Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, εκ μέρους του nevronas.gr πήρα συνέντευξη από μια γυναίκα και καλλιτέχνιδα που θαυμάζω πολύ. Η Βένια «Τυφλόμυγα» Σταυροπούλου είναι μια ταλαντούχα, τυφλή τραγουδίστρια που γνωρίσαμε ως μέλος της συμπεριληπτικής μπάντας του Azima Cultural Art Space στα εγκαίνια του κυλικείου του ΕΕΕΕΚ Αγίου Δημητρίου. Με το μοναδικό της χαμόγελο μάς διηγείται για τη στροφή στην καλλιτεχνική της πορεία, την επι-στροφή στην πρώτη της καλλιτεχνική αγάπη και για το τι κάνει την ίδια να αγαπά τις γυναίκες.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
«Πάντα τραγουδούσα από μικρό παιδί. Ως επαγγελματίας καλλιτέχνις ήμουν μια ηθοποιός που τραγουδούσε. Ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου», περιγράφει η Βένια μιλώντας για την καλλιτεχνική της πορεία. Αν και αγαπούσε πάντα τη μουσική, με την ενηλικίωσή της στράφηκε οριστικά και σχεδόν αποκλειστικά στην υποκριτική, σπουδάζοντας για ένα χρόνο στο θεατρικό εργαστήρι του Β. Διαμαντόπουλου και περνώντας αμέσως μετά στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
«Πάντα είχα στο νου μου το τραγούδι ως κάτι που θα μπορούσα να κάνω παράλληλα με την υποκριτική αργότερα.»
Ένα όραμα για το μακρινό μέλλον έγινε σύντομα πραγματικότητα για τη Βένια, όταν στην ηλικία των 27, όταν ήδη εργαζόταν ως ηθοποιός για πέντε χρόνια, έχασε την όρασή της λόγω επιπλοκών του Διαβήτη Τύπου 1 που είχε από τα προεφηβικά της χρόνια.
«Άφησα στην άκρη την υποκριτική τότε, κυρίως επειδή αντιλήφθηκα ότι δεν θα γινόταν αποδεκτή μια ανάπηρη ηθοποιός. Πριν 20 χρόνια τουλάχιστον, δεν ήταν κάτι που θα έβλεπες επί σκηνής.» Έτσι, σχεδόν ανώδυνα, ή τουλάχιστον πιο σύντομα από ότι υπολόγιζε, στράφηκε στο τραγούδι. «Την ίδια εποχή μάλιστα ήρθε και μια επαγγελματική πρόταση να συμμετέχω σε ένα μικτό συμπεριληπτικό γκρουπ.» Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα της Βένιας στο τραγούδι και ένα -προσωρινό, βάσει των όσων γνωρίζουμε πλέον- αντίο στην υποκριτική.
«Το έβλεπα και το ένιωθα ότι ένας τυφλός άνθρωπος δύσκολα θα εργαζόταν ως ηθοποιός.»
Στην ερώτηση για το αν και κατά πόσο έχει αλλάξει πριν και μετά την απώλεια της όρασής της, είναι ξεκάθαρη: «Υπάρχει μια Βένια πριν και μετά, όσον αφορά το ότι αντιλήφθηκα ότι δεν υπάρχουν δεδομένα. Άρα δεν πρέπει να αφήνεις πράγματα για πιο μετά. Αποφάσισα ότι δεν υπάρχει λόγος να μην δοκιμάσω τώρα τα πράγματα που ονειρεύομαι.»
Αγάπησε παραπάνω το τραγούδι και την επαγγελματική στροφή σε αυτό. Το ένιωθε ως έναν επαγγελματικά safe καλλιτεχνικό χώρο για αυτήν. «Ήμουν πιο προστατευμένη, αν και υπήρχαν παράξενα περιστατικά. Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι στο μαγαζί που δούλευα, κάποιοι θαμώνες είπαν ότι δεν θέλουμε να τη δούμε γιατί θα στεναχωρηθούμε-Εγώ βέβαια δεν στεναχωριόμουν.», σημειώνει η ίδια χιουμοριστικά.
«Αλλά λογικό είναι να υπάρχουν και αυτά, ε;», αναφέρει η Βένια και έχει απόλυτο δίκιο. Σε μια εποχή περίπου 20 χρόνια πριν, όπου ο κόσμος ήταν ακόμη λιγότερο εξοικειωμένος με την εικόνα της αναπηρίας, περισσότερο από άγνοια και λιγότερο από κακή πρόθεση, τέτοιες αντιδράσεις έμοιαζαν αναμενόμενες.
«Θεωρώ ότι τώρα πια υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Έχουν ήδη βγει ανθρωποι με την όποια αναπηρία μπροστά- ακόμα και στη σκηνή. Είναι πιο εύκολα αποδεκτό – ακόμη και σαν εικόνα.» Τη σήμερον ημέρα, αυτό που ειπώθηκε κάποτε περί στεναχώριας στη θέα της Βένιας δεν θα λεγόταν – τουλάχιστον όχι δίχως ηχηρές αντιδράσεις.
Παρόλα αυτά οι συνεργάτες της ήταν προστατευτικοί απέναντί της και προσπαθούσαν να μην την εκθέτουν σε καταστάσεις που δεν θα δεχόταν σεβασμό. «Λογικό δεν είναι; Και μόνο που υπάρχεις σε ένα πλαίσιο όπου κάποιος σε έχει προσλάβει κάπου, ξέρει ακριβώς ποιος είσαι και τι χρειάζεσαι.»
«Έχω 20 χρόνια ακριβώς που επανήλθα συστηματικά στην υποκριτική – πέρα από μια συμμετοχή σε ένα ρόλο σε ταινία μικρού μήκους.»
Τόσα χρόνια μετά κατάφερε να κάνει το πρώτο της όνειρο πραγματικότητα – να ασκεί την υποκριτική και να τραγουδά παράλληλα. Στα «Κανάρια» στον Κεραμικό θα πραγματοποιεί live κάθε Τετάρτη, για έξι Τετάρτες, αρχής γενομένης από τις 20 Μαρτίου. Επίσης, θα τρέξει η παράσταση «Το Τσίρκο των ψυχών», μια παράσταση γραμμένη και σκηνοθετημένη από την Ασπασία Ποντίκα, στο θέατρο Αλκμήνη.
Παράλληλα όμως, ολοκληρώνεται και μια βαθιά βιογραφική ταινία μικρού μήκους, «Η Τυφλόμυγα». «Αφορά το πως μπορεί ένα ανάπηρο άτομο να τα καταφέρει σαν καλλιτέχνης.» Η ταινία αυτή θα ολοκληρωθεί σύντομα με πιθανά περάσματα από πολλά -τοπικά και μη- φεστιβάλ ταινιών.
Η Βένια δεν εμπνέεται από μια συγκεκριμένη γυναίκα αλλά από χαρακτηριστικά τους, «με εμπνέουν οι γυναίκες που έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν. Αγαπώ τον τρόπο που αγαπά μια γυναίκα. Βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την έννοια της γυναίκας-μάνας –όχι απαραίτητα ως γυναίκα με παιδιά– αλλά με την έννοια του πως νοιάζεται και πως φροντίζει τους άλλους. Ακόμη ένα χαρακτηριστικό που με ξετρελαίνει είναι η υποστηρικτικότητα των γυναικών.»
Δεν γιορτάζει όμως την ημέρα της γυναίκας για τον πιο απίστευτο λόγο: «Την ημέρα της γυναίκας- μοιραία- θα γιορτάσω όπως κάθε χρόνο γιορτάζοντας τα γενέθλια του άντρα μου», κλείνει χιουμοριστικά.
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
