Ρωτώντας με τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια και μου ήταν πολύ εύκολη. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που από νεαρή ηλικία το μέλλον μου ήταν δεδομένο!
της Φιλίππας Ζώγα – Δασκάλα χορού με ειδίκευση στα άτομα με αναπηρία
Ξεκίνησα ν’ ανακαλύπτω τον κόσμο του χορού με κλασικό μπαλέτο, jazz και modern. Λόγω ενός προβλήματος του γονάτου μου, αναγκάστηκα να μεταπηδήσω σε άλλο είδος χορού το οποίο ήταν το latin. Έπειτα από 7 χρόνια διδασκαλίας και αθλητισμού στο latin είχα την τύχη το 2014 να έρθω σε επαφή με την αναπηρία, καθορίζοντας την υπόλοιπη ζωή μου σαν δασκάλα, αλλά και σαν χορεύτρια. Μια κοπέλα με αναπηρία, μετά απο πολλές απορρίψεις που είχε δεχθεί, ήρθε να μάθει χορό σε εμένα.
Οι εικόνες και τα συναισθήματα από την πρώτη μας επαφή είναι χαραγμένα στο μυαλό μου. Εκείνη φοβισμένη αλλά παράλληλα ενθουσιασμένη. Εγώ άπειρη με το κομμάτι της αναπηρίας, όμως στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό το πως θα την χειριστώ, στιγμή δεν σκέφτηκα δεν ανήκει εδώ… στιγμή δεν σκέφτηκα δεν μπορεί, στιγμή δεν σκέφτηκα είναι ανάπηρη.
Η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της ζωής μου ήταν εκείνη η διδακτική ώρα. Η άγνοια ήταν η μόνη λέξη που χαρακτήριζε την επαφή αυτή, αλλά εγώ ένιωθα ότι ανήκα εκεί. Από εκείνη την ημέρα περίμενα πώς και πώς τα μαθήματά μας.
Το να διδάσκω χορό σε άτομα με αναπηρία ήταν πλέον ο μόνος μου στόχος…
Μετά από 7 χρόνια διδασκαλίας και αποκτώντας πολλούς μαθητές με αναπηρία, ο στόχος μου έγινε πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά, συχνά, αναφέρω, το ότι να διδάσκεις χορό σε τυπικής ανάπτυξης άτομα δεν είναι τόσο ενδιαφέρον για εμένα πλέον. Μπαίνοντας σ’ ένα τμήμα με μαθητές με αναπηρία το μυαλό σου, όσο και το σώμα σου πρέπει να λειτουργεί στο 100%.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε ένα τέτοιο τμήμα. Πρέπει να είσαι εκεί με όλο σου το είναι.
Πρέπει να μπορείς να αντιμετωπίσεις την υπερβολική χαρά τους και το κλάμα τους, τις ιδιαιτερότητές τους και την ενεργητικότητά τους, τον ενθουσιασμό τους αλλά και την επιθετικότητά τους.
Πρέπει να μάθεις τον τρόπο του καθενός και να του μεταδίδεις ξεχωριστά αυτό που πρέπει να τους διδάξεις. Και το κυριότερο, πρέπει να μάθεις να τους αγαπάς, το κάθε ένα ξεχωριστά, γιατί αυτό τους αξίζει.
Ο περισσότερος κόσμος βλέποντας την δουλειά μου επικεντρώνεται στο πόσα πράγματα προσφέρω σε αυτά τα άτομα. Κανείς δεν γνωρίζει ότι αυτά που εισπράττω είναι πολλά περισσότερα και μοναδικά. Ένα τους βλέμμα αρκεί.
Αυτές τις μοναδικές στιγμές θέλω να προβάλω στην κοινωνία μας. Αυτά τα μοναδικά βλέμματα πρέπει να δει και ο κόσμος εκεί έξω.
Μετά από την σύντομη εκπαίδευση μου στην χοροθεραπεία, με ειδίκευση στα άτομα με αναπηρία, και πατώντας γερά στα πόδια μου…
…έχω σκοπό να εντάξω την αναπηρία στην τέχνη, γνωστοποιώντας σε όλους τις ικανότητες των ατόμων αυτών.
Μέσα από παρουσιάσεις, παραστάσεις, αγώνες χορού γι’ άτομα με αναπηρία, θέλω να προβάλλω την ισότητα και την ίση μεταχείριση.
Όπως έχει πει και η Μάρθα Γκράχαμ: «Οι σπουδαίοι χορευτές δεν είναι σπουδαίοι λόγω της τεχνικής τους, αλλά λόγω του πάθους τους».
Γράφει: η Φιλίππα Ζώγα – Δασκάλα χορού με ειδίκευση στα άτομα με αναπηρία
