Θέλω δημόσια να ευχαριστήσω τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες του Ιατρικού Κέντρου Αμαρουσίου, και του Μαιευτηρίου “Γαία”, που από πέρσι έως σήμερα με είχαν σαν πριγκίπισσα. Επίσης, ευχαριστώ όλο το προσωπικό του νοσοκομείου “Αγία Όλγα” που με κάνανε να νιώθω -το λιγότερο- παιδί τους! Τέλος χρωστάω τη ζωή μου στους γιατρούς και στο προσωπικό του νοσοκομείου ΚΑΤ που 2 φορές με σώσανε,”στο τσακ”. Την πρώτη, όταν στα 18 μου είχα ένα σοβαρό τροχαίο και τη δεύτερη, όταν στα 31 μου έπαθα ατελή ειλεό.
της Γεωργίας Κούρτη
Χρωστάω όλα τα ευχαριστώ του κόσμου στον γαστρεντερολόγο μου και τον γυναικολόγο μου που, τα τελευταία 4 χρόνια, ακούνε “το μακρύ μου και το κοντό μου”, χωρίς να έχουν παραπονεθεί ούτε μια φορά.
Ομολογώ ότι είμαι η χειρότερη ασθενής που μπορεί να τύχει σε γιατρό. Δεν έχω καθόλου υπομονή, δεν αντέχω τον πόνο, βρίζω, δεν ικανοποιούμαι με τίποτα, αμφισβητώ όλους τους γιατρούς, παίρνω τα σωληνάκια μου και το σκάω από το νοσκομείο, τηλεφωνώ στους γιατρούς 3 φορές την ημέρα, ακόμα και σε αργίες. Ζητάω, από τους ανθρώπους που με φροντίζουν, ό,τι μου κατέβει στο μυαλό.
Εκτός από μια ελαφρά μορφή της νόσου του Crohn (ένα χρόνιο φλεγμονώδες νόσημα που μπορεί να αφορά σε οποιοδήποτε τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα),δεν έχω κάτι άλλο σοβαρό. Ενδομητρίωση, έχουν 1 στις 10 γυναίκες, νόσο του Hasimoto (χρόνια λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα), φαντάζομαι η μισή Ελλάδα και Ινοκυστική Μαστοπάθεια, η υπόλοιπη. Όμως εγώ, τα τελευταία 4 χρόνια, αρνούμαι ν΄αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία. Δε μπορώ ν΄αντέξω καμιά μορφή ψυχικού, σωματικού ή πνευματικού πόνου (κάματου). Βασικά δε θέλω να προσπαθήσω για τίποτα…
Το μότο μου, όταν μου λένε να μην τρώω_ τελοσπάντων, έναν κουβά δρακουλίνια στην καθισιά μου_ είναι: “η Μάριαν Φέιθφουλ είναι 70 χρονών και έχει ζήσει όλη τη ζωή της πάνω σ΄ένα καφάσι μπύρες και δεν έχει πάθει μισή ουρολοίμωξη”. Οπότε, ΕΓΩ που, τελοσπάντων, δεν δύναμαι να γίνω γκρούπι των Στόουνς και να ζήσω το πολυπόθητο “sex drugs and rock n’ roll”, θέλω να περιμένω στωικά τον θάνατό μου και να μην βγαίνω έξω από το σπίτι.
Σε κάθε βιοψία έλεγα, πως αν μου βρουν μισό καρκινικό κύτταρο, θα πάρω ένα πιστόλι και θα τινάξω τα μυαλά μου. Για σεβασμό στους ανθρώπους που παλεύουν εκει έξω με τον καρκίνο, ούτε λόγος. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ… γιατί δεν σεβάστηκα κανέναν συνασθενή μου, στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Και ήταν γυναίκες – ηρωίδες εκεί μέσα. Εγώ, το μόνο που έκανα, ήταν να τραβάω συνέχεια την προσοχή. Σχεδόν ζήλευα αυτές τις γυναίκες που πάλευαν με θεριά ανήμερα.
Δεν ξέρω από πού προέκυψε αυτή η “κρίση ναρκισσισμού”.
Τώρα που γράφω αυτά, φαντάζομαι πως είναι πιο σοβαρή από τις κατεστραμμένες μου σάλπιγγες… Πιο σοβαρή, από τις λίγες πιθανότητες που έχω να μείνω εγκυος ή από τα 2 εκατοστά φλεγμονής ή από τα 5 χιλιοστά κύστης. Τώρα που γράφω και σκέφτομαι το βλέμμα της γυναίκας, που περίμενε εχθές μαζί μου, το κουράγιο και την υπομονή της, αναρωτιέμαι τί φταίει.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η πάθηση που λέγεται “ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας” είναι τελικά η πανούκλα της γενιάς μου…
Γράφει: η Γεωργία Κούρτη
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
