοηθήσεις να καταλάβουν ποιός είσαι;
Εκτός από την οικογένειά μου κανείς δεν έχει καταλάβει, μέχρι τώρα, το χαρακτήρα μου αν και αρκετοί ξέρουν ότι είμαι αυτιστικός. Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το ότι δε με καταλαβαίνουν, θα χαιρόμουν όμως αν με καταλάβαιναν γιατί έτσι ίσως θα μπορούσαν να με βοηθήσουν, με κάποιο τρόπο.
Ας μιλήσουμε και λίγο για τα συναισθήματα. Και ξεκινάμε πρώτα με τα κάπως πιο δύσκολα όπως: Λύπη, στενοχώρια, θυμό. Τί κυρίως σου προκαλεί αυτά τα συναισθήματα, και πώς τα διαχειρίζεσαι τελικά; (πώς τα σκέφτεσαι και τί κάνεις όταν αισθάνεσαι έτσι).
Η στενοχώρια, μου προκαλεί φόβο και ο θυμός μου προκαλεί στενοχώρια. Η λύπη είναι στενοχώρια. Όταν αισθάνομαι στενοχώρια κλαίω και όταν αισθάνομαι θυμό, βάζω τις φωνές.
Πώς αισθάνεσαι εσύ και τί κάνεις όταν βλέπεις άλλους να είναι στενοχωρημένοι, θυμωμένοι, ή (κατά κάποιον τρόπο) αδικημένοι;
Αν δε τους συμπαθώ, δεν δίνω καμιά απολύτως σημασία. Αν όμως τους συμπαθώ, τους λυπάμαι. Σκέφτομαι το πώς νιώθουν και στενοχωριέμαι για όποιο κακό συναίσθημα τους έχει συμβεί.
Τί σημαίνει για σένα το: “νιώθω χαρά”; (Ποιά κατάσταση, ποιό πράγμα ή άνθρωπος, σου δίνει μεγάλη χαρά;)
Χαίρομαι όταν… βλέπω και καταλαβαίνω ότι κάτι καλό θα συμβεί, όταν βλέπω τον ξάδερφό μου και όταν καταφέρνω κάτι που στην αρχή δε μπορούσα να το καταφέρω.
Ποιές δραστηριότητες σου αρέσουν πολύ; Και είναι μόνον η δραστηριότητα που σου δίνει χαρά ή και το γεγονός ότι αυτές μπορείς να τις κάνεις μαζί με άλλους;
Μπάσκετ, play station, ζωγραφική, κατασκευές, τηλεόραση, ποδήλατο, καρτ, κολύμπι, διάβασμα. Μου αρέσουν αυτές οι δραστηριότητες επειδή με κάνουν να νιώθω χαρά.
Σε άκουσα στο ραδιόφωνο να μιλάς για τον φόβο.
«Ο φόβος είναι φίλος μας» είπες, «και μας μαθαίνει να είμαστε γενναίοι. Μετά…φεύγει!». Δώσε μου ένα παράδειγμα, από την δική σου ζωή. Ποιός φόβος σου έχει φύγει, αφού σε έκανε πρώτα να αισθανθείς γενναίος;
Όταν ήμουν τριών ετών, έως και τα πέντε μου, φοβόμουν τις ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες μέχρι που κάποια στιγμή βρήκα το θάρρος και δοκίμασα μια. Δεν έκανε πολύ θόρυβο!
Γιατί τελικά ο θόρυβος ήταν αυτό που με τρόμαζε. Σήμερα βουρτσίζω τα δόντια μου με ηλεκτρική οδοντόβουρτσα και μετά τα καθαρίζω και με στοματικό διάλυμα!
Πώς σκέφτεσαι τα αστεία και το χιούμορ; Ή ακόμα και το θέμα του “κάνω πλάκα!”
Το χιούμορ, τα αστεία και το “κάνω πλάκα” δεν είναι και τόσο ευχάριστα στη δική μου ζωή. Δεν είναι κομμάτι της ζωής μου, δεν μου αρέσουν και τα βρίσκω εκνευριστικά.
Απ’ ό,τι έχω ακούσει ή διαβάσει από εσένα, μου δίνεις έντονα την αίσθηση του (εν δυνάμει) μελλοντικού συγγραφέα. Ένας άνθρωπος που μπορεί (φυσικά αν το θελήσει), να βάλει τις σκέψεις στο χαρτί και να τις κάνει βιβλίο και, γιατί όχι, και θεατρικό έργο. Έχει περάσει από το μυαλό σου κάποια τέτοια σκέψη;
Θα ήθελα να γράψω κάποτε ένα βιβλίο. Μάλιστα, έχω γράψει ήδη ένα παραμύθι το οποίο θέλω να εκδόσω. Το παραμύθι μου το έχω διαβάσει και στο ραδιόφωνο και λέγεται: “Ερωτευμένες Γοργόνες“. Για θεατρικό έργο δεν έχω αποφασίσει ακόμα!
Κλείνοντας, θα ήθελα να μάθω ποιά πράγματα από την ζωή σου θέλεις να παλέψεις (γι’ αυτά), δηλ. να συνεχίσεις να τα προσπαθείς μέχρι να τα καταφέρεις και ποιά είναι αυτά που αποκλείεις (από την ζωή σου);
Μαζεύω χρήματα για να αγοράσω ένα παιχνίδι που το θέλω πολύ! Θα ήθελα να αποκτήσω το αυτοκίνητο των ονείρων μου, να κάνω οικογένεια, δικά μου παιδιά και να τους μάθω να κάνουν ποδήλατο!
Θέλω να γίνω αστροναύτης και να ζω σε διαστημικό σταθμό!
Θέλω να πάω στο Παρίσι, να επισκεφτώ το μουσείο του Λούβρου και να δω τον Πύργο του Άιφελ, για αυτόν τον λόγο μαθαίνω και γαλλικά.
Δε θέλω καθόλου πια να τρέξω σε ράλλυ, αυτό ήταν ένα παλιό μου όνειρο που δε θέλω πια να πραγματοποιηθεί.
Συνέντευξη: του Νικόλα Ζαννιδάκη, στην Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Διαβάστε ακόμη…
Ενημέρωση και Ευαισθητοποίηση για τον Αυτισμό
