Ο Ντόναλντ Τραμπ από την επανεκλογή του ως Πρόεδρος των Η.Π.Α. στις 20 Ιανουαρίου δεν έχει σταματήσει να προκαλεί με τις δηλώσεις του -τις οποίες κάνει πράξη- για την κατάργηση των συμπεριληπτικών προσλήψεων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της Αμερικής.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Άρχισα να παρακολουθώ την Αμερικανική πολιτική σκηνή λίγο πριν την πρώτη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Έτσι. αυτά που βγαίνει και λέει σήμερα γενικά για τη διαφορετικότητα και πιο συγκεκριμένα για την αναπηρία δεν με εκπλήσσουν.
Βίντεο όπου ο Τραμπ κοροιδεύει ρεπόρτερ με αναπηρία.
Με τρομάζει όμως η άνεση του Προέδρου της μεγαλύτερης χώρας στον Δυτικό κόσμο, του πλανητάρχη όπως λεγόταν και παλιότερα, να συνδέει ζητήματα ασφαλείας της Αμερικής με συμπεριληπτικές προσλήψεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Συγκεκριμένα, η ανακοίνωσή του για ένα εναέριο δυστύχημα κατέληξε σε απόδοση ευθυνών σε συμπεριληπτικές πρακτικές πρόσληψης, τάραξε πολλούς υπερασπιστές των ΑμεΑ καθώς και σχετικές ομοσπονδίες. Με αρκετά μεγάλη άνεση μίλησε- όχι για αποδείξεις- αλλά για «ιδέες» και «απόψεις» για το ποιοι ευθύνονται για το ζήτημα. Οι υπεύθυνοι λοιπόν, σύμφωνα με τον κύριο Τραμπ είναι τα άτομα με αναπηρία που καταλαμβάνουν θέσεις ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας. Συνεχίζει λέγοντας ότι σε αυτές τις θέσεις πρέπει να μπαίνουν άνθρωποι με υψηλή «διάνοια και ταλέντο» – προφανώς εννοώντας ότι τα ΑμεΑ σε αυτές τις θέσεις δεν χαρακτηρίζονται από αυτά. Έπειτα αναφέρεται στην «έλλειψη κοινής λογικής» και στην «σημασία της ψυχικής υγείας των ελεγκτών της εναέριας κυκλοφορίας».
Βίντεο με δηλωσεις του Τραμπ μετά από εναέριο δυστύχημα.
Αποφεύγοντας τους πολιτικούς χαρακτηρισμούς τους οποίους μπορούν να κάνουν πολιτικοί αναλυτές και ιστορικοί, θα πω τα εξής:·
- Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον ανάπηροι εργαζόμενοι στην εναέρια κυκλοφορία ευθύνονται για αυτό το δυστύχημα.
Πρώτον, όπως είπε και ο ίδιος, πρόκειται απλά για «υποθέσεις» και «απόψεις» του. Δευτερευόντως, έστω ότι ίσχυαν δεν γνωρίζουμε αν ανάπηροι ελεγκτές είχαν την εν λόγω βάρδια και την ύψιστη ευθύνη. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι τα συμπεριληπτικά προγράμματα εργασίας δεν σε βάζουν σε θέση ύψιστου ελέγχου. Αν καταφέρει ένα ΑμεΑ να βρεθεί εκεί θα είναι μετά από επίδειξη αρκετού ταλέντου και ζήλου ικανού να υπερπηδήσει τις μισαναπηρικές δοξασίες των ανωτέρων του. Οπότε το πιθανότερο θα είναι να μην βρίσκονται σε τέτοιες θέσεις – δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που ο κύριος Τραμπ έχει πιαστεί να ψεύδεται ως Πρόεδρος. - Η υπόθεση ότι τα ΑμεΑ που τα καταφέρνουν εργασιακά, το κάνουν μόνο εξαιτίας συμπεριληπτικών πρωτοβουλιών είναι βαθύτατα ρατσιστική αλλά και λανθασμένη. Αν γνωρίζετε το λιγότερο 3 ΑμεΑ, είμαι σίγουρη ότι τα περισσότερα από αυτά διαθέτουν τουλάχιστον μια βασική εκπαίδευση, κάτι που είναι επιεικώς δύσκολο σε μια βαθιά μισαναπηρική κοινωνία και εκπαιδευτικό σύστημα. Απασχολούνται επαγγελματικά έστω και λίγο ή εθελοντούν και έχουν μια ευρεία γκάμα ενδιαφερόντων και ειδικών ταλέντων που προκύπτουν από αυτά- βαθιά γνώση για οχήματα, γραφιστική, συγγραφή κλπ. Τέλος, χάρη στη συναισθηματική ωριμότητα που απαιτείται για να πλοηγηθούν τα ΑμεΑ σε μια τόσο μη-προσβάσιμη καθημερινότητα, τους προσδίδει αρετές όπως υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, υπομονή και επιμονή, μεταξύ άλλων.
- Ο διαχωρισμός μεταξύ ανάπηρων και ψυχικά ασθενών και μη, είναι ιδιαίτερα επιβλαβής και προάγει το ρατσισμό μεταξύ της ίδιας της αναπηρικής κοινότητας. Κάθε συμπεριληπτική πρόσληψη συνοδεύουν άπειρες ώρες έρευνας και αξιολόγησης εκ μέρους των εργοδοτών. Η αναπηρία του υποψηφίου και οι δυσκολίες που αυτός ενδέχεται να συναντήσει στον εργασιακό του ρόλο λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Θεωρώ λοιπόν αδύνατη την πρόσληψη ενός ιδιαίτερα ψυχικά ευάλωτου ατόμου σε τέτοια θέση ευθύνης, αποκλειστικά χάρη σε συμπεριληπτικές πρακτικές πρόσληψης και αν γινόταν κάτι τέτοιο, η εργοδοσία φέρει αποκλειστική ευθύνη για την εν λόγω εφαρμογή της συμπερίληψης στην εργασία, δεν ευθύνεται η συμπερίληψη στην εργασία καθολικά.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να επισημάνω ότι η άρνηση των συμπεριληπτικών πρακτικών και η τάση της εν λόγω διακυβέρνησης να στοχοποιεί ευάλωτους πληθυσμούς δεν αφορά αποκλειστικά την αναπηρική κοινότητα. Ο Τραμπ έκλεισε τις παραπάνω δηλώσεις μιλώντας για τις πολιτικές πρόσληψης της προηγούμενης προεδρίας η οποία έβρισκε το εργασιακό περιβάλλον «υπερβολικά λευκό». Φαινομενικά ασύνδετο έτσι; Όχι!
Σε γενικό πλαίσιο, η συμπερίληψη αφορά όλες τις ευάλωτες ομάδες…
Επομένως η κατάργηση συμπεριληπτικών πρακτικών αφορά και τις γυναίκες, τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τα άτομα διαφορετικής εθνικότητας ή υπηκοότητας, τα χαμηλότερα κοινωνικά/οικονομικά στρώματα μαζί με τα ΑμεΑ. Πολλά από τα ΑμεΑ ανήκουν ταυτόχρονα σε μια ακόμη ευάλωτη ομάδα. Αλλά και να μην ανήκουν, μόνο και μόνο η εμπειρία του αποκλεισμού και της αμφισβήτησης, οφείλει να εξοργίζει τα ΑμεΑ με κάθε νέο μέτρο κατά των μειονοτήτων στις Η.Π.Α. και παντού.
Το παραπάνω άρθρο δεν το έγραψα εν βρασμώ, βλέποντας τα πάντα θολά από την οργή και τον τρόμο για την επιρροή αυτής της ιδεολογίας σε όλα τα ΑμεΑ και τελικά σε εμένα. Πήρα το χρόνο να αφομοιώσω την είδηση αυτή και να σκεφτώ την κατακλείδα μου:
Ήρθε η ώρα να επιμείνουμε όσο μπορούμε στις συμπεριληπτικές πρακτικές, να επαναλαμβάνουμε όσο πιο δυνατά και συχνά μπορούμε τα -όχι και τόσο, όπως φαίνεται- αυτονόητα, και να υπερασπιζόμαστε ΟΛΕΣ τις μειονότητες ανεξαιρέτως.
Γιατί όλες τις μειονότητες;
«Πρώτα ήρθαν για τους σοσιαλιστές, αλλά εσιώπησα—δεν ήμουν δα σοσιαλιστής.
Μετά πήραν τους συνδικαλιστές, αλλά εσιώπησα—δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.
Όταν πήραν τους Εβραίους, εσιώπησα—δεν ήμουν δα Εβραίος.
Όταν πήραν εμένα—δεν υπήρχε κανείς πλέον, που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.»
—Μάρτιν Νίμελερ
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
